Πως καταντήσαμε έτσι πάλι..
μετά από τόσο δρόμο.. ξαναγυρνάμε
στο φημισμένο Πύργο της Βαβέλ,
γι’ ακόμα μια φορά στην ιστορία του κόσμου
κι όλοι μιλάμε, με κραυγές, συγκινήσεις ή ψίθυρο
καθένας στη δική του γλώσσα…
με μιά άλλη εννοιολογία στις λέξεις
ανάμεσα από αμφιλογία και σύγχυση.
Ονομάζουμε Ελευθερία.. τον πόλεμο
Φιλία.. λέμε, την εκμετάλλευση του άλλου
Αγάπη.. ονομάζουμε το ερωτικό πάθος
και την ανάγκη για συναισθηματική εξάρτηση
και την αναζήτηση για κυριαρχία
του ενός πάνω στον άλλο.. τον λέμε ΄Ερωτα.
Πως καταντήσαμε έτσι πάλι…
να ξαναβρεθούμε γιά άλλη μια φορά
μέσα στον Πύργο της Βαβέλ…
καθένας μόνος, χωρίς καμμία όρεξη
να ακούσουμε ο άλλος τι έχει να μας πεί…
και δίχως καμμιά επιθυμία για επικοινωνία…
Καθένας μόνος στη φτώχεια
της μίζερης πλουμιστής ζωής μας
εκείνης της απάνθρωπης μοναξιάς,
ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους
με κραυγές, συγκινήσεις.. και ψίθυρο …σε σύγχυση.
Filed under: ποίηση |
Σχολιάστε