http://www.hamogelo.gr/
http://www.wwf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=31&Itemid=65
Που ακούμπησες τα λευκά σου φτερά και έγιναν γκρίζα; ρώτησε τον γλάρο μια πεταλούδα.
- Πέρασα από την σκέψη ενός πικραμένου...
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ
Θυμάμαι …….
σαν σήμερα ……
τους χαρταετούς …. της ζωής μου…
που ποτέ κανένας τους δεν έφτασε στα ύψη που θα του έπρεπε…..
Άλλος ξεκίναγε δυνατά …. και πάνω στο φεύγα του….. σωριαζόταν βαρύς … άχαρος…. με ουλές στο χάρτινο κορμάκι του….
΄Αλλος στροβιλιζόταν σαν κακομαθημένο παιδί που δεν ήθελε με τίποτα να αποχωριστεί τα γήϊνα…….
Άλλος προτιμούσε να αράξει πάνω σε ένα φουντωτό δέντρο….. και να χαζεύει με το πάσο του τον αγώνα των υπολοίπων….
Άλλος ένα καλώδιο ρεύματος πέρα μακριά να συναντούσε …. εκεί θα σκάλωνε σαν να επιζητούσε τον πιο ηρωϊκό του θάνατο…..
Μα ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ………
εκείνος……. αχ εκείνος ο χαρταετός ……..
φτιάχτηκε με τόσο μεράκι…..
μεγάλος …. πολύχρωμος … στο σώμα του κουβάλαγε μηνύματα γραμμένα από όλη την παρέα…..
να φτάσουν ψηλά στο Θεό μεμιάς….
Μεσημέρι …. ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι….
ζυγιάστηκε ….ζορίστηκε και πήρε τον ανήφορο……
σταθερά .. δυνατά .. με πείσμα … ανέβαινε .. και ανέβαινε…..
Δεμένος σε ένα κοτσαδόρο για να αντέχει στην πίεση…
τα χέρια μας κράταγαν το σκοινί του απλά για να νοιώσουμε την δύναμη … την αντίσταση… τη μάχη που έδινε εκεί ψηλά….
Ώσπου κάποιος ζηλόφθονος χαρταετός…..
που στο σκοινί του είχε δεμένα ξυραφάκια…
τον πέτυχε εκεί στο πιο ψηλό του φτάσιμο…
λίγο πριν την παράδοση των μηνυμάτων….
Το ένοιωσαν τα χέρια μας το χτύπημα… το είδαν τα μάτια μας το αργό … βαρύ…… λυπημένο του πέσιμο….
΄Επεφτε τόσο αργά και πίσω του μάτωνε ο ήλιος σαν να χτυπήθηκε και αυτός….
έφτασαν και οι δυο πίσω από ένα βράχο στη θάλασσα…..
ο ήλιος τον περίμενε…
ο χαρταετός μας στάθηκε λίγο … έγειρε λίγο μπροστά …σαν να υποκλίθηκε …σα να χαιρέτησε και χάθηκε…..
Μαζί του κρύφτηκε και ο ήλιος εκείνη την ώρα …..
Μα στη ψυχή μου .. έμεινε για πάντα εκείνη η στιγμή…..
ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ ΜΕ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΠΕΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΦΤΩ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ…..
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!!!!!
ΕΦΗ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Filed under: BINTEAKIA,EFI'S SOUL |
Καλή Σαρακοστή Έφη…
Κι εγώ θυμάμαι όταν έμαθα να φτιάχνω και να πετάω χαρταετό ένοιωθα πως κρατούσα στα χέρια μου μια μαγική δύναμη που την όριζα…
όσπου μετά από κάμποσα απρόοπτα κατάλαβα πως μόνο το σκοινί κρατάμε… στην άλλη του μεριά όλα μπορούν να συμβούν…
Άραγε ορίζουμε τίποτα…… άραγε δαμάζουμε τίποτα…. άραγε φτάνουμε ποτέ στα ύψη …. ενίοτε και στα βάθη?????
Για την προσπάθεια…. για το ταξίδι…. για το όνειρο… μόνο και μόνο για αυτά αξίζει ο κόπος!!!
Καλή Σαρακοστή να έχουμε Βασίλη !!!!!!
Η ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΣΥΓΚΟΝΙΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ΑΠ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την «ανάμνηση τον μέλλοντος»
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε
ν’ αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
Άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: «δεσποινίς»
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι «πάνω άνθρωποι» έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους «κάτω»·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια»
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου ‘βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι » Ή Άννέτα με τα σάνταλα»
» Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης»
το «Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει»
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το «Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα».
Μου το ‘χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το ‘χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη καί μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ’ έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ’ εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν — απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.
[…] https://tadeefi.wordpress.com/ […]