Αγέραστες οι δίνες.Ο κύκλος αγέραστος σαν πνεύμα που περιφέρει τα ρόδια του από γενιά σε γενιά, αφήνοντας σαν χνάρι, το πουκάμισό του φιδιού, να περπατήσει ο απόγονος, να ξεγελάσει το Μινώταυρο και να αγκαλιάσει το φως και σένα!!!
Συγκεντρώνω τους πόθους μας, έτσι έξω από τους προμαχώνες έχω την πολιτεία μας στην καρδιά και έναν αόρατο στρατό με άρματα και άλογα βάζω στα δικά σου χέρια
Πήγαινε στην παραλία σκύψε στη θάλασσα … ξεκίνα να μετράς τις σταγόνες του νερού.... Τόσο πολύ σ’αγαπώ!!!
Γ.ΡΟϊΛΟΣ 1867-1928
Οι ποιητές (π. 1919)
Το DNA του Ποιητή
Μίνα Παπανικολάου
“Στα βιβλία της ζωής, που δεν γράφτηκαν ακόμα, στο αίμα των Ποιητών που θα ρέει πάντα ταγμένο στην Ουτοπία, στο θάνατο που νικήθηκε από το δάκρυ της αγάπης, στα παλάτια που χτίσαμε, αποκλείοντας τα σκοτάδια, στο Φως, Νυν και Αεί”
Παλιός ορισμός αλλά και σύγχρονος -θα έλεγα και πολύ επίκαιρος μάλιστα- της δυσχερούς καταστάσεως.
«Βρίσκομαι σε δύσκολη θέση».
Αλλά δεν είναι σαφώς καθορισμένη η πηγή της έκφρασης.
– Έτσι η πρώτη εκδοχή είναι, ότι την εποχή της καθόδου των Φράγκων, την Ακροκόρινθο διοικούσε ο Λέων Σγουρός. Το 1207 οι Φράγκοι άρχισαν μια πολιορκία που κράτησε μέχρι το 1210.
Οι πολιορκούμενοι αντιστάθηκαν ηρωικά παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες. Η γυναίκα του Σγουρού ήταν κόρη του αυτοκράτορα Αλέξιου του Γ΄και ο λαός την έλεγε «Αλέξαινα».
Η Αλέξαινα λοιπόν, για να βοηθήσει τον άντρα της, έχτισε με δικά της….. χρήματα μερικές πολεμίστρες (στην Ακροκόρινθο), που ο λαός τις ονόμαζε
Το πρωινό της 4ης Ιανουαρίου 1885 ο Βρετανός προσωρινός επιτετραμένος της Αγγλίας στην Αθήνα Arthur Nicolson αποφάσισε να ανέβει με την σύζυγο του στον λόφο του Λυκαβηττού για να χαρεί την απρόσμενη (για την εποχή) ηλιοφάνεια του Αττικού ουρανού.
Πλησιάζοντας προς την κορφή του λόφου συνάντησαν τρεις χωροφύλακες που τους υποδείκνυαν με φωνές και με νοήματα να ακολουθήσουν ένα διαφορετικό μονοπάτι καθώς απαγορευόταν να περάσουν από το σημείο εκείνο επειδή είχε γίνει πρόσφατα η δενδροφύτευση του. Συνέχεια →
Σήμερα πήγα για καφεδάκι εκεί και είπα να ξαναθυμηθούμε το Διογένη και το Μνημείο του Λυσικράτη!
Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.
Το Μνημείο του Λυσικράτη είναι μνημείο της Αθήνας, γνωστό και ως Φανάρι του Διογένους. Βρίσκεται στο κάτω άκρο του ανατολικού κλίτους της Ακρόπολης, στη σημερινή πλατεία του Λυσικράτη και κατά τους αρχαίους επί της οδού των Τριπόδων. Πρόκειται περί χορηγικού μνημείου, δηλαδή μνημείου επί του οποίου φερόταν ο τρίποδας που δινόταν ως τιμητικό έπαθλο στον χορηγό, που αναλάμβανε τη συγκρότηση του χορού αλλά και τα έξοδα διεξαγωγής χορευτικών αγώνων κατά τις επίσημες τελετές.
Ο ‘Κόρδακας’, είναι ένας προκλητικός, άσεμνος χορός ,της ελληνικής κωμωδίας από την αρχαιότητα .
‘Κορδίζομαι’ και ‘κόρδαξ’
‘Κορδακίζειν’ λεγόταν η εκτέλεση ενός άσεμνου χορού, του κόρδακα, που χορευόταν στις αρχαίες κωμωδίες και ‘Κορδακιστής’ λεγόταν ο χορευτής αυτού του χορού.’Κορδακισμός’ και ‘κορδάκισμα’, λεγόταν τα αστεία και οι κωμικοί τρόποι των μίμων». Στην διάλεκτο της περιοχής Πραισού όπως και σε άλλες περιοχές της Κρήτης και της άλλης Ελλάδας υπάρχει η έκφραση για κάποιο που περιαυτολογεί, αυτοεπαινείται και παριστάνει τον σπουδαίο: Αυτός κορδίζεται ή κορδακίζεται. Όπως σε πάρα πολλές λέξεις της νέας ελληνικής και εδώ, υπάρχει ανάμνηση μιας πανάρχαιας Ελληνικής παράδοσης.
Ο χορός πρέπει στην αρχική του μορφή, να παρίστανε ένα προδωρικό χθόνιο χορό, αφιερωμένο στη λατρεία της θεάς
Αρτέμιδος. Ήταν όμως και ο κατ’εξοχήν χορός της κωμωδίας και χαρακτηρίζεται ως γομφικής όρχησης, δηλαδή αισχρώς κινούσα την οσφύν, εξ ού και στην Ελλάδα θεωρείται ως πρόδρομος του γομφικού χορού, δηλαδή του ‘χορού της κοιλιάς’. Για πρώτη φορά εμφανίζεται η λέξη “κόρδαξ” το έτος 423 π.Χ, στην κωμωδία “Νεφέλες” του Αριστοφάνη. Συνέχεια →
Στην αρχαιότητα, τα Πιθοίγια ήταν η πρώτη μέρα μιας τριήμερης γιορτής που γινόταν κατά το μήνα Ανθεστηριώνα, δηλαδή Φεβρουάριο με αρχές Μάρτη, προς τιμήν του Διόνυσου και του Χθόνιου Ερμή.
Οι Αθηναίοι άνοιγαν τα πιθάρια με το φρέσκο κρασί κι αφού έκαναν σπονδές στο ιερό του Διόνυσου δοκίμαζαν την καινούρια παραγωγή, χόρευαν και τραγουδούσαν προς τιμήν του θεού.
Η μέρα ήταν τόσο σημαντική που ακόμα και οι δούλοι επιτρεπόταν να πιουν και να συμμετέχουν στο γλέντι.
Ποια είναι η ιστορία του αθλήματος που χαρίζει απροσδόκητες συγκινήσεις πάνω στο λευκό χαλί και στην ατίθαση ελευθερία που προσφέρει πάνω σε κορυφές και σε απάτητες καλλονές; Η ιστορία της χιονοδρομίας ακουμπά στην λίθινη εποχή πριν από
5000 χρόνια. Στην περιοχή Βiesov Nos, στην Κεντρική Ασία, επιστήμονες ανακάλυψαν ζωγραφιές σε λίθο οι οποίες απεικονίζουν έναν άνθρωπο με σκι στα πόδια. Σύμφωνα με αρχαιολόγους βρέθηκαν και στις περιοχές των οροσειρών Άλτα και της λίμνης Μπακα
Στη Σκανδιναβία, που θεωρείται η πατρίδα της χιονοδρομίας, συγκεκριμένα στη Νορβηγία στο νησί Rodoy, μετά από μια σειρά ανασκαφών βρέθηκε χαραγμένη σε πέτρινο τοίχο μια μορφή ενός ανθρώπου με σκι. λάι (Ρωσία).
Στην αρχαιότητα ο ιστορικός Ξενοφών (4ος αι. π.Χ.) αφηγείται ότι στα βουνά της Αρμενίας οι Συνέχεια →
«Μη κοιτάς τα μαύρα χέρια , κοίτα τα άσπρα στα κεμέρια»
Παροιμία των παλιών μαστόρων
Η ιστορία της ξυλογλυπτικής αρχίζει από την στιγμή που ο άνθρωπος με ένα αντικείμενο διαμόρφωσε ένα ξύλο που στην συνέχεια θα το χρησιμοποιούσε σαν εργαλείο, την στιγμή εκείνη γεννήθηκε η τέχνη της ξυλογλυπτικής. Συνέχεια →
Κατά τους Γαλλικούς κανονισμούς, τους οποίους η Ελληνική Κυβέρνησις δια να διοργανώση την θαλάσσίαν της δύναμιν παρεδέχθη και καθιέρωσεν, οι αξιωματικοί του Ναυτικού υποτίθενται πολυμαθείς και επιστήμονες. Αξιωματικοί όμως τοιούτοι, κατά δυστυχίαν, εις τον Βασιλικόν Στόλον υπάρχουσι πολλά ολίγοι, ή μάλλον εξ ημών ουδείς άλλος δύναται να θεωρηθή κατά πάντα εντελής και δόκιμος ναυτικός, ει μη μόνον εκείνοι όσοι έλαβον μέρος ενεργόν εις τον υπέρ ανεξαρτησίας αγώνα· διότι μόνον αυτοί, μαθητεύσαντες εις το μέγα της πείρας σχολείον, απέδειξαν εμπράκτως ότι και την ναυτικήν υπέρ πάντα άλλον γνωρίζουσι κάλλιον και των ναυμαχιών την τέχνην καλώς εξέμαθον.
Ο Αλέξης Καρρέλ είχε πει: «Το μέλλον ανήκει σ’ εκείνους που κάνουν τα πάντα για ένα ιδανικό». Εννοείται για ένα πραγματικά σωστό ιδανικό.
Στις 24 Ιουνίου 1894 δολοφονήθηκε στη Λυών ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Σαντί Καρνό (Marie François Sadi Carnot) (1837 – 1894). Δολοφόνος ήταν ένας Ιταλός αναρχικός, ο αρτοποιός Τζερόνιμο Σάντο Καζέριο (Geronimo Santo Caserio). Ο πρόεδρος και η ακολουθία του εκείνο το πρωί (ο Καρνό είχε εγκαινιάσει μια Διεθνή Έκθεση) κατευθυνόταν προς το Grand Theatre, όπου επρόκειτο να δοθεί επίσημη παράσταση προς τιμή των επισήμων ξένων. Μπροστά στο Χρηματιστήριο ένας νέος πηδάει στην προεδρική άμαξα. Στο χέρι του κρατάει ένα γράμμα, ίσως μια αίτηση χάριτος ή κάτι τέτοιο και ο στρατηγός Βουαζέν, που κάθεται δίπλα στον Καρνό, έχει για μια στιγμή την εντύπωση ότι ο άγνωστος αυτός θέλει να
Σαν σήμερα το 1824 στο Λονδίνο είχαμε υπογράψει ένα από τα πολλά δυσβάσταχτα δάνεια της ιστορίας μας. Και όπως γίνεται συνήθως, έχει σχέση ΚΑΙ ΜΕ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ!
Η ιστορία που θα διαβάσετε ,αν αφαιρέσουμε τις ημερομηνίες θα μπορούσε να είναι και σημερινή. Αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα, «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν»! Διαβάστε για ένα από τα πρώτα δάνεια αλλά και τις πρώτες «εξοπλιστικές» παραγγελίες που επιχείρησε το Έθνος,αλλάξτε ονόματα και ημερομηνίες και πιστέψτε μας ,θα εκπλαγείτε από τις ομοιότητες!
Στις 12 Απριλίου 1823 η έκθεση της δωδεκαμελούς επιτροπής, που είχε ορίσει η Β’ Εθνοσυνέλευση για να συντάξει ένα πρόχειρο προϋπολογισμό του επαναστατημένου Έθνους δεν άφηνε κανένα περιθώριο για την κρισιμότητα της κατάστασης:
«Τα έξοδα του πρώτου εξαμήνου του 1823 θα ανέρχονταν σε 38 εκατομμύρια γρόσια και τα έσοδα σε μόλις 12 εκατομμύρια γρόσια. Η φορολογία, οι τελωνειακοί δασμοί, οι λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, ο εσωτερικός δανεισμός, οι εισφορές ντόπιων και φιλελλήνων, δεν ήταν ικανές να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η έκθεση της Επιτροπής κατέληγε με την προτροπή να γίνεται καλύτερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τους τοπικούς άρχοντες και την ανάγκη να αναζητηθούν νέοι πόροι. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.
Στις 2 Ιουνίου 1823 το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Η επιτροπήΣυνέχεια →
Τον κρύο χειμώνα του 1692, στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης, δύο κορίτσια, η κόρη του αιδεσιμότατου Σάμιουελ Πάρις, Μπέτι, και η κηδεμονευομένη του, Άμπιγκειλ Ουίλιαμς, άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργη συμπεριφορά. Μιλούσαν παράξενα, κρύβονταν κάτω από πράγματα και σέρνονταν στο πάτωμα. Κανένας γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει τα συμπτώματα, μέχρι που ένας εξ αυτών απεφάνθη στις 8 Φεβρουαρίου ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα. Έτσι ο πάτερ Σάμιουελ και άλλοι ευλαβείς συμπολίτες του άρχισαν να πιέζουν τα δύο κορίτσια -και άλλα παιδιά που αργότερα παρουσίασαν ανάλογη συμπεριφορά- να κατονομάσουν τους ανθρώπους που τους οδήγησαν στα μονοπάτια του διαβόλου. Συνέχεια →
Στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου εμφανίστηκε ένα ρεύμα αναζήτησης θεμάτων και περιεχομένου για τη ζωγραφική από τον κόσμο της φαντασίας. Η Ζυρίχη, στην ουδέτερη Ελβετία, ήταν ένα σημαντικό καλλιτεχνικό κέντρο, στο οποίο αναπτύχθηκε μια ζωγραφική, λογοτεχνία, ακόμη και μουσική του φανταστικού και του παράλογου. Στην πόλη αυτή έτυχε να συναντηθούν το 1915 πολλοί νεαροί καλλιτέχνες, σχεδόν όλοι σε ηλικία μεταξύ 20 και 30 ετών, εξόριστοι λόγο του πολέμου που σάρωνε την Ευρώπη.
Ανάμεσά τους ήταν οι Γερμανοί συγγραφείς HugoBall και RichardHuelsenbeck, οι Ρουμάνοι TristanTzara ( ποιητής ) και MarcelJanco (ζωγράφος – γλύπτης), ο Αλσατός ζωγράφος, γλύπτης και ποιητής Jean (Hans) Arp και ο γερμανός ζωγράφος Hans Richter, που θα γινόταν ένας σημαντικός πειραματικός κινηματογραφιστής. Με το ντανταϊσμό της Ζυρίχης συνδέθηκαν πολλοί άλλοι ποιητές και ζωγράφοι, αλλά αυτοί ήταν οι ηγέτες του κινήματος. Συνέχεια →
Ο Αλή-Εκρέμ Ντίνο γνωστός και ως Αλή Ντίνο μπέης (Πρέβεζα, 1890 – Αθήνα, 1.11.1938) ήταν γελοιογράφος και πολιτικός από την Πρέβεζα, με καταγωγή αλβανική και μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, γόνος της παλιάς και μεγάλης οικογένειας Ντίνο.
Γεννήθηκε το 1890 στην Πρέβεζα και καταγόταν από οικογένεια αξιωματούχων της τουρκοκρατίας. Γιος του Ρασίχ Ντίνο και της Σαφέτ Γκαζι Τουρχάν. Ο παππούς του, Αμπιντίν Ντίνο πασάς, διετέλεσε υπουργός εξωτερικών των Οθωμανών και κυβερνήτης (βαλής) του αρχιπελάγους των Δωδεκανήσων επί Αβδούλ Χαμίτ. Ο Αλή Ντίνο σπούδασε στη Σορβόνη πολιτικές επιστήμες και δούλεψε ως σκιτσογράφος σε αρκετά έντυπα όπως στον Σατανά, στο Φλιτ, στον Φανό των Συντακτών, στον Ελεύθερο Τύπο και κυρίως στην Πρωία, όπου εργαζόταν μέχρι το θάνατό του, το 1938. Διετέλεσε πρόεδρος της Ένωσης Σκιτσογράφων (ήταν από τα ιδρυτικά της μέλη), ταμίας της Ένωσης Σωματείων Εικαστικών Τεχνών και γενικός Έφορος στη Στέγη γραμμάτων και Τεχνών. Συνέχεια →
«Γενικός Ταμίας» και «Πρόβουλος Οικονομικών» -δηλαδή Υπουργός Οικονομικών- του Καποδίστρια διετέλεσε ο Hπειρώτης έμπορος Ιωάννης Δομπόλης (1769-1850). Εύπορος ομογενής της Ρωσίας, κινείτο στην αυτοκρατορική αυλή και γνώρισε τον Καποδίστρια το 1809, αναλαμβάνοντας τη διαχείριση της περιουσίας του.
Του ανατέθηκε η ευθύνη του ταμείου της Φιλομούσου Εταιρείας (1815-1820) και όταν ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης εγκαταστάθηκε μαζί του στην Ελλάδα.
Υπήρξε ίσως ο μόνος υπουργός Οικονομικών της νεότερης Ελλάδας, ο οποίος όχι μόνον κατέθετε στο κοινό ταμείο τους μισθούς του, αλλά πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Εθνικής Χρηματικής Τράπεζας προσφέροντας εξ ιδίων επτακόσια (700) δίστηλα. Επέστρεψε για λόγους υγείας στην Ρωσία, όπου έζησε τιμημένος με τίτλους ευγενείας.
«..πως θα ξαναπιστέψουμε στον κόσμο
τι ώρα νάναι;»
Αφορά δύο παιδιά που στη σκιά του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στη γαλλική επαρχία οργανώνουν τα δικά τους μακάβρια παιχνίδια, μακριά από τους μεγάλους.
Σκηνοθεσία: Rene Clement
Οικονομικές δυσκολίες-Σκάνδαλα και πτωχεύσεις-“Λιτότητα” στη Πύδνα… Η υποτίμηση του τετράδραχμου…
Ο σύγχρονος Έλληνας κάνει συχνά επίκληση στους προγόνους του και τη προσφορά τους στον ανθρώπινο πολιτισμό. Θαυμάζει με δέος τα έργα τους και αναπαράγει συνέχεια σε -θεωρητικό επίπεδο- τη διδασκαλία τους, σε οποιοδήποτε τομέα αυτή αναφέρεται. Το διάστημα αυτό που η πατρίδα μας δοκιμάζεται λόγω της κακής διαχείρισης των οικονομικών του κράτους (σε πολλαπλά επίπεδα), αυτό το φαινόμενο έχει γίνει ακόμα πιο συχνό.
Σπανίως όμως γίνεται αναφορά στις “οικονομικές περιπέτειες” των αρχαίων προγόνων μας και προπαντός στο τρόπο αντιμετώπισης τους. Η οικονομική κρίση δεν είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο στην ελληνική ιστορία, ούτε βεβαίως και τα φαινόμενα διαφθοράς ενώ δεν λείπουν και οι “διορθωτικές” δημοσιονομικές παρεμβάσεις από την οικονομική ιστορία κάθε πόλης-κράτους. Συνέχεια →
«Αφιερωμένο στη φροϊλαϊν Μέρκελ»
Μικροί είχαμε παίξει το γνωστό παιδικό παιχνίδι : δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες, εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή: «έλα να τα βγάλουμε»)
«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν.»
Το σύνολο της ελληνικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής φτιάχτηκε από τους λαϊκούς, ανώνυμους αρχιτέκτονες. Αυτοί οι παραδοσιακοί τεχνίτες, οργανωμένοι σε ομάδες, ταξίδευαν από περιοχή σε περιοχή και έχτιζαν τα κτίρια, τις γέφυρες, τις βρύσες, τους μύλους και κάθε άλλη κατασκευή των παραδοσιακών οικισμών. Το γεγονός ότι οι ίδιοι άνθρωποι δημιουργούσαν, σε όλο τον ελληνικό χώρο, εξηγεί, εν μέρει, τα κοινά χαρακτηριστικά τα οποία εμφανίζονται στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική διαφορετικών περιοχών.
Η Ήπειρος είναι κοιτίδα των μαστόρων, οι οποίοι προέρχονται από τρεις περιοχές: τα χωριά της Κόνιτσας, τα Τζουμέρκα και τους Χουλιαράδες. Τα παλιότερα μαστοροχώρια είναι η Πυρσόγιαννη και η Βούρμπιανη (Κόνιτσα).
O Έλληνας Λούης Τίκας που τα έβαλε με τον Ροκφέλερ και έπεσε νεκρός.. Σας θυμίζει τίποτα το όνομα Λούης Τίκας (Louis Tikas); Αν όχι, μήπως το όνομα Ηλίας Σπαντιδάκης; Προφανώς όχι. Η νεότερη ελληνική ιστορία δεν καταδέχεται ν’ ασχοληθεί με «ρετάλια» που ηγήθηκαν λούστρων και ανθρακωρύχων. Προτιμά στρατηγούς ή πρωθυπουργούς κι ας μην διέθεταν αυτοί ούτε μια σπίθα από τη φλόγα που έκαιγε στην ψυχή απλών ανθρώπων σαν τον Λούη.
Με τον τίτλο Ξεχασμένοι Ήρωες… ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά απο τα 24 γράμμματα μεταξύ άλλων ξεχώρισα αυτή την «άγνωστη » ιστορία ενος Ελληνα που αγωνίστηκε για τους μετανάστες.. Οι Έλληνες στα ανθρακωρυχεία των ΗΠΑ (αρχές 1900).
Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ (γύρω στα 1900) αναλάμβαναν πολύ βαριές δουλειές και με χαμηλά μεροκάματα. Η αγωνία για επιβίωση εύκολα μετατρεπόταν σε πανικό κι ο Έλληνας μετανάστης έπασχε να βρει μια δουλειά, οποιαδήποτε δουλειά, σε οποιοδήποτε σημείο της Αμερικής που θα του εξασφάλιζε ένα σταθερό, έστω και μικρό μεροκάματο. Χωρίς αμφιβολία, οι πιο άτυχοι μετανάστες ήταν εκείνοι που αναγκάζονταν να δουλέψουν στα ανθρακωρυχεία. Οι μετανάστες αυτοί, στην πλειονότητά τους ήταν πρώην αγρότες. Εργάζονταν πολύ σκληρά και μόνιμα στο σκοτάδι με ελάχιστο φωτισμό από λυχνίες πετρελαίου.Συνέχεια →
Οι οκτώ από τους δεκατρείς συνωμότες (σχέδιο του Crispijn van de Passe, 17ος αιώνας). Σχεδίαζαν να αντατινάξουν τη Βουλή των Λόρδων στο Παλάτι του Westminster στη διάρκεια της εναρκτήριας συνεδριασής της παρουσία του βασιλιά James Ι και της οικογενειάς του. ‘Ηθελαν με αυτόν τον τρόπο να καταργήσουν την τυραννική βασιλεία του προτεστάντη βασιλιά και τις διώξεις ενάντια στους καθολικούς. Πηγή: www.lifo.gr
Ήταν 31 Ιανουαρίου του 1606, όταν τα μέλη της Συνωμοσίας της Πυρίτιδας, μαζί με τον εμπνευστή της Γκάι Φοκς, οδηγήθηκαν στην αγχόνη και κατόπιν διαμελίστηκαν για παραδειγματισμό.
Το χρονικό της συνωμοτικής δράσης
Σύμφωνα με τη Μηχανή του Χρόνου, στη Βρετανία, ο προτεστάντης Βασιλιάς Ιάκωβος Α’, ασκούσε την εξουσία με τρόπο βίαιο και τυραννικό. Οι μαζικές εκτελέσεις, οι κατασχέσεις περιουσιών και οι εκδιώξεις από τα αξιώματα, αποτελούσαν μια οδυνηρή πραγματικότητα για τους Καθολικούς.
Ένας Άγγλος στρατιώτης από το Γιορκ, ο Γκάι Φοκς, ανέλαβε την οργάνωση μιας ομάδας Καθολικών, που στόχο είχε τη δημιουργία Καθολικής επανάστασης σε ολόκληρη την Αγγλία.
Το εγχείρημά του Φοκς στηρίζονταν στη θεωρία του Ντόμινο. Συνέχεια →
Το Δημοτικό Συμβούλιο του Άμστερνταμ αποφάσισε να επιβάλει φόρο στις αρχές του μήνα για την ταφή των ανθρώπων και υπέρ των επιχειρήσεων που συμμετείχαν σε κηδείες.
Οι άνθρωποι που είχαν υποστεί και προηγούμενους άδικους φόρους εξεγέρθηκαν κατά του νέου φόρου. Στις 31 του Γενάρη 1696 μπήκαν στην οικία του τότε Δημάρχου Jacob Boreel στο Herengracht.
Πέταξαν όλα τα υπάρχοντά του στο κανάλι. Το Δημοτικό Συμβούλιο άρχισε να πυροβολεί κατά του πλήθους.
Η εξέγερση σταμάτησε όσο ξαφνικά είχε αρχίσει. Το τελικό αποτέλεσμα όμως ήταν ότι ο φόρος επί των νεκρών καταργήθηκε.
Ήταν το έτος 1347. Η πανώλη (πανούκλα) είχε ήδη σπείρει τον όλεθρο στην Άπω Ανατολή. Τώρα είχε φτάσει στο κατώφλι των ανατολικών άκρων της Ευρώπης.
ΟΙ ΜΟΓΓΟΛΟΙ πολιορκούσαν τον οχυρωμένο γενοβέζικο εμπορικό σταθμό της Κάφα, που τώρα ονομάζεται Φεοντόσιγια, στην Κριμαία. Αποδεκατισμένοι από τη μυστηριώδη νόσο, οι Μογγόλοι ματαίωσαν την επίθεσή τους. Αλλά προτού υποχωρήσουν, έδωσαν ένα ύπουλο θανατηφόρο χτύπημα. Χρησιμοποιώντας γιγαντιαίους καταπέλτες, πέταξαν τα κορμιά των θυμάτων της πανώλης, που ήταν ακόμα ζεστά, πάνω από τα τείχη της πόλης. Όταν κάποιοι από τους Γενοβέζους υπερασπιστές επιβιβάστηκαν αργότερα στις γαλέρες τους για να ξεφύγουν από την πόλη που τώρα πια τη θέριζε η πανώλη, άρχισαν να μεταδίδουν τη νόσο σε κάθε λιμάνι όπου σταματούσαν.
Μια έδρα πανεπιστημίου έγινε αφορμή για να προτάξουν τα όπλα…
Είναι 18 Ιουνίου του 1904, όταν ο υπουργός Σπυρίδων Στάης, καλεί σε μονομαχία τον βουλευτή Τρικάλων, Κωνσταντίνο Χατζηπέτρο, μετά από φραστική επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον του στη Βουλή. Αιτία ήταν πως ο φίλος του βουλευτή Χατζηπέτρου, Μελισσηνός, δεν πήρε, εξαιτίας του Στάη, τη θέση του καθηγητή Ανατομίας που ο Χατζηπέτρου του είχε προεκλογικά υποσχεθεί ….Συνέχεια →
“ΠΟΛΗ από χαρτί;” θα ρωτήσετε. Ναι, δεν είναι όμως πραγματική πόλη αλλά μακέτα. Πρόκειται για την Πράγα, την πρωτεύουσα της Τσεχίας, και η μακέτα φυλάσσεται στο Δημοτικό Μουσείο της Πράγας. Δημιουργός του έργου ήταν ο Άντονιν Λάνγκβαϊλ, ο οποίος αφιέρωσε σε αυτό 11 συναπτά έτη, από το 1826 ως το 1837, τη χρονιά που πέθανε. Πώς αποφάσισε να καταπιαστεί με ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα;
Ο Λάνγκβαϊλ γεννήθηκε το 1791 στο Πόστολοπρτι, στη σημερινή Τσεχία. Αφού σπούδασε λιθογραφία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Βιέννη, άνοιξε το πρώτο εργαστήρι λιθογραφίας στην Πράγα. Ήταν καλός λιθογράφος αλλά όχι και επιχειρηματίας, και έτσι η επιχείρησή του είχε άδοξο τέλος. Το 1826, σε μια έκθεση στην Πράγα, πρόσεξε μια γύψινη μακέτα της πόλης του Παρισιού. Γοητευμένος από αυτό που είδε, αποφάσισε να κατασκευάσει μια μακέτα της Πράγας χρησιμοποιώντας χαρτόνι και λίγο ξύλο.
Η εβδομηκοστή επέτειος της κατάληψης του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς της Πολωνίας σημαδεύτηκε από την έκκληση, που έκαναν οι επιζώντες προς τους ηγέτες όλου του κόσμου για να σταματήσουν οι ρατσιστικές και οι αντισημιτικές επιθέσεις.
Με τις ομιλίες τους θύμισαν τις φρικιαστικές εμπειρίες τους και τόνισαν ότι το τελευταίο διάστημα τα φαινόμενα μισαλλοδοξίας, διακρίσεων και φανατισμού έχουν λάβει μεγάλες διαστάσεις, κάτι, που θα πρέπει να εξαλειφθεί.
«Τίποτα δεν σου θύμιζε οτιδήποτε ανθρώπινο. Βρισκόσουν εκεί για να μην είσαι σε
Ορισμένες από τις αυλικές εορτές, που λάμβαναν χώρα εκτός του ανακτορικού συμπλέγματος και επιζητούσαν την συμμετοχή του κόσμου, αποτελούσαν μια καλή ευκαιρία οπτικής επικοινωνίας τουλάχιστον, μεταξύ της άρχουσας τάξης και του λαού. Για τις εορτές των Οθωμανών ηγεμόνων αντλούμε στοιχεία από τις περιγραφές του Οθωμανού περιηγητή Εβλιά Τσελεμπή, Ευρωπαίων περιηγητών και πρεσβευτών, γραπτά κατάστιχα και μικρογραφίες. Μέχρι και τον 18ο αιώνα για τον εορτασμό της περιτομής κάποιου Οθωμανού πρίγκιπα πραγματοποιούνταν πομπωδέστατες τελετές.
Σε αντίθεση με τις τελετές περιτομής, οι γάμοι των σουλτάνων, ήδη από τον 16ο αιώνα έχουν περάσει αυστηρά στην εσωτερική σφαίρα του παλατιού και δεν εορτάζονται δημοσίως. Νωρίτερα οι Οθωμανοί σουλτάνοι παντρεύονταν κόρες ισότιμων δυναστειών από γειτονικά και ανταγωνιστικά κράτη όπως ο Μωάμεθ ο Πορθητής που παντρεύτηκε την Σιτ Χανούμ, πριγκίπισσα του Ντουλκαντίρ της Ανατολικής Μικράς Ασίας.
François Anne David, 1807, ο Ναπολέων παρουσιάζει στην Ιωσηφίνα τον Ναπολεόντειο Κώδικα
Με την ονομασία Ναπολεόντειος Κώδικας φέρεται ο γαλλικός Αστικός Κώδικας που δημοσιεύθηκε επί Ναπολέοντος στις 21 Μαρτίου του 1804 με αρχικό όμως τίτλο «Αστικός Κώδικας των Γάλλων» και που μετονομάσθηκε κατά την αναδημοσίευσή του σε «Ναπολεόντειο Κώδικα» το 1807.
Ο Ναπολεόντειος Αστικός Κώδικας είναι γεγονός ότι βασίσθηκε στις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης, η μεγάλη ιστορική του όμως σημασία είναι ότι πρώτος αυτός ο Κώδικας καθιέρωσε στην Ευρώπη την ισότητα πάντων των πολιτών έναντι του Νόμου. Αποτελούσε συμβιβασμό του παλαιού καθεστώτος με την Γαλλική Επανάσταση. Συνέχεια →
Το Σιράζ είναι μια πανέμορφη και ιστορική πόλη στα νοτιοδυτικά του Ιράν. Πρωτεύουσα του γεωγραφικού διαμερίσματος Φαρς και απέχει εβδομήντα χιλιόμετρα από την αρχαία πρωτεύουσα των Αχαιμενιδών, την Περσέπολις. Η πόλη έχει πληθυσμό 1.7 εκ. κατοίκους με σημαντική οικονομική δραστηριότητα, με το μεγαλύτερο ηλιακό πάρκο της χώρας. Πρόσφατα εγκαινίασε και μονάδες παραγωγής αιολικής ενέργειας. Όλα αυτά σε απόσταση αναπνοής από την γειτονική επαρχία του Χουζεστάν που υπάρχουν κάποια από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο. Συγχρόνως όμως, το Σιράζ αποτελεί και πόλος έλξης τουριστών. Γιατί; Διότι είναι η πόλη των ποιητών, της λογοτεχνίας, των κήπων και του κρασιού.
Το Σιράζ είναι η γενέτειρα των μεγαλύτερων εκπροσώπων του περσικού έμμετρου λόγου, των Σααντί και Χαφέζ. Ο Σααντί έγινε πολύ γνωστός στην Ελλάδα μέσω μιας κινηματογραφικής σκηνής. Όταν ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Χτυποκάρδια στο Θρανίο» καθόντουσαν σε ένα καφεζαχαροπλαστείο και μετά την παραγγελία του προφιτερόλ, εκείνος άρχισε να της απαγγέλει Σααντί με τους στίχους «Αγάπη μου, Αγάπη μου…». Κατόπιν αυτού, τους συνέλαβε ο γυμνασιάρχης της Αλίκης.
Η πόλη έχει εξαιρετικά τεμένη, ανάκτορα και πανέμορφους κήπους γεμάτους από ρόδα. Στα παζάρια Συνέχεια →
Ο αυλικός ποιητής του 14ου αιώνα Ιμπν Ζαμράκ για τα μουκάρνας:
Και πόσα τόξα υψώνονται στο θόλο του, που κίονες ανακρατούν και τη νύχτα στολίζονται από το φως.
Θα πίστευε κανείς ότι είναι οι σφαίρες του Παραδείσου, των οποίων οι τροχιές περιστρέφονται επισκιάζοντας τον άξονα της αυγής μόλις αρχίζει να εμφανίζεται έχοντας διασχίσει τη νύχτα.
Ο «Ανατολίτικος» λειτουργεί και ως επιθετικός προσδιορισμός για τα γλυκίσματα. Τα ανατολίτικα γλυκά, όπως ξέρουμε για τον μπακλαβά και άλλα σιροπιαστά που έχουν για βασική πρώτη ύλη το μέλι. Σκεφτείτε ότι για την τελετή περιτομής μονάχα των διαδόχων Μεχμέτ και Μουσταφά το 1720 στην Οθωμανική Αυτοκρατορία χρησιμοποιήθηκαν 12.088 κιλά μέλι για την παραγωγή γλυκισμάτων. Υπάρχουν λοιπόν λαοί στην Εγγύς Ανατολή που εκτιμούν την γευστική και θρεπτική αξία του μελιού και κατασκευάζουν τα τεμένη, τα ανάκτορα και τα δημόσια λουτρά τους με τέτοιο τρόπο που τελικώς … στάζουν μέλι.
Πρόκειται για την αρχιτεκτονική λεπτομέρεια των μουκάρνας, των κυψελοειδών επενδύσεων σε οροφές, σε θύρες, περιμετρικά των παραθύρων και στο κάτω μέρος των μπαλκονιών των μιναρέδων. Οι λεπτομέρειες των μουκάρνας που στην αρχιτεκτονική ορίζονται ως cells είναι σαν μικρές κερήθρες.
Μουκάρνας στα αραβικά σημαίνει «Θόλος από σταλακτίτες».Συνέχεια →
Η λέξη αφίσα προέρχεται από το λατινικό affixus που σημαίνει επικολλημένα- καρφωμένα. Η αφίσα εκτός από ένα επικοινωνιακό μέσο που χρησιμοποιείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια αποτελεί και πηγή ιστορικών πληροφοριών, ιδιαίτερα στην εξέλιξη της πολιτικής ιστορίας του τόπου μας. Σύμμαχος της πολιτικής αφίσας είναι ο αφισοκολλητής, ο οποίος συνήθως ήταν από τους θερμόαιμους οπαδούς του κάθε κόμματος.
Ιστορικά τοποθετούνταν σε χώρους όπου σύχναζαν άνθρωποι όπως τα καφενεία, πολυσύχναστους δρόμους, ήταν αναρτημένες ακόμα και σε γαϊδούρια και μετέπειτα σε αυτοκίνητα.
Ιστορίες με λουλούδια, ενίοτε και λάσπη, με μικρά παιδιά και αρχαίες Θεές, τσολιάδες και σανδάλια, φαντασία και… photoshop. Το κεφάλαιο «προεκλογική αφίσα» είναι πολύπτυχο και ανεξάντλητο.
Ελληνοαμερικανός σχεδιαστής αυτοκινήτων. Κορυφαία δημιουργία του, το θρυλικό μοντέλο “Tucker 48”, ένα από τα εμβληματικά επιβατικά στην ιστορία του αυτοκινήτου.
Ο Αλέξανδρος Τρεμούλης (Alex Tremulis) γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1914 στο Σικάγο. Οι γονείς του, Σαράντος και Αντωνία, κατάγονταν από τη Λακωνία. O πατέρας του ήταν γιατρός και του μετέδωσε την αγάπη για τα αυτοκίνητα και την ταχύτητα. Σε ηλικία 19 ετών έπιασε δουλειά στην αυτοκινητοβιομηχανία Auburn – Cord – Duesenberg και γρήγορα εξελίχθηκε σε ένα από τους βασικούς σχεδιαστές της εταιρείας, αν και αυτοδίδακτος. Μεταξύ των δημιουργιών του, τα περίφημα και κλασικά πλέον αυτοκίνητα Cord 810 και 812, καθώς και το σπορ διθέσιο χειροποίητο Duesenberg. Παρέμεινε στην εταιρεία μέχρι την πτώχευσή της, το 1937. Συνέχεια →
Συμπληρώνται εφέτος 130 χρόνια από την μνημειώδη γαλλική έκδοση Potagos P., Dix annees de voyages dans l’Asie Centrale et l’Afrique equatoriale,Ernest Leroux Editeur, Paris 1885 με την οποία έγινε γνωστό παγκοσμίως το ερευνητικό έργο του σημαντικότερου Έλληνα περιηγητή των νεωτέρων χρόνων, ιατρού Παναγιώτη Ποταγού (Βυτίνα Αρκαδίας 1838- Νυμφές Κέρκυρας 1904), Η πρώτη έκδοση είχε γίνει στα ελληνικά δυο χρόνια ενωρίτερα (Ποταγός Π., Περίληψις Περιηγήσεων ,Τόμος Α’, Τυπογραφείον Κτενά, Αθήναι 1883).
Ντοκιμαντερίστας και ακαδημαϊκός, ο 44χρονος Ελβετός Ολιβιέ Ζισουά εξηγεί στον Χρήστο Μήτση πώς μέσα από την ελληνική ποίηση οδηγήθηκε στην ιστορία της Μακρονήσου, την οποία αποφάσισε να αφηγηθεί με έναν πρωτότυπο τρόπο στο «Σαν Πέτρινα Λιοντάρια στη Μπασιά της Νύχτας».
Πώς ξεκίνησε η ιδέα
μιας ταινίας για τη Μακρόνησο βασισμένης σε ποιήματα κρατουμένων της;
Το 2009 βρήκα σε ένα παριζιάνικο βιβλιοπωλείο μια μετάφραση του «Πέτρινου χρόνου» του Γιάννη Ρίτσου. Συγκινήθηκα βαθιά από τη δύναμη των στίχων, οι οποίοι γέννησαν μέσα μου πολύ δυνατές, βίαιες εικόνες. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να γυρίσω μια μικρού μήκους όπου αυτές οι εικόνες θα ερχόταν σε αντιπαράθεση με τις εικόνες του στρατοπέδου όπως είναι σήμερα. Ξεκινήσαμε μια πιο λεπτομερή έρευνα και καταλήξαμε στο «Σαν Πέτρινα Λιοντάρια…». Συνέχεια →
Με την ονομασία αυτή έμειναν στην ιστορία οι δύο πόλεμοι που εξαπέλυσε η Αγγλία κατά της Κίνας (1839-1842 και 1856-1860), τον δεύτερο με τη συνδρομή της Γαλλίας. Εντάσσονται στην επεκτατική πολιτική προς Ανατολάς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης για την ανακάλυψη νέων αγορών.
Στα μέσα του 18ου αιώνα το εμπορικό ισοζύγιο της Βρετανίας με την Κίνα ήταν ελλειμματικό. Οι Βρετανοί εισήγαγαν τσάι, μετάξι και πορσελάνες και πλήρωναν με πολύτιμο ασήμι τους Κινέζους, που αδιαφορούσαν για τα προϊόντα τους. Έτσι, μέσω της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών που είχε το μονοπώλιο και με τη βοήθεια ντόπιων εμπόρων αποφάσισαν να πλημμυρίσουν την Κίνα με όπιο, με στόχο να ισοσκελίσουν το εμπορικό τους έλλειμμα. Συνέχεια →
Μέσα από τα γραμματόσημα τιμώνται η ΕΣΗΕΑ και οκτώ σπουδαίες φυσιογνωμίες του δημοσιογραφικού κόσμου: ο πρωτεργάτης της ελληνικής δημοσιογραφίας, Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ, ο «γενάρχης του ελληνικού Τύπου», Βλάσης Γαβριηλίδης, ο χρονογράφος , θεατρικός συγγραφέας και ευθυμογράφος, Δημήτρης Ψαθάς, ο χρονογράφος, Παύλος Παλαιολόγος, ο επιφυλλιδογράφος, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, Μάριος Πλωρίτης, ο δημοσιογράφος και πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Αιμίλιος Χουρμούζιος, η πρώτη γυναίκα στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, Μαρία Ρεζάν και ο παλαίμαχος δημοσιογράφος της Εθνικής Αντίστασης, Νίκος Καραντηνός.
Η αναμνηστική σειρά γραμματοσήμων «100 χρόνια από την ίδρυση της ΕΣΗΕΑ», η πρώτη αναμνηστική σειρά που εκδίδουν τα ΕΛΤΑ για το 2015, παρουσιάστηκε σε εκδήλωση Συνέχεια →
Οι πρώτες κοινοβουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα διεξήχθησαν μεταξύ του Μαΐου και του Αυγούστου του 1844. Στις εκλογές αυτές νίκησε το “Ρωσικό” κόμμα (κόμμα των «Ναπαίων»), με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά. Όμως, την εντολή για την πρωθυπουργία την πήρε ο Ιωάννης Κωλέττης επικεφαλής του τρίτου κόμματος (“Γαλλικού” κόμματος ή “κόμματος της Φουστανέλας”).
Από τότε, στα 171 χρόνια που έχουν περάσει έχουν γίνει ακόμη 62 εκλογικές αναμετρήσεις. Οι εκλογές της 25 Ιανουρίου 2015 θα είναι οι 64ες κοινοβουλευτικές εκλογές στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.
Τι δεν ξέρουμε για τον γρήγορο, ανώδυνο και θεαματικότατο τρόπο θανάτωσης
Την ώρα που η Γαλλική Επανάσταση στέκει εμβληματική για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, εγκαινιάζοντας ταυτοχρόνως τη μοντέρνα εποχή για τη Δύση, το πλέον πασίγνωστο σύμβολό της δεν είναι άλλο από την αποτρόπαιη γκιλοτίνα.
Η μηχανή αυτή του θανάτου διαδραμάτισε κεφαλαιώδη ρόλο στα ταραγμένα χρόνια της λαϊκής εξέγερσης του 1789 και ήταν το πλέον προβεβλημένο μέσο εκτέλεσης.
Με τη βοήθεια της λαιμητόμου εξάλλου η Γαλλία απαλλάχθηκε από τη βασιλεία, και πλέον η γκιλοτίνα προσιδιάζει μόνο σε προθήκες μουσείων. Και με λίγη καλή τύχη, θα παραμείνει κλεισμένη εκεί!
Παρά το γεγονός ωστόσο ότι όλοι ξέρουμε την γκιλοτίνα και τη μακάβρια δράση της στα αιματηρά γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης, αγνοούμε πολλά για την εφεύρεση που έσπειρε τον τρόμο !
Ο Άρειος Πάγος, το Ζ΄ Τμήμα του σε Συμβούλιο αριθ. 1675/2010, μετά από ταλαντεύσεις δύο περίπου χρόνων, εξέδωσε απόφαση με την οποία έπαυσε την ποινική δίωξη κατά των έξι (οκτώ) ως παραγεγραμμένη. Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για τους πέντε πολιτικούς Γούναρη Δ., Πρωτοπαπαδάκη Π., Στράτο Ν., Θεότοκη Ν., Μπαλτατζή Γ. και τον Στρατηγό Γ. Χατζανέστη, που το Επαναστατικό Δικαστήριο καταδίκασε και εκτελέστηκαν το 1922 ως υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής. Σε ισόβια είχε καταδικαστεί ο Ξ. Στρατηγός και ο Μ. Γούδας, στρατιωτικοί και Υπουργοί στη Κυβέρνηση Δ. Γούναρη.
Αυτό σημαίνει, στη νομική γλώσσα, όπως πάγια έχει αποτυπωθεί στη θεωρία και τη νομολογία, ότι τερμάτισε την ποινική δίωξη και όχι ότι αθώωσε τους κατηγορούμενους.
Ο Βασιλιάς Όθων και τα μέλη της Αντιβασιλείας φτάνουν στο Ναύπλιο με την αγγλική φρεγάτα Μαδαγασκάρη. Τους συνοδεύουν 4.000 βαυαροί στρατιώτες.
Ο Όθωνας γεννήθηκε στο κάστρο Μίραμπελ (Schloss Mirabell) του Σάλτσμπουργκ, όταν αυτό αποτελεσε, για μικρό χρονικό διάστημα, τμήμα της Βαυαρίας, την 1η Ιουνίου 1815. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Διαδόχου και μετέπειτα Βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄, και της Θηρεσίας, κόρης του δούκα του Ζάξεν-Χιλντμπουργκχάουζεν (Sachsen-Hildburghausen).
Υπάρχει μια αίθουσα στο πολεμικό μουσείο της Σαϊγκόν γνωστό ως War Remnants Museum (στα βιετναμέζικα: Bảo tàng chứng tích chiến tranh) που είναι αφιερωμένη στα θύματα του Agent Orange, που είναι το κωδικό όνομα των ζιζανιοκτόνων και αποφυλλωτικών που χρησιμοποιήθηκε από τον στρατό των ΗΠΑ ως μέρος του προγράμματος παρασιτοκτόνο πολέμου ενάντια στους Βιετκόνγκ στο Βιετνάμ.
Με την χημική αυτή ουσία καταστράφηκαν πέντε εκατομμύρια στέμματα δάσους κυρίως από ορεινές περιοχές και πολλά εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργειών. Η χημική αυτή ουσία βέβαια εκτός από στρέμματα γης, κατέστρεψε και τις ζωές των ανθρώπων αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες να υποσιτίζονται ή να πεθαίνουν από την πείνα.
Το ακόμη χειρότερο στην υπόθεση ήταν ότι πολλά εκατομμύρια επίσης προσβλήθηκαν από την χημική αυτή ουσία και πολλά παιδιά τα επόμενα χρόνια γεννήθηκαν με γεννητικές ανωμαλίες.
Ο μικρασιατικής καταγωγής Αντώνης Νικολόπουλος μια φθινοπωρινή μέρα, πέρασε από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί. Μια μονοήμερη εκδρομή, μιάμιση μόλις ώρα με το πλοίο, στο κατάστρωμα ανάκατα τούρκικα και ελληνικά – πολλοί Μυτιληνιοί πήγαιναν για το εβδομαδιαίο παζάρι. Στο σακίδιό του είχε το βιβλίο «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου» του Φώτη Κόντογλου. Συνέχεια →
Μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, λέει μια γνωστή σε όλους μας έκφραση. Όταν μάλιστα συνδυάζει τέχνη, σάτιρα, υπερβολή, αμφισβήτηση της εξουσίας και κριτική στα κακώς κείμενα της πολιτικής και της κοινωνίας, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εντυπωσιακό.
Οι σκιτσογράφοι διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στη διαμόρφωση της πολιτικής και της ιστορίας παγκοσμίως, διασκεδάζοντας και προκαλώντας με την πένα τους και καταλήγοντας πολλές φορές διάσημοι, φυλακισμένοι ή… νεκροί, όπως αποδεικνύουν και τα τελευταία τραγικά γεγονότα στο Παρίσι με την επίθεση κατά της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo επειδή δημοσίευσε τα σκίτσα του προφήτη Μωάμεθ.
Διαθέτοντας τη δύναμη να ασκούν μια ισχυρή ψυχολογική, συναισθηματική και πολιτική επίδραση, είναι πολλά τα σατιρικά εκείνα σκίτσα που ενόχλησαν αλλά και διαμόρφωσαν συνειδήσεις στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας.
Το πραγματικό Λονδίνο στη δύση του 18ου αιώνα Συνέχεια →
Αναβιώνει σήμερα το έθιμο της «Μπάμπως» ή «Βρεξούδια» σε πολλές περιοχές του νομού Σερρών στη Ν. Πέτρα, στη Μονοκκλησιά, στην Α. Καμήλα και στο Χαρωπό Σιντικής.
Το έθιμο έχει τις ρίζες του στην Ανατολική Ρωμυλία. Το μετέφεραν οι Θρακιωτες, και έκτοτε το αναβιώνουν κάθε χρόνο σε πολλά σημεία της Ελλάδας.
Σύμφωνα με την παράδοση «μπάμπω» ονομαζόταν η γηραιότερη γυναίκα του χωριού, που ήταν παράλληλα και η μαμή της μικρής κοινωνίας. Την πρώτη εβδομάδα του νέου χρόνου είχε την τιμητική της. Στο πρόσωπο της γιορταζόταν η γονιμότητα, η ζωή και η γυναίκα.
Η λέξη είναι σύνθετη από το τζίτζιρας (= τζίτζικας) και το κλίκι (= τσουρέκι, το κικλίσκιον των Βυζαντινών). Το ζύμωναν, τον Ιούνιο με Ιούλιο, με το πρώτο αλεύρι από την καινούργια σοδειά σιταριού. Ήταν ένα μικρό καρβέλι, βάρους ενός κιλού περίπου, με μια τρύπα στη μέση, όπου έβαζαν ένα κλωνάρι βασιλικό.
Το πήγαιναν στη βρύση της γειτονιάς, στο «σουλ’ ναρ», και πριν το τοποθετήσουν κάτω από τη βρύση, απ’ το «λουλά», έκοβαν βιαστικά, μικροί μεγάλοι, από ένα κομμάτι. Παράλληλα ακουγόταν και η ευχή:
«όπως τρέχ’ του νιρό, να τρέχ’ κι του μπιρικέτ’ ».
‘Ό,τι απέμενε, το άφηναν στη μια εσοχή της βρύσης, για να το φάει ο τζίτζικας το χειμώνα.
Τα αρώματα, τα καταπλάσματα και οι αλοιφές, έπαιζαν σπουδαίο ρόλο στις ποικίλες εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής των αρχαίων. Στις αρχαίες πηγές γενικά γίνεται αναφορά σε σχετικά προϊόντα, όπως για παράδειγμα στον Όμηρο, στον Αρχίλοχο, τη Σαπφώ, τον Αλκαίο και τον Ανακρέοντα.
Η χρήση των προϊόντων αυτών θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην εποχή του Σόλωνα, γεγονός που οδήγησε το νομοθέτη στο να απαγορέψει τους άντρες να πουλάνε αρώματα και αλοιφές. Ο Σωκράτης, ο Αριστοφάνης και ο Θουκυδίδης διαμαρτύρονται επίσης για τη χρήση αρωμάτων από τους άντρες. Ο Μέγας Αλέξανδρος γνωρίζουμε ότι…
ανάμεσα στα υπόλοιπα υπάρχοντα του Δαρείου ανακάλυψε και ένα κιβώτιο με αρώματα, πολυτέλεια την οποία Συνέχεια →
Η έκθεση παρουσιάζει βασικούς σταθμούς από την πρώτη έκδοση κυπριακού χαρτονομίσματος από τους Βρετανούς το 1914, μέχρι το 1955. Στη συνέχεια, μελετά εκτενέστερα την εικονογραφία των χαρτονομισμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1961 μέχρι το 1997, με κύριους άξονες το Περιβάλλον, την Ιστορία και τη Λαϊκή Τέχνη της Κύπρου. Στόχος είναι να δημιουργηθούν διαδρομές που να συνδέουν την εικονογραφία των κυπριακών χαρτονομισμάτων με αντικείμενα από τις Συλλογές του Πολιτιστικού Ιδρύματος.
——————–
Μία από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του Πανευρωπαϊκού Εργατικού Κινήματος, η πρώτη απεργία στη σκλαβωμένη Ευρώπη του 1942, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία των «τριατατικών» εργαζόμενων στα ταχυδρομεία – τηλεγραφεία – τηλεφωνεία, στην Αθήνα της Κατοχής, και επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, ξυπνά μέσα από μία τιμητική εκδήλωση.
Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ) τιμούν τη Μεγάλη Απεργία της 14ης Απριλίου 1942, που ξεκίνησε από το Κεντρικό Ταχυδρομείο της Αθήνας, με μία υπαίθρια εκδήλωση μνήμης που θα πραγματοποιηθεί στην Πλατεία Κοτζιά, τη Μεγάλη Δευτέρα 14 Απριλίου, στις 12.30 το μεσημέρι, και με την κυκλοφορία ειδικού συλλεκτικού άλμπουμ, με επετειακό γραμματόσημο και ειδικό φάκελο με αναμνηστική σφραγίδα.
Το βιβλίο «Εργαλεία της Παράδοσης» είναι καρπός της αγάπης του Παύλου Κοντέλλη για την αγροτική ζωή και της ενασχόλησής του με τα γεωργικά μηχανήματα.
Ο Παύλος Κοντέλλης κατάφερε να συγκεντρώσει εργαλεία από πολλά μέρη της Ελλάδος για διάφορες αγροτικές εργασίες και για διαφορετικές καλλιέργειες.
Σε τέσσερις μεγάλες ενότητες, που παραπέμπουν στην καλλιέργεια της γης, στον οικιακό εξοπλισμό, στις οικιακές δραστηριότητες και σε ξεχασμένα πλέον επαγγέλματα, ταξινομούνται τα αγροτικά εργαλεία. Περιεκτικά επεξηγηματικά κείμενα συνοδεύουν τις όμορφες και πολλές φωτογραφίες, ενώ οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα, που απεικονίζουν σκηνές της αγροτικής ζωής όταν χρησιμοποιούσαν αυτά τα εργαλεία, δίνουν πνοή ζωής στα συλλεκτικά πια σήμερα αυτά κομμάτια.
Επιθυμία του Παύλου Κοντέλλη είναι η έκδοση αυτή «να προσφέρει χαρά στους μεγαλύτερους, ανακαλώντας στη μνήμη τους αναμνήσεις από ένα κοπιαστικό αλλά όμορφο παρελθόν, και να αφυπνίσει τους νεότερους για την ανάγκη που υπάρχει να γνωρίζουν, να αγαπούν και να διασώζουν την ιστορία του τόπου μας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς».
Η μεγάλη κοινωνική σύγκρουση στην Αθήνα του 19oυ αιώνα
Σχεδόν στην αφάνεια παραμένει η μεγάλη κοινωνική αντιπαράθεση που ξέσπασε στην Αθήνα, την τελευταία εικοσιπενταετία του 19ου αιώνα. «Χαβιαροχανίτες» και «Χρυσοκάνθαρους» αποκαλούσαν ο λαός και τα λαϊκά έντυπά του τους νεόπλουτους που επρόκειτο να διαμορφώσουν την ανύπαρκτη αστική τάξη και να κομίσουν μεγάλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ανακατατάξεις. Συνέχεια →
«Τ’ ακούσατε τι γίνηκε ‘ς τα Γιάννενα, τη λίμνη, που πνίξανε τοις δεκαφτά με την κυρά Φροσύνη; Αχ, Φροσύνη παινεμένη, τι κακό ‘παθες, καϊμένη!
Άλλη καμιά δεν τό ‘βαλε το λιαχουρί φουστάνι, πρώτ’ η Φροσύνη τό ‘βαλε και βγήκε ‘ς το σιργιάνι
Αχ, Φροσύνη παινεμένη, και ‘ς τον κόσμο ξακουσμένη! Δε σ’ τό ‘λεγα, Φροσύνη μου, κρύψε το δαχτυλίδι, γιατί αν το μάθη ο Αλήπασας θε να σε φάη το φίδι;»..Συνέχεια →
Αυτό είναι το μικρό μας αφιέρωμα στην ελληνική ενδυμασία, υπό τους ήχους της λύρας του Ψαραντώνη. Το ετοιμάσαμε με πολύ μεράκι και σεβασμό στην παράδοσή μας. Κάποιοι διάσημοι ξένοι κάποτε τίμησαν τη φουστανέλλα. Ποιοί ήταν αυτοί, μπορείτε να το δείτε στο βίντεο αυτό.
Ο όμορφος, εντυπωσιακός και χαρούμενος κόσμος της Επιθεώρησης το 1914 θα συμπληρώσει 120 χρόνια ζωής αν αποδεχτούμε τη χρονολόγηση των περισσότερων ιστορικών που τοποθετούν την εμφάνισή της στα 1894. Τότε επισκέφθηκε την Αθήνα ένας μελοδραματικός ιταλικός θίασος, ο οποίος ανεβάζοντας ένα είδος Επιθεώρησης με τον τίτλο «Γκραν βία» (Μεγάλος δρόμος) εντυπωσίασε τους κατοίκους της πρωτεύουσας με τα πεταχτά τραγουδάκια, το μπρίο και το κέφι του. Συνέχεια →
Σύζυγος του Ηρακλή. Μια φορά, ο Ηρακλής και η Δηιάνειρα ήθελαν να περάσουν ένα ποτάμι (είχαν να πάνε σε κάτι κουμπάρους τους). Ο Κένταυρος Νέσσος έκανε τον περαματάρη, αλλά μπορούσε να μεταφέρει στη ράχη του έναν άνθρωπο κάθε φορά (του είχε χαλάσει το σαμάρι). Πέρασε λοιπόν πρώτα τον Ηρακλή, και μετά επέστρεψε στην άλλη όχθη και πήρε στη ράχη του και τη Δηιάνειρα.
Τότε όμως προσπάθησε είτε να την απαγάγει, είτε (σύμφωνα με άλλη εκδοχή) να τη βιάσει. Ο Ηρακλής, βλέποντάς τους από την άλλη όχθη Συνέχεια →
Όπως όλες οι αθηναϊκές γειτονιές της προπολεμικής περιόδου, έτσι και αυτές των Πετραλώνων είχαν το δικό τους «χρώμα». Ένα «χρώμα» που κυριαρχούσε στην καθημερινή κίνηση. Οι περιοχές των Άνω και Κάτω Πετραλώνων ήταν εξελισσόμενες στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και θεωρούνταν ως το απώτατο άκρο της πόλης. Χαρακτηριστικό στοιχείο των γειτονιών αυτών ήταν η διέλευση των σιδηροδρομικών αμαξοστοιχιών που αναστάτωναν με ιδιαίτερο τρόπο τους κατοίκους τους. Συνέχεια →
Το Μουσείο Υποδημάτων βρίσκεται στο όμορφο χωριό Καστανιά της Καρδίτσας , τα παλαιότερα χρόνια ήταν κεφαλοχώρι με πολλά εργαστήρια τσαρουχιών, ραφτάδων, σιδεράδων, εμπόρων κ.α . Ήταν επίσης και πέρασμα των Σαρακατσαναίων από και προς τα χειμαδιά και τα Άγραφα.
Το Μουσείο ξεκίνησε να υπάρχει σαν ιδέα από το 1910 από τον Αντώνιο Κόγια, ο οποίος χάρη στην εξαιρετική του τέχνη έγινε γνωστός και πέρα από τα όρια της Θεσσαλίας. Συνέχεια →
«Με μία λέξη, ο διαβήτης της λογικής δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπει το πνεύμα της αρχιτεκτονικής που πάντα θα πρέπει να ακολουθεί το εξής ωραίο αξίωμα : «τίποτα δεν είναι όμορφο αν δεν είναι και φρόνιμο».
Το ρώσικο εκπαιδευτικό ιστιοφόρο αποτελεί έναν «ζωντανό θρύλο»
Το Ρώσικο πλοίο που άραξε στο λιμάνι της Πάτρας και θα έχουν την ευκαιρία να δουν για δύο μέρες οι Πατρινοί που θα σπεύσουν να το επισκεφτούν αποτελεί έναν ζωντανό θρύλο για το πολεμικό ναυτικό της Ρωσίας.
Κατασκευάστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ‘ 20, λίγα χρόνια μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στα 1925 και 1926, στη χώρα της Γερμανίας. Συνέχεια →
Στις 29 Ιανουαρίου του 1975 πέθανε στην Αθήνα ο σπουδαίος ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου, Ορέστης Μακρής. Συμμετείχε σε περίπου 40 ταινίες της μεγάλης οθόνης, από το 1931 έως το 1968, ενώ ανεπανάληπτη είναι η ερμηνεία του στην ταινία «Ο μεθύστακας», σε τέτοιο βαθμό που το όνομά του καλλιτέχνη ταυτίστηκε στην ελληνική γλώσσα με την λέξη «μπεκρής».
Οι καταστροφικοί σεισμοί που έπληξαν τα Ιόνια νησία το 1953, κράτησαν σχεδόν 2 μήνες, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο (οι μικρότεροι μετασεισμοί κράτησαν πάνω από 6 μήνες).
Το αποτέλεσμα ήταν να καταστραφούν ολοκληρωτικά η Κεφαλονιά, η Ιθάκη και η Ζάκυνθος. Τη καταστροφή στη Ζάκυνθο συμπλήρωσε μια μεγάλη πυρκαγιά. Συνέχεια →
Με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος
Αναγκασμένα να μεγαλώσουν απότομα, πέντε «κρυμμένα» παιδιά, που έζησαν μέσα στην απόλυτη σιωπή, αφηγούνται τις ιστορίες τους. Ιστορίες τρόμου και αγωνίας, αλλά και στιγμές παιδικής ανεμελιάς μέσα στην αγκαλιά των ξένων. Στοργικές φωλιές, κρυφοί παράδεισοι μακριά από τη φρίκη του Ολοκαυτώματος.
Το Ράλι Μόντε Κάρλο είναι αγώνας αυτοκινήτων ράλι του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλι. Διοργανώνεται, με εξαίρεση τα διάστημα 1913-1923, 1940-1948, 1957 και 1974, κάθε χρόνο από το 1911 στο Μόντε Κάρλο.
Οι ειδικές διεξάγονται στα βουνά γύρω από το Μονακό, οι οποίοι, σε πολλές περιπτώσεις, είναι καλυμμένοι με χιόνι. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους αγώνες αυτοκινήτου παγκοσμίως.
Το Σωματείο Ένωση Μικρασιατών Μελισσίων, με την ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, θα βραβεύσει τη Γενική Γραμματέα του Ελληνικού Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών (ΙΔ.ΙΣ.ΜΕ.), κα Ειρήνη Σαρίογλου σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο Πολιτιστικό Κέντρο Δημοτικής Κοινότητας Μελισσίων του Δήμου Πεντέλης (17ης Νοεμβρίου 17 & Αγίου Γεωργίου) στις 9/3/2014 και ώρα 19:00.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθεί η προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ «Γράμματα Χωρίς Παραλήπτη», ενώ θα έχει ήδη προηγηθεί η παρουσίαση του βιβλίου της Αγάπης – Μολυβιάτη Βενέζη «Το Χρονικό Των Δέκα Ημερών» πάνω στο οποίο βασίζεται το ντοκιμαντέρ.
A man is truly ethical only when he obeys the compulsion to help all life which he is able to assist, and shrinks from injuring anything that lives. -Albert Schweitzer
O Σβάιτσερ Άλμπερτ έστησε ένα νοσοκομείο στα βάθη της Αφρικής για να περιθάλψει τους ασθενείς που έπασχαν από λέπρα και από ελονοσία. Το 1952 κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Πέθανε το 1965.
Απόσπασμα ενός δοκίμιου του!
*Αναπλέαμε σιγά-σιγά, έχοντας αντίθετο το ρεύμα του ποταμού και αναζητούσαμε με δυσκολία το δρόμο μας ανάμεσα σε στενές διαβάσεις από άμμο. Ήτανε η εποχή της ξηρασίας. Καθισμένος στο κατάστρωμα του ενός ρυμουλκού και αδιαφορώντας για ό,τι συνέβαινε γύρω μου, προσπαθούσα να συλλάβω εκείνη τη βασική και παγκόσμια έννοια της ηθικής που δεν μας δίνει καμία φιλοσοφία.
Γέμιζα τη μία σελίδα πίσω από την άλλη με μοναδικό σκοπό να συγκεντρώσω το μυαλό μου στο πρόβλημα που πάντα μου ξέφευγε. Πέρασαν έτσι δύο μέρες. Το βράδυ της τρίτης μέρας, όταν με την δύση του ήλιου προχωρούσαμε, διασκορπίζοντας μια αγέλη ιπποπόταμων, μου ήρθαν ξαφνικά, χωρίς να τις προαισθανθώ ή να τις ζητήσω, οι λέξεις «Ο σεβασμός της ζωής». Συνέχεια →
Τον Φεβρουάριο του 1846, πριν 166 χρόνια, γεννιόταν στο Σκοτ Κάουντυ της Αϊόβα ο Γουίλιαμ Φρέντρικ Κόντυ. Ο πατέρας του Ισαάκ και η μητέρα του Μαίρη Αν κατάγονται από το Οχάιο. Η γέννηση του τέταρτου γιού της οικογένειας συμπίπτει με τον πόλεμο των Ηνωμένων Πολιτειών κατά του Μεξικού, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες εκδικούνται τη σφαγή του Φορτ Άλαμο με την προσάρτηση του Νέου Μεξικού και τη Καλιφόρνιας.
Ήμαστε στα 1849 την εποχή που θα ξεσπάσει η «μανία του χρυσού». Απ’ αυτήν δεν ξεφεύγει και η οικογένεια Κόντυ, η οποία Συνέχεια →
Πήρε το όνομά του από τον Κολτ, αλλά εφευρέθηκε από τον Μπράουνινγκ. Οι αδικίες της Ιστορίας είναι μεγάλες, ακόμη και όταν μιλάμε για περίστροφα ή πιστόλια, όπως άδικες είναι και οι «αποφάσεις» που λαμβάνουν οι κάτοχοί τους.
Αν το Καλάσνικοφ έμεινε στην Ιστορία ως το αυτόματο τουφέκι που συντρόφευσε εκατομμύρια στρατιώτες και αντάρτες, το 45άρι Κολτ είναι το αντίστοιχο συνώνυμo στα όπλα χειρός, πιστόλια ή περίστροφα, για αστυνομικούς, στρατιωτικούς αλλά και παρανόμους. Συνέχεια →
Τα μολυβδόβουλλα, οι μολύβδινες σφραγίδες ή βούλλες, τα οποία μελετά η Σφραγιστική, εξασφάλιζαν το απόρρητο των εγγράφων και πιστοποιούσαν την αυθεντικότητά τους. Οι επιγραφές και οι παραστάσεις των μολυβδόβουλλων συνθέτουν ένα πολύχρωμο σκηνικό και αποτελούν πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τον βίο και τον πολιτισμό των Βυζαντινών. Συνέχεια →
ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΚΑΒΑΝΗΣ Μέρες γιορτών, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα, να ‘σου και ο Αϊγιάννης. Ο ένας από όσους αϊ – Γιάννηδες γιορτάζουμε πανελλαδικά. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Χριστού που κατέχει την πρώτη θέση στο χορό των αγίων. Εφτά φορές τον γιορτάζουμε σε έξι διαφορετικούς μήνες. Αν προσθέσουμε σε αυτές τις γιορτές και τις αντίστοιχες για τον Ιωάννη τον Θεολόγο, τον Χρυσόστομο, τον Ελεήμονα, τον Ρώσο, τον Ερημίτη, τον Δαμασκηνό και τον Κουκουζέλη, κι άλλους τοπικούς αϊ – Γιάννηδες (π.χ. Βατατζής στον Έβρο) τότε καταλαβαίνουμε γιατί ο λαός λέει ότι «Κάθε μέρα δεν είναι τ’ Αγιαννιού» (τις μέρες των γιορτών όσο να ‘ναι η ανοχή μας στους φορτικούς και αδιάκριτους είναι μεγαλύτερη). Συνέχεια →
Οι παρεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας μας ξεκίνησαν αμέσως σχεδόν με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, εξαιτίας και του τρόπου που επετεύχθη η απελευθέρωση του Γένους. Ένα τέτοιο γεγονός ήταν η υπόθεση Πατσίφικο και τα επακολουθήσαντα «Παρκερικά».
Τον Απρίλιο του 1849, κατά τη διάρκεια των εορτών του Πάσχα, απαγορεύθηκε από τις αρχές το έθιμο του καψίματος του Ιούδα. Εξαγριωμένοι Αθηναίοι επέδραμαν επί της οικίας ενός Συνέχεια →
Είναι η διαφθορά συνυφασμένη με την πολιτική;Τηναπάντηση έδωσε κάποτε ο Πάτρικ Τζέικ Ο΄ Ρουρκ.
«’Οταν οι αγορές και οι πωλήσεις ελέγχονται από τη νομοθεσία, το πρώτο πράγμα προς αγορά και πώληση είναι οι νομοθέτες» είπε κάποτε με το καυστικό χιούμορτου ο αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Και μάλλον είπε φωναχτά αυτό που οι περισσότεροιυποψιάζονται- αλλά δεν ομολογούν.‘Οταν οικυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα μπλέκονται σε υποθέσεις διαφθοράς τότε η Συνέχεια →
Η Πρωτοχρονιά στην παλιά Αθήνα και αργότερα σε όλη την Ελλάδα συνδεόταν με το δημοφιλέστερο λαϊκό έντυπο, το «προφητικό ημερολόγιο» με τον τίτλο «Καζαμίας». Κάθε σπιτικό την παραμονή του νέου έτους αγόραζε τον «Καζαμία» του για να διαβάσει με περιέργεια τις προφητείες του. Θα συμβεί αυτό, στο τάδε τέταρτο της Σελήνης του δείνα μηνός. Τις περισσότερες φορές μάλιστα οι προφητείες έβγαιναν! Γιατί προσδιοριζόταν, ο χρόνος έμενε όμως απροσδιόριστος ο τόπος. Αυτή ήταν και η πονηριά των εκδοτών. Συνέχεια →
Θα έχετε προσέξει ότι τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς είναι τελείως ασυνάρτητα.
Όσο και αν προσπαθήσετε δεν βγαίνει νόημα μεταξύ των στίχων. Για να τα θυμηθούμε.
Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά
Ψηλή μου δεντρολιβανιά
Κι αρχή καλός μας χρόνος
Εκκλησιά με τα’ άγιο θόλος
Άγιος Βασίλης έρχεται
Και δεν μας καταδέχεται
Από την Καισαρεία
Συ είσ’ αρχόντισσα κυρία Βαστάει πένα και χαρτί
Ζαχαροκάντυο ζυμωτή
Χαρτί-χαρτί και καλαμάρι
Δες και με το παλικάρι
Στην πραγματικότητα είναι δυο τραγούδια μπλεγμένα μεταξύ τους. Τα κάλαντα και ένα ερωτικό ποίημα. Προσπαθήστε να τα διαβάσετε χωριστά, στίχο πάρα στίχο.
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Βυζάντιο. Σε εκείνα τα χρόνια οι Συνέχεια →
Δεν έχασε μόνο τη μάχη Έχασε περισσότερα από τη μάχη. Μια Νιόβη δίχως δάκρυα. Πέταξαν αίμα και ζωή πίσω από τον άπιαστο τοίχο του σκοταδιού. Ξέθαψαν τα παιδιά της απ’ το πηγάδι μ’ ορθάνοιχτα τα στόματά τους έτοιμα να τη φωνάξουν. Κράτησε τη ψυχή τους με το φιλί της. Να ζωντάνευαν στην αγέννητη κραυγή τους με τη διορία μιας μέρας. Το ακτινοβόλο μικρό όραμα από καπνό και παραλήρημα. Είναι στην ανημποριά των ηττημένων, να τους ξεγελούν πλάσματα με χέρια αλαβάστρινα μορφές μιας γλυπτικής που τους σκότωσαν. Όταν δεν ξεπλένουν το κακό με δάκρυα συντριβής άσβεστη μένει η φωτιά στα μάτια. Η δύναμη τους ακατάργητο πένθος.
(Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο ’74) – Γιώργος Μοράρης
Οι παραστάσεις των ερυθρόμορφων και μελανόμορφων αγγείων απεικονίζουν μόνο μια στιγμή στο χρόνο κι όμως σχεδόν πάντα αφηγούνται μια ολόκληρη ιστορία. Δεν θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσε να παρακολουθήσει κανείς, με τρόπο κινηματογραφικό, το πριν και το μετά των στιγμών αυτών;
Το Ure Museum of Greek Archaeology του Πανεπιστημίου του Reading πραγματοποίησε το μεγαλοφυές Συνέχεια →
Πώς προστατεύονταν οι Σαμουράι; Γιατί φορούσαν μάσκα και χρωματισμένες μακριές τούφες από ζώα; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα, ιστορικά, τεχνολογικά, ανθρωπολογικά και πολιτισμικά επιχείρησε να αποκρυπτογραφήσει έκθεση στο Παρίσι, αφιερωμένη στις πανοπλίες των Ιαπώνων πολεμιστών.
Συγγραφέας 243 ετών σήμερα ένας μακρινός πρόγονος του σύγχρονου υπολογιστή….
Ο συγγραφέας αυτός είναι ένα αυτoματοποιημένο ρομπότ που φτιάχτηκε τη δεκαετία του 1770 από τον παγκοσμίου φήμης ελβετό ωρολογοποιό, Pierre Jaquet-Droz (1721-1790).
Φτιαγμένο από περίπου 6000 κομμάτια, ο συγγραφέας είναι ικανός να γράφει γράμματα και λέξεις με μια πένα με φτερό.
Ο Antoine-Joseph ‘Adolphe’ Sax γεννήθηκε το 1814 στο Βέλγιο και πέθανε σαν σήμερα στο Παρίσι , το 1894.
Ο Sax, πολύ καλός κλαρινετίστας και σχεδιαστής μουσικών οργάνων, πέρασε στην αθανασία ως ο εφευρέτης του σαξόφωνου.
Το 1842 ο ΄Εκτορ Μπερλιόζ εντυπωσιάστηκε από μία σειρά κλαρινέτων που είχε επινοήσει ο Σαξ, αλλά ο ενθουσιασμός του έφτασε στο απόγειο , όταν άκουσε τον ήχο του σαξόφωνου και ενθάρρυνε το νεαρό μουσικό να το πατεντάρει, πράγμα που έγινε το 1846. Συνέχεια →
Η ασπίδα είναι το αρχαιότερο αμυντικό όπλο. Η μορφή της καθώς και η κατασκευή της ήταν διαφορετική από τόπο σε τόπο και από χρόνο σε χρόνο. Έτσι έχουμε ξύλινες, σιδερένιες, δερμάτινες, ορειχάλκινες και ακόμη ορθογώνιες, στρογγυλές, τριγωνικές κ.ά.
Η Κυβέλη που το άρμα της το σέρνουν λιοντάρια για μια αναθηματική θυσία (δεξιά). Πάνω είναι ο Θεός Ήλιος και τα ουράνια αντικείμενα. Πλάκα από Ai Χανούμ ,
Βακτρία ( Αφγανιστάν ), 2ος αιώνας π.Χ.
Οι Κορύβαντες συνδέθηκαν στενά με την Κυβέλη, πιθανώς για πρώτη φορά στη Μικρά Ασία. Μέσα από τη λατρεία της Κυβέλης έγιναν γνωστοί και στους Ρωμαίους.
Από ένα χρονικό σημείο και μετά, οι Κορύβαντες εμφανίζονται στη θέση των «Γάλλων», δηλαδή των ιερέων της Κυβέλης, ενώ ήταν και οι χορευτές που τη λάτρευαν με τον χορό τους. Τα λιοντάρια που έσερναν το άρμα της Κυβέλης τα περνούσαν για Κορύβαντες μεταμορφωμένους. Συνέχεια →
Θα πεθάνουν την ημέρα που θα πάψουμε να τους θυμόμαστε και θα έχουμε λησμονήσει ότι την θυσία τους για να ζούμε εμείς ελεύθεροι.Όσο για σήμερα παραπέμπω στην ρήση του Κάλβου:
« Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»
Ο σύντροφος Μάο, «μεγάλος τιμονιέρης» της Κίνας – θα είναι ο κύριος ήρωας κινούμενων σχεδίων για παιδιά. Δύο κινεζικές κινηματογραφικές εταιρείες ανακοίνωσαν την έναρξη των εργασιών παραγωγής ταινίας κινουμένων σχεδίων για τα πρώτα χρόνια του Μάο Τσε Τουνγκ.
Η ταινία θα ονομάζεται «Όταν ο Μάο Τσε Τουνγκ ήταν νέος» (When Mao Zedong Was Young) και δημιουργείται για να δείξει στη νέα γενιά θετική μορφή του Μάο. Η ταινία θα δημιουργηθεί σε στυλ, όμοιο σε μεγάλο βαθμό με το ιαπωνικό anime (κινούμενα σχέδια).
1844: Γεννιέται η Γαλλίδα ηθοποιός, Σάρα Μπερνάρ (Ενριέτα Ροζίν Μπέρναρντ), γνωστή ως «Θεϊκή Σάρα».
Κυρίως, ζωντάνεψε ρόλους τραγικών ηρωίδων. Πέθανε το 1923.
Η μεγάλη Γαλλίδα ηθοποιός Σάρα Μπερνάρ, με τους χίλιους εραστές γεννήθηκε στο Παρίσι το 1844, και ήταν εβραϊκής καταγωγής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ανριέτ (Εριέττα) Ροζέν Μπερνάρ.
Υπήρξε ερωμένη του Βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου του 7ου και είχε παντρευτεί τον Πειραιώτη διπλωμάτη και μετά ηθοποιό Αριστείδη Δαμαλά. Συνέχεια →
Ο φωτογράφος Robert Capa στη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, Μάης 1937. Φωτογραφία της Gerda Taro.
Ο Ρόμπερτ Κάπα, που το πραγματικό του όνομα ήταν Έντρε Έρνο Φρήντμαν (22 Οκτώβριου, 1913 – 25 Μαΐου, 1954) ήταν ένας Ούγγρος πολεμικός φωτογράφος και φωτορεπόρτερ που κάλυψε 5 διαφορετικούς πολέμους: τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, τον 2ο Σινο-Ιαπωνικό πόλεμο, τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο σε όλη την Ευρώπη, τον Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο του 1948, και τον Πρώτο Πόλεμο της Ινδοκίνας. Κατέγραψε την πορεία του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου στο Λονδίνο, τη Βόρειο Αφρική, την Ιταλία, τη μάχη της Νορμανδίας στην ακτή Ομάχα και την απελευθέρωση του Παρισιού. Συνέχεια →
«Οι Χαρτοπαίκτες» του 1895 είναι πλέον το ακριβότερο έργο του κόσμου, αφού πωλήθηκε από τους κληρονόμους του Γιώργου Εμπειρίκου στη βασιλική οικογένεια του Κατάρ έναντι του αστρονομικού ποσού των 250 εκατ. ευρώ.
Ο Πωλ Σεζάν(19 Ιανουαρίου 1839 – 22 Οκτωβρίου 1906) ήταν σημαντικός Γάλλος ζωγράφος. Το έργο του αντιπροσωπεύει την μετάβαση από τον ιμπρεσιονισμό στο κίνημα του κυβισμού.
Στη βόρεια Εύβοια, στο χωριό Γούβες, υπάρχει ένα παλιό αρχοντικό που δεσπόζει στο τοπίο, με δύο θολωτούς πυργίσκους να το αγκαλιάζουν. Στην περιοχή είναι γνωστό ως «ο πύργος του Δροσίνη», εννοώντας τον ποιητή, πεζογράφο και δημοσιογράφο που τόσα πρόσφερε στα ελληνικά γράμματα. Το κτίσμα, ο πύργος, ανήκε στον παππού του ποιητή, αλλά οι γνωρίζοντες λένε ότι τον είχε επισκεφθεί και ο Γεώργιος Δροσίνης, ίσως για να περάσει τα καλοκαίρια του ή για να απομονωθεί γράφοντας. Συνέχεια →
Η Αυγούστα Άντα Κίνγκ, Κόμησσα του Λόβλεϊς (πατρικό Αυγούστα Άντα Μπάιρον) είναι γνωστή για το έργο που άφησε σχετικά με την Αναλυτική Μηχανή του Τσαρλς Μπάμπατζ. Η συνεισφορά της αυτή θεωρείται σήμερα από τους ιστορικούς ως το πρώτο πρόγραμμα για υπολογιστή.
Στις 2 Ιουλίου του 1816 ένα γαλλικό πολεμικό πλοίο, η φρεγάτα «Μέδουσα» ναυάγησε στα ανοιχτά των ακτών της Μαυριτανίας. Το πλοίο βρισκόταν σε επίσημη αποστολή και μετέφερε αξιωματούχους και επιβάτες –παλαιούς και νέους έποικους- προς τη Σενεγάλη, η οποία μόλις είχε επιστραφεί από τους Βρετανούς στη Γαλλία μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων. Ο κυβερνήτης του πολεμικού ήταν ένας αριστοκράτης, ένας κόμης, εξόριστος στα ξένα από τον καιρό της Επανάστασης και του Ναπολέοντα, από το 1789. Συνέχεια →
Γάλλος διπλωμάτης, συγγραφέας, εθνολόγος και κοινωνικός στοχαστής, που θεωρείται ο πατέρας του «επιστημονικού φυλετισμού» (ρατσισμού). Το πλήρες όνομά του ήταν Ζοζέφ Αρτύρ Κόμης του Γκομπινό (Joseph Arthur Comte de Gobineau).
Γεννήθηκε στην πόλη Βιγ Ντ’ Αβρέ στις 14 Ιουλίου 1816 από οικογένεια βασιλοφρόνων. Ο πατέρας του ήταν ανώτερος δημόσιος υπάλληλος και η κρεολή μητέρα του κυρία επί των τιμών της πριγκίπισσας Παυλίνας Βοναπάρτη (αδελφής του Ναπολέοντα) και συγγραφέας αισθηματικών μυθιστορημάτων. Το 1930 παράτησε τον πατέρα του και μαζί με τον γιο της μετακόμισε στην Ελβετία. Εκεί, ο νεαρός Αρτύρ άρχισε να ενδιαφέρεται για τον Οριενταλισμό. Συνέχεια →
Μετά τη μεγάλη περυσινή επιτυχία και με αφορμή την 40η επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η παράσταση «Ωδή στον Αλέξανδρο Παναγούλη» σε κείμενο-σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη, με την Ελένη Ερήμου, θα πραγματοποιηθεί στο ΠΑΛΛΑΣ τη Δευτέρα 11 Νοεμβρίου στις 21.00.
Μια παράσταση που με τη δύναμή της άφησε το στίγμα μιας σύγχρονης και επίκαιρης Συνέχεια →
Μόνον μπράβο μπορείς να δώσεις στον συγγραφέα – δημοσιογράφο Δημήτρη Φύσσα για την επίπονη δουλειά που έκανε τα τελευταία δέκα χρόνια περισυλλέγοντας απίστευτες πληροφορίες για όλες τις κινηματογραφικές αίθουσες που έχουν κτιστεί μέσα στα όρια του δήμου Αθηναίων από τότε που άρχισε να υπάρχει κινηματογράφος στην Ελλάδα (1896) μέχρι τις μέρες μας.
Σινεμά που εξακολουθούν να υπάρχουν και να λειτουργούν αλλά και σινεμά που έχουν προ καιρού πάψει να είναι σινεμά έχοντας δώσει την θέση τους σε σούπερ μάρκετ ή άλλες επιχειρήσεις. Κάποια δε, είναι απλώς «κουφάρια» που παρότι εξακολουθούν να υπάρχουν ως χώροι, στην ουσία είναι σαν να μην υπάρχουν.
Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται στο αλφαβητικό λεξικό του Δ. Φύσσα «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2013». Σε ένα σύνολο 960 σελίδων, θα βρούμε 600 περίπου λήμματα εκ των οποίων τα 550 Συνέχεια →
Η πολύκροτη Υπόθεση Ντρέιφους υπήρξε ένα τεράστιο στρατιωτικοπολιτικό σκάνδαλο κατασκοπείας και ταυτόχρονα έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις μεγαλύτερες δικαστικές πλάνες, αποτελώντας το επίκεντρο μιας έντονης αντιπαράθεσης, που ταλάνισε τη γαλλική κοινωνία επί δώδεκα χρόνια, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.
Το όνομα της υπόθεσης αυτής λήφθηκε από το κεντρικό πρόσωπο αυτής, που ήταν ο Γάλλος λοχαγός Αλφρέδος Ντρέιφους. Συνέχεια →
Τυχοδιώκτης ή φιλάνθρωπος; Εγκληματίας ή σωτήρας; Αποτυχημένος ή ευεργέτης; Καλός ή κακός;
Ό,τι από τα παραπάνω και να ήταν ο Όσκαρ Σίντλερ, οι σελίδες της ιστορίας τον έχουν κατατάξει σε αυτούς που βοήθησαν τους Εβραίους κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής και μάλλον έτσι θα μείνει.
Μπορεί πολλοί πρώην συμπολίτες του από το τσέχικο πια, Τσβίταου, να τον θεωρούν ναζί και κατάσκοπο που έδρασε σε βάρος της Τσεχοσλοβακίας, ο Γερμανός επιχειρηματίας όμως πέρασε σαν ήρωας στη συνείδηση του κόσμου με τη βοήθεια της αριστουργηματικής ταινίας του Στίβεν Σπίλμπεργκ, «Η λίστα του Σίντλερ». Συνέχεια →
Είκοσι από τις ιστορίες του Ρωμαίου ποιητή μεταφρασμένες από τον Θεόδωρο Παπαγγελή, καθηγητή της Λατινικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ
Θεόδωρος Δ. Παπαγγελής: «Σώματα που άλλαξαν τη θωριά τους. Διαδρομές στις «Μεταμορφώσεις» του Οβιδίου. Εκδόσεις Gutenberg, 2009, σελ. 295.
ΠΟΙΗΣΗ. …..
Σίγουρα φτάνουν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να μετρήσουμε τους ποιητές όλων των εποχών που από το όνομά τους γεννήθηκε ένα επίθετο με σχεδόν οικουμενική χρήση· αν υπολογίσουμε και τους πεζογράφους, θα χρειαστούμε και το άλλο χέρι, για να συναριθμήσουμε τα λήμματα «καφκικός» (ας θυμηθούμε παρεμπιπτόντως την ανατρεπτική κατά Κάφκα «Μεταμόρφωση»), «σαδιστικός» και «μαζοχιστικός».
Παραμένοντας ωστόσο στην ποίηση, σκέφτομαι τον Ομηρο και τους «ομηρικούς καβγάδες», τον Δάντη και τη «δαντική κόλαση», τον Οβίδιο και τις «οβιδιακές μεταμορφώσεις»· τον Οβίδιο που το όνομά του το βρίσκουμε όποιο λεξικό Συνέχεια →
Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά ο Σαβοναρόλα έχει έρθει και πάλι στη μόδα. Η εκκλησία μπερδεύεται με το κράτος, η πίστη με την πολιτική και τα παιδιά με το προπατορικό αμάρτημα. Και το χειρότερο, έχουμε δει και σημάδια.
‘Οπως εκείνη την 1η Νοεμβρίου του 1494, όταν ένα τεράστιο γεράκι πέταξε πάνω από την Πιάτσα Σινιορία στη Φλωρεντία. Χτύπησε μ’ ορμή πάνω στην πόρτα του Παλάτσο Βέκιο και έπεσε νεκρό. Συνέχεια →
Άγγιξέ με και μην απορείς που έχω αιμάτινο βλέμμα. Μα δεν είδα ποτέ την αυγή' θα είναι η πρώτη με εσένα...
Ίσως να σαι και συ μια μικρή τρυφερή αυταπάτη, μα στο χάος που είναι η ζωή το μικρό είναι κάτι...
Θα χαρώ να βρω μήνυμά σου...
Τα φεγγάρια δεσμεύτηκαν να μικραίνουν σκιές να φέρνουν περισσότερο φως στις καμάρες στις αδοκίμαστες πλεύσεις στων κατακλυσμών τα γυρίσματα να προστατεύουν την κιβωτό των δακρύων κλείνοντας σε ασκούς νέφη Αιόλεια σ’ όλους τους πορθμούς συμπαντικών ταξιδιών για τα πλεούμενα της αγάπης.
ΠΛΕΥΣΕΙΣ - ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ
Άγγελος Πετρουλάκης - Συνάζω τις θύμησες...
Έναν ήλιο που έγερνε έγκοπος, έναν ορίζοντα που μάτωνε, έναν γλάρο που επέμενε να χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω απ’ τα ιστία των τρεχαντηριών.
http://www.hamogelo.gr/
http://www.wwf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=31&Itemid=65
Που ακούμπησες τα λευκά σου φτερά και έγιναν γκρίζα; ρώτησε τον γλάρο μια πεταλούδα.
- Πέρασα από την σκέψη ενός πικραμένου...
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ
Ο φωτογράφος Robert Capa στη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, Μάης 1937. Φωτογραφία της Gerda Taro.
Τάδε έφη... ΕΦΗ 