Ο ‘Κόρδακας’, είναι ένας προκλητικός, άσεμνος χορός ,της ελληνικής κωμωδίας από την αρχαιότητα .
‘Κορδακίζειν’ λεγόταν η εκτέλεση ενός άσεμνου χορού, του κόρδακα, που χορευόταν στις αρχαίες κωμωδίες και ‘Κορδακιστής’ λεγόταν ο χορευτής αυτού του χορού.’Κορδακισμός’ και ‘κορδάκισμα’, λεγόταν τα αστεία και οι κωμικοί τρόποι των μίμων». Στην διάλεκτο της περιοχής Πραισού όπως και σε άλλες περιοχές της Κρήτης και της άλλης Ελλάδας υπάρχει η έκφραση για κάποιο που περιαυτολογεί, αυτοεπαινείται και παριστάνει τον σπουδαίο: Αυτός κορδίζεται ή κορδακίζεται. Όπως σε πάρα πολλές λέξεις της νέας ελληνικής και εδώ, υπάρχει ανάμνηση μιας πανάρχαιας Ελληνικής παράδοσης.
Ο χορός πρέπει στην αρχική του μορφή, να παρίστανε ένα προδωρικό χθόνιο χορό, αφιερωμένο στη λατρεία της θεάς
Αρτέμιδος. Ήταν όμως και ο κατ’εξοχήν χορός της κωμωδίας και χαρακτηρίζεται ως γομφικής όρχησης, δηλαδή αισχρώς κινούσα την οσφύν, εξ ού και στην Ελλάδα θεωρείται ως πρόδρομος του γομφικού χορού, δηλαδή του ‘χορού της κοιλιάς’. Για πρώτη φορά εμφανίζεται η λέξη “κόρδαξ” το έτος 423 π.Χ, στην κωμωδία “Νεφέλες” του Αριστοφάνη.
Εδώ καταγγέλλει, ότι άλλοι συγγραφείς της εποχής του προσπαθούν να κρύψουν την αδυναμία των έργων τους, φέρνοντας μια ηλικιωμένη γυναίκα πάνω στη σκηνή να χορέψει τον κόρδακα. Σημειώνει με υπερηφάνεια, ότι οι χορηγοί του, δεν θα βρουν τέτοια τεχνάσματα στα έργα του. Κατά τα σχόλια, πρόκειται για μία άσχημη μορφή χορού της κωμωδίας (είδος ορχήσεως κωμικής ασχήμονος).
Κωμικός χορός κατά τον οποίο οι γοφοί κινούνται αισχρώς.
Ο Δημοσθένης στον δεύτερο ολυνθιακό λόγο κατά του Φιλίππου το έτος 349/348, λέει: Ο Φίλιππος είναι άνθρωπος υβριστής. Καθημερινώς ενδίδει στην ακολασία και οινομανία μετ’ ασέμνων χορών και κορδακισμών. Από τον Θεόφραστο μαθαίνουμε, ότι ο κόρδαξ ήταν λαϊκός χορός ο οποίος χορευόταν σε κατάσταση αμυαλοσύνης.
Στον Κρατίνο
Ο Κρατίνος ήταν ένας από τους σημαντικότερους κωμωδιογράφος της αρχαίας Ελλάδας και ειδικότερα της αττικής κωμωδίας. Γεννήθηκε το πρώτο έτος της τετραετία της 65ης Ολυμπιάδας, το 520 π.Χ., και πέθανε σε προχωρημένη ηλικία την τετραετία της 89ης Ολυμπιάδας, το 422 π.Χ., ήταν γιος του Καλλιμήδους και φέρονταν αρχηγός της Οινηίδος φυλής.
Αυτός όπως και ο Αισχύλος ανέπτυξαν τον αριθμό των υποκριτών στις κωμωδίες. Δημιούργησε, κατά τον Meineke είκοσι τέσσερα θεατρικά έργα μεταξύ των οποίων ήταν οι «Σάτυροι», (το 424 π.Χ.), όπου έλαβε το 2ο βραβείο, (το 1ο είχε πάρει ο Αριστοφάνης με τους «Ιππείς»), οι «Χειμαζόμενοι» (425 π.Χ.), που μαζί με τους «Αχαρνείς» του Αριστοφάνη έλαβαν το 2ο βραβείο, ο «Διουσαλέξανδρος» του οποίου η υπόθεση αποκαλύφθηκε σε πάπυρο που βρέθηκε το 1903, καθώς και η «Πυτίνη» την οποία και φέρεται να δίδαξε ο Κρατίνος σε μεγάλη ηλικία, περίπου 97 ετών, όπου έλαβε το 1ο βραβείο, ενώ την ίδια χρονιά ο Αριστοφάνης με τις «Νεφέλες» ήλθε τελευταίος. Σημειώνεται ότι το πρώτο του έργο φέρεται να δίδαξε σε ηλικία 67 ετών. Συνολικά βραβεύτηκε εννέα φορές. Τα πολυάριθμα αποσπάσματα του Κρατίνου διασώθηκαν από τον Αθήναιο και φέρονται παρά του Meineke (Poetarum com gr. fragm.), καθώς και υπό του Kock (Fragm Com Att.).
Γενικά ο Κρατίνος θεωρείται υπερβολικά δηκτικός και ορμητικός και το ύφος του εμφαντικό και επίσημο. Ακολουθούσε το λυρικό τόνο, τα δε χορικά του υπήρξαν ιδιαίτερα δημοφιλή αι λάμβαναν μέρος σε πολλές γιορτές. Λέγονταν πως ήταν μυημένος στον Ορφισμό και ήταν οπαδός του Βάκχου.
Στην αρχαιότερη κωμωδία, συγκεκριμένα στον Κρατίνο (περίπου 450 π.Χ.) έχουμε μια περιγραφή του: Με κλειστά πόδια εκτελούνται πηδηχτές κινήσεις, με σκυφτό το σώμα προς τα εμπρός και τους βραχίονες, εναλλάξ τεντωμένους – σαν ένα ξίφος – προς τα εμπρός και προς το άνω.
Στις τρεις αυτές κινήσεις, που αναφέρονται και στις κωμωδίες του Αριστοφάνη, προστίθενται και το μάζεμα όπως ο πετεινός και το τίναγμα του ενός σκέλους προς τα εμπρός ή πλαγίως και προς τα άνω, έτσι ώστε να εξέχουν επιδεικτικά τα οπίσθια ή οι γοφοί και με ένα πήδημα να εγγίζουν οι πτέρνες τα οπίσθια.
Οι χοροί αυτοί χορεύονται τακτικά μόνον από άνδρες και μερικές φορές με γυναικείο ρουχισμό. Όταν χορευόταν από γυναίκες, αυτές έδεναν φαλλούς εμπρός τους. Αυτός ο ελληνικός χορός χορευόταν και την ρωμαϊκή περίοδο στον ελληνικό κόσμο .
Στο δείπνο που περιγράφεται στο Σατυρικό του Πετρωνίου, ο ήρωας του Τριμαλχίων λέει, ότι κανένας δεν χορεύει κόρδακα καλύτερα από τη σύζυγό του, την Φορτουνάτα.
Ο «Κόρδακας» ή «Κόρδαξ» , είναι ένας από τους αρχαιότερους ελληνικούς χορούς, που χορευόταν με λίκνισμα της μέσης, για επίδειξη αυτής της σημαντικής περιοχής του σώματος. Ο χορός αυτός είχε σκοπό να τραβήξει την προσοχή ερωτικά. Άλλωστε από τη λέξη « Κόρδαξ» προέρχεται και το ρήμα «κορδώνομαι».
Για το χορό της κοιλιάς τον « Κόρδακα», γράφει και ο Ιππόλοχος, που εξιστορεί το γάμο του επιφανή άρχοντα της Μακεδονίας Κάρανου, κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους, όπου περιγράφει ένα στιγμιότυπο του γλεντιού, όταν μπήκαν μέσα στην αίθουσα γυναίκες και χόρευαν αυτόν το χορό, λικνίζοντας τη μέση τους και διαδοχικά όλο τους το σώμα. Η ιστορία αυτή, αναφέρεται στους «Δειπνοσοφιστές» (128-131).
Αναφέρεται επίσης, ότι ‘στη Γαλιλαία των εθνών’, μπροστά στον Ηρώδη, γιου του Ηρώδη του Α΄, ο οποίος ήταν γιος του Αντίπατρου Ελληνικής καταγωγής, και ήταν βασιλιάς της Γαλιλαίας, μπροστά του η Σαλώμη χόρεψε αυτό το χορό, παρ’ όλο που δεν ήταν Ελληνίδα, για να τον ευχαριστήσει, με απώτερο σκοπό τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Προδρόμου.
Ο Ιπποκλείδης και ποιός ο ρόλος του στην Ιστορία
Αυτός λοιπόν «υπήρξε» η αιτία γι αυτό που και σήμερα λέμε πως… Πολλές φορές μικρά, ασήμαντα επεισόδια της Ιστορίας, επηρεάζουν αποφασιστικά την εξέλιξή της. Την ιστορία, μας την αφηγείται ο Ηρόδοτος.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες Του 576 π.Χ., ο τύραννος της Σικυώνος Κλεισθένης, γιος του Αριστωνύμου, ανακοινώνει πανηγυρικά ,ότι σκοπεύει να παντρέψει την κόρη του Αγαρίστη ,και καλεί όλους τους νέους από τις πιο επιφανείς οικογένειες του ελληνικού κόσμου να σπεύσουν στη Σικυώνα, για να διαλέξει ανάμεσά τους τον πιο άξιο. Πλήθη εκλεκτών νέων συγκεντρώθηκαν στην ένδοξη τότε Σικυώνα, καθένας με τις ελπίδες και τις φιλοδοξίες του. Έναν ολόκληρο χρόνο τούς φιλοξένησε ο τύραννος πλουσιοπάροχα και παρακολουθούσε τις εκδηλώσεις και τις αντιδράσεις τους. Γρήγορα ξεχώρισαν ανάμεσά τους οι δύο καλύτεροι, ο Ιπποκλείδης, πλούσιος και ωραίος Αθηναίος, γιος του Τεισάνδρου, που συγγένευε με τους Κυψελίδες της Κορίνθου, και ο Μεγακλής, γιος του Αλκμέωνος, από τη μεγάλη αθηναϊκή οικογένεια των Αλκμεωνιδών.
Τελικά ο Κλεισθένης ξεχώρισε τον Ιπποκλείδη, που υπερείχε σε όλα και αυτόν είχε στο νου του, όταν ήρθε η ώρα να αναγγείλει την απόφασή του. Στη λαμπρή γιορτή της μοιραίας βραδιάς, με τα πλούσια εδέσματα, τα κρέατα από τα εκατό βόδια που θυσιάστηκαν για την περίπτωση και το άφθονο κρασί, ήρθαν στο κέφι οι υποψήφιοι μνηστήρες, όπως και όλοι οι Σικυώνιοι που συμμετείχαν στις χαρές της αρχοντοπούλας. Μεθυσμένος ο Ιπποκλείδης, ζήτησε να του παίξουν ένα σκοπό και άρχισε να χορεύει τον ¨κόρδακα¨, ένα χορό στον οποίο οι χορευτές κουνούσαν προκλητικά τους γοφούς τους, κάτι σαν ένα ..τολμηρό τσιφτετέλι.
Στο τέλος, ξάπλωσε με την πλάτη πάνω στα τραπέζια και άρχισε να τινάζει το πόδια του στον αέρα.
Ο Κλεισθένης έμεινε αποσβολωμένος, καθώς δεν μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη.
¨Με το χορό σου έχασες την τύχη σου, Ιπποκλείδη¨, του φώναξε τελικά.
Και ο Ιπποκλείδης, μέσα στη γενική ευθυμία, του απάντησε με τη φράση που… άλλαξε τον κόσμο:
¨ Ου φροντίς Ιπποκλείδηι¨. Σκασίλα μου, θα μεταφράζαμε … κόσμια .
Περισσότερα ……http://ellinondiktyo.blogspot.gr/2014/10/blog-post_18.html
Filed under: AΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ,ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ... ΟΧΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ,ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ,ΧΟΡΟΣ |
Σχολιάστε