Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι
είσαστε χαμένοι.
Φίλος σας είναι η αλλαγή
η αντίφαση είναι σύμμαχός σας.
Από το Τίποτα
πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί
πρέπει να γίνουνε τίποτα.
Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε
αυτό που σας αρνιούνται.Αυτό το ποίημα του Μπρεχτ, του πατέρα του επικού θεάτρου, δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μέσα στο έργο του συνδέεται η ποίηση και η μαρξιστική θεωρία. Στα χρόνια της αυτοεξορίας του από το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας, από το 1933 έως το 1945, που είναι και τα χρόνια της ωριμότητάς του, γράφει τα καλύτερά του έργα. Ανάμεσα σε αυτά και τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν».
Μια ποιητική παραβολή, με θέμα της το καλό και το κακό ανάμεσα στους ανθρώπους, τα εμπόδια που συναντά το κακό, οι δυσκολίες να διατηρεί το καλό. «Δεν μπορεί να γεννηθεί κάποιος καλός, και να παραμείνει καλός», ακούγεται. Το Σετσουάν είναι μια φανταστική πόλη, κάπου στην Κίνα φυσικά, όπου φτάνουν εξουθενωμένοι τρεις θεοί, αναζητώντας έναν καλό άνθρωπο. Είναι «χρόνια σκοτεινά ξανά».’ Ομως, σ αυτά τα χρόνια συναντούν μια πόρνη, τη Σεν Τε, που κάνει το καλό και πέφτει διαρκώς θύμα της διαφθοράς, της εκμετάλλευσης, της πονηριάς των εκ πρώτης όψεως καλών ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας.
Ο Μπρεχτ ολοκλήρωσε το έργο μόλις άρχιζε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο ίδιος φανταζόταν το σκηνικό ως «τα περίχωρα μιας κινεζικής πολιτείας με τσιμεντένιες φάμπρικες κ.λπ.».
«Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» είναι ταυτοχρόνως ένα έργο ποιητικό και στοχαστικό. ‘Ενα έργο που αναζητάει το καλό, τη γαλήνη του έρωτα, την απάλειψη του πόνου και της δυστυχίας από τους ανθρώπους.
Filed under: ΑΠΟΨΕΙΣ,ΘΕΑΤΡΟ,ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ |
Σχολιάστε