Της γης οι κολασμένοι – Frantz Omar Fanon

Frantz Fanon

Της γης οι κολασμένοι

Ελάτε λοιπόν σύντροφοι. Καλά θα κάνουμε να αποφασίσουμε να αλλάξουμε τις συνήθειές μας με μιας. Πρέπει να αποτινάξουμε το βαρύ σκοτάδι στο οποίο έχουμε βυθιστεί, και να το αφήσουμε πίσω μας. Η καινούργια μέρα που πλησιάζει πρέπει να μας βρει δυνατούς, συνετούς και αποφασισμένους.

Πρέπει να αφήσουμε τα όνειρά μας και να εγκαταλείψουμε τα παλιά μας πιστεύω και τις φιλίες των καιρών πριν να αρχίσει η ζωή. Ας μην ξοδεύουμε χρόνο σε στείρες λιτανείες και εμετική μίμηση. Αφήστε αυτή την Ευρώπη όπου δεν κουράζονται ποτέ να μιλάν για τον Άνθρωπο, κι όμως φονεύουν ανθρώπους όπου τους βρουν, σε κάθε γωνιά των δρόμων τους, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Για αιώνες έπνιξαν σχεδόν ολόκληρη την ανθρωπότητα στο όνομα μιας ούτως καλούμενης «πνευματικής εμπειρίας.» Κοιτάχτε τους σήμερα πώς ταλαντεύονται ανάμεσα στην ατομική και την πνευματική αποσύνθεση.

Κι όμως μπορεί να ειπωθεί ότι η Ευρώπη ήταν επιτυχής στον βαθμό που πέτυχε σε ό,τι αποπειράθηκε.

Η Ευρώπη ανέλαβε την ηγεσία του κόσμο με θέρμη, κυνισμό και βία. Κοιτάχτε πώς η σκιά των παλατιών της εκτείνεται όλο και μακρύτερα! Κάθε μια από τις κινήσεις της έχει διαρρήξει τα δεσμά του χώρου και της σκέψης. Η Ευρώπη απαρνήθηκε κάθε ταπεινότητα και κάθε μετριοφροσύνη. Αλλά έχει επίσης εναντιωθεί σε κάθε ικεσία και κάθε τρυφερότητα.

Έχει αποδειχτεί τσιγκούνα και φιλοχρήματη μόνο όταν αφορά ανθρώπους. Έχει δολοφονήσει και κατασπαράξει μόνο ανθρώπους.

Λοιπόν, αδέρφια μου, πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουμε ότι έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε από το να ακολουθούμε αυτή την Ευρώπη;

Αυτή την ίδια Ευρώπη όπου δεν κουράζονται ποτέ να μιλάνε για τον Άνθρωπο, και όπου δεν έχουν σταματήσει ποτέ να διακηρύσσουν ότι αγωνιούν απλώς για το καλό του Ανθρώπου: σήμερα γνωρίζουμε με τι μαρτύρια έχει πληρώσει η ανθρωπότητα τον κάθε ένα των πνευματικών τους θριάμβων.

Ελάτε λοιπόν σύντροφοι, το ευρωπαϊκό παιχνίδι τέλειωσε επιτέλους· πρέπει να βρούμε κάτι διαφορετικό. Σήμερα, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, εφόσον δεν μιμούμαστε την Ευρώπη, εφόσον δεν έχουμε την εμμονή να φτάσουμε την Ευρώπη.

Η Ευρώπη τώρα ζει με τέτοιο τρελό, άφρονο ρυθμό που έχει αποτινάξει κάθε καθοδήγηση και κάθε λογική, και κατευθύνεται τρέχοντας στην άβυσσο.

[…] Σήμερα, είμαστε παρόντες στην στασιμότητα της Ευρώπης. Σύντροφοι, ας λευτερωθούμε από αυτή την ακίνητη κίνηση όπου σταδιακά η διαλεκτική μεταμορφώνεται στη λογική της ισορροπίας. Ας αναλογιστούμε εκ νέου το ερώτημα της ανθρωπότητας. Ας αναλογιστούμε εκ νέου το ερώτημα της εγκεφαλικής πραγματικότητας και της εγκεφαλικής μάζας όλης της ανθρωπότητας, που οι συνδέσεις της πρέπει να αυξηθούν, που τα κανάλια της πρέπει να πληθύνουν, που τα μηνύματά της πρέπει να ανθρωποποιηθούν ξανά.

Ελάτε, αδέρφια, έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε για να παίζουμε το ρόλο της οπισθοφυλακής. Η Ευρώπη έκανε αυτό που έβαλε στόχο να κάνει και στο σύνολο, το έκανε καλά. Ας σταματήσουμε να την κατηγορούμε, αλλά ας της πούμε με αποφασιστικότητα να μην κομπάζει και τόσο πολύ για αυτό. Δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε πλέον· οπότε ας σταματήσουμε να τη ζηλεύουμε.

Ο Τρίτος Κόσμος αντικρίζει σήμερα την Ευρώπη ως μια τεράστια μάζα, σκοπός της οποίας θα πρέπει να είναι να προσπαθήσει να επιλύσει τα προβλήματα για τα οποία η Ευρώπη δεν μπόρεσε να βρει απάντηση.

Αλλά ας είμαστε ξεκάθαροι: Αυτό που μετρά είναι σταματήσουμε να μιλάμε για παραγωγικότητα, και για εντατικοποίηση και για τον ρυθμό της εργασίας.

Όχι, δεν είναι ζήτημα επιστροφής στη Φύση. Είναι απλώς ένα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα του να μην σέρνονται οι άνθρωποι στον ακρωτηριασμό, του να μην επιιβάλλονται στον νου ρυθμοί που γρήγορα τον εξαλείφουν και τον καταστρέφουν. Η δικαιολογία του να προφτάσουμε τους άλλους δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να σπρώχνεται ο άνθρωπος από δω και από κει, για να ξεριζώνεται από την ιδιωτικότητά του, για να συνθλίβεται και να σκοτώνεται.

Όχι, κανέναν δεν θέλουμε να προφτάσουμε. Αυτό που θέλουμε είναι να πηγαίνουμε συνέχεια μπροστά, νύχτα και μέρα, παρέα με τον Άνθρωπο, παρέα με όλους τους ανθρώπους. […]

Είναι ζήτημα του να αρχίσει ο Τρίτος Κόσμος μια νέα ιστορία του Ανθρώπου, μια ιστορία που θα έχει σεβασμό για τις κάποιες φορές εντυπωσιακές θέσεις που έχει διατυπώσει η Ευρώπη, αλλά που δεν θα ξεχνά επίσης τα εγκλήματά της, εκ των οποίων το φρικτότερο έγινε σε βάρος της ανθρώπινης καρδιάς, και συνίστατο στο παθολογικό ξερίζωμα των λειτουργιών του και την συντριβή της ενότητάς του. Και στα πλαίσια της συλλογικότητας, υπήρξαν οι διαφοροποιήσεις, η διαστρωμάτωση και οι αιμοσταγείς εντάσεις που τράφηκαν από τις τάξεις. Και τέλος, στην γιγάντια κλίμακα της ανθρωπότητας, υπήρξαν φυλετικά μίση, δουλεία, εκμετάλλευση και πάνω από όλα η αναίμακτη γενοκτονία που συνίστατο στον παραγκωνισμό δεκαπέντε χιλιάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Έτσι, σύντροφοι, ας μην τιμήσουμε την Ευρώπη δημιουργώντας κράτη, θεσμούς και κοινωνίες που αντλούν την έμπνευσή τους από αυτή.

Η ανθρωπότητα περιμένει κάτι διαφορετικό από μας από τέτοιου είδους μίμηση, που θα ήταν σχεδόν αισχρή καρικατούρα.

Αν θέλουμε να μετατρέψουμε την Αφρική σε μια νέα Ευρώπη, και την Αμερική σε μια νέα Ευρώπη, τότε ας αφήσουμε το πεπρωμένο των χωρών μας στους Ευρωπαίους. Θα ξέρουν πώς να κάνουν τα πράγματα καλύτερα κι από τους πιο προικισμένους από εμάς.

Αλλά αν θέλουμε η ανθρωπότητα να πάει ένα βήμα παραπέρα, αν θέλουμε να τη φέρουμε σε ένα διαφορετικό επίπεδο από αυτό που της έδειξε η Ευρώπη, τότε θα πρέπει να επινοήσουμε, και θα πρέπει να κάνουμε ανακαλύψεις.

Αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των λαών μας, θα πρέπει να ψάξουμε την απάντηση αλλού και όχι στην Ευρώπη.

Επιπλέον, αν θέλουμε να αποκριθούμε στις προσδοκίες των λαών της Ευρώπης, δεν είναι χρήσιμο να τους επιστρέψουμε μια αντανάκλαση, ακόμα και μια ιδανική αντανάκλαση, της δικής τους κοινωνίας και της δικής τους σκέψης, με την οποία από καιρό σε καιρό νιώθουν απροσμέτρητη ναυτία.

Για την Ευρώπη, για τον εαυτό μας και για την ανθρωπότητα, σύντροφοι, θα πρέπει να γυρίσουμε νέα σελίδα, θα πρέπει να επεξεργαστούμε νέες έννοιες, και θα πρέπει να στήσουμε στα πόδια του έναν νέο άνθρωπο.

Γραμμένο το 1961, στην κλιμάκωση του απελευθερωτικού πολέμου στην Αλγερία.

http://radicaldesire.blogspot.com/2011/02/frantz-fanon.html

«Ο πραγματικός τρόμος, ο «Μπιν Λάντεν», που κατατρώει τον αραβικό κόσμο, είναι η κοινωνικο-οικονομική περιθωριοποίηση».

Τάδε έφη ή μάλλον έγραψε, είκοσι ημέρες πριν ο συντάκτης του γνωστού  Al Jazeera, Larbi Sadiki (σημ: δυστυχώς δεν υπάρχει στην Ελληνική Wikipedia- όπως και όλοι οι υπόλοιποι σύνδεσμοι που έχω, πλην του συνδέσμου για τον Σαρτρ). Και μάλλον έχει δίκιο, αφού βλέπουμε τον τελευταίο καιρό να εξαπλώνεται με την λογική του ντόμινο, η αραβική οργή, αλλά και σε φιλοδυτικά καθεστώτα, όπως το πρόσφατο παράδειγμα της Τυνησίας. Μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό της λαϊκής οργής, ο Frantz Fanon, φαντάζει πιο επίκαιρος από ποτέ. Και συνεχίζει ο Sadiki, «Σε αυτήν τη σύγχρονη «γεωγραφία της πείνας» και της περιθωριοποίησης ο εξουσιάζων ιθαγενής,  είναι ο νέος αποικιοκράτης. Σε αντίθεση με τους «μη έχοντες», οι ιθαγενείς της εξουσίας και οι οικονομικές μαφίες προστατεύονται όχι μόνο σε αρχοντικά και βίλες, αλλά και μέσα σ’ ένα «σκληρό κέλυφος» που τους ανοσοποιεί από την «περιβάλλουσα φτώχεια».

Ακριβώς όπως περιγράφονται στο βιβλίο του Fanon, «της γης οι κολασμένοι«, που περιγράφει τις φτωχές, «υπανάπτυκτες» χώρες, όπου ως κανόνας ισχύει ότι ο μέγιστος πλούτος περιβάλλεται από τη μέγιστη φτώχεια. 

Όμως, γράφει ο Sadiki, «για να χαρτογραφήσουμε αυτήν τη «γεωγραφία της πείνας» πρέπει να επισημάνουμε και τη γεωγραφία του αυταρχισμού«.

Φαίνεται λοιπόν, πως τα πρόσφατα γεγονότα στην Τυνησία την Αλγερία και την Αίγυπτο δικαιώνουν την κατά  Fanon  προφητεία πως «η διαπλοκή της εξουσίας με τη διαφθορά αργά ή γρήγορα, θα μετατρέψει τους ηγέτες σε αχυράνθρωπους στα χέρια του στρατού».

Και καταλήγει ο συντάκτης του Al Jazeera «Με τους αριθμούς να οικοδομούν, επί χάρτου, ιστορίες ανάπτυξης κα σταθερότητας που δεν ταιριάζουν με την πραγματικότητα της περιθωριοποίησης, για πόσο καιρό ακόμη αυτές οι χάρτινες δημοκρατίες των αχυρανθρώπων μπορούν να αντέξουν την κόλαση πυρός που πυροδοτεί η περιθωριοποίηση;«

για τον Frantz Fanon

Μαρτινίκα και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος

Ο Frantz Omar Fanon (Φραντς Ομάρ Φανόν (20 Ιουλίου 1925 – 6 Δεκεμβρίου, 1961) ήταν ψυχίατρος, φιλόσοφος, επαναστάτης και συγγραφέας από τη Μαρτινίκα. Το έργο του έχει ιδιαίτερη επιρροή στους τομείς των μετααποικιακών μελετών και της κριτικής θεωρίας.Ο Φανόν είναι ίσως ο κατ’ εξοχήν φιλόσοφος του 20ου αιώνα σε θέματα αποαποικιοποίησης και ψυχοπαθολογίας της αποικιοκρατίας. Τα έργα του εμψύχωσαν και ενέπνευσαν τα αντιαποικιακά απελευθερωτικά κινήματα για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες. Γεννήθηκε στο νησί Μαρτινίκα της Καραϊβικής, που εκείνα τα χρόνια ήταν γαλλική αποικία και σήμερα διαμέρισμα της γαλλικής επικράτειας. Από πατέρα μαύρο, απόγονο σκλάβων από την Αφρική, και μάνα μιγάδα, νόθο παιδί λευκού από το Στρασβούργο της Αλσατίας,η οικογένεια Fanon ανήκε στη μεσαία τάξη και έτσι μπορούσε να πληρώνει τα δίδακτρα στο Λύκειο Schoelcher, το πιο διάσημο τότε γυμνάσιο της Μαρτινίκα, όπου ο συγγραφέας και μέντορας του Aimé Césaire (Αιμέ Σεζαίρ), ήταν ένας από τους δασκάλους του.

Μετά την πτώση της Γαλλίας στα χέρια των Ναζί το 1940, τα γαλλικά πολεμικά πλοία της κυβέρνησης του Βισύ απέκλεισαν την Μαρτινίκα. Στο νησί, οι Γάλλοι στρατιώτες συμπεριφέρθηκαν σαν «πραγματικοί ρατσιστές». Υπήρξαν πολλές καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βιασμούς. Η συμπεριφορά του γαλλικού στρατού σε βάρος του λαού της Μαρτινίκας επηρέασε πολύ τον Fanon, και ενίσχυσε βαθειά μέσα του το συναίσθημα της αποξένωσης και την αποστροφή του για τον ρατσισμό του αποικιοκράτη. Στα δεκαοκτώ του, ο Fanon εγκαταλείπει το νησί ως «αντιφρονών» (έτσι ονόμαζαν τους Γάλλους των Δυτικών Ινδιών που συμμετείχαν στις στρατιωτικές δυνάμεις του στρατηγού Ντε Γκολ) και πηγαίνει στην τότε βρετανική αποικία Ντομίνικα για να ενταχθεί στις δυνάμεις της Ελεύθερης Γαλλίας. Αργότερα κατατάσσεται στο γαλλικό στρατό και με τις Συμμαχικές δυνάμεις φτάνει στην Καζαμπλάνκα. Το 1944 τραυματίζεται στο Κολμάρ της Αλσατίας και του απονέμεται το μετάλλιο του Πολεμικού Σταυρού. Όταν οι Ναζί ηττήθηκαν και οι Συμμαχικές δυνάμεις διασχίζουν τον Ρήνο στη Γερμανία, το σύνταγμα του Fanon, καθ’ολοκληρία από μη λευκούς στρατιώτες της Καραϊβικής, διατάσσεται να κατευθυνθεί στην Τουλόν της Προβηγκίας αντί να πάει στο μέτωπο. Αργότερα, τους μετέφεραν στη Νορμανδία μέχρι να επαναπατριστούν.

Το 1945 ο Fanon επιστρέφει στην Μαρτινίκα. Η επιστροφή του κράτησε μόνο για λίγο. Όσο βρισκόταν εκεί, βοήθησε στην προεκλογική εκστρατεία του φίλου και μέντορα του Aimé Fernard Césaire, ο οποίος τον επηρέασε όσο κανένας άλλος στη ζωή του. Αν και ποτέ ο Fanon δεν δήλωσε ότι ήταν κομμουνιστής, ο Césaire συμμετείχε στον συνδυασμό του κομμουνιστικού κόμματος ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος από τη Μαρτινίκα στην πρώτη Εθνοσυνέλευση της Τέταρτης Δημοκρατίας. Ο Fanon έμεινε εκεί μέχρι να πάρει το απολυτήριο του και στη συνέχεια στη Γαλλία σπουδάζει ιατρική και ψυχιατρική. Στο πανεπιστήμιο της Λυών που σπούδαζε, μελετά επίσης, λογοτεχνία, θέατρο και φιλοσοφία και παρακολουθεί διαλέξεις του Maurice Merleau-Ponty (Μωρίς Μερλό-Ποντί).

Αυτήν την περιόδο γράφει τρία θεατρικά έργα, τα χειρόγραφα των οποίων έχουν δυστυχώς χαθεί. Μετά την απόκτηση του διπλώματος του ψυχίατρου το 1951, Fanon εργάζεται σαν ψυχίατρος στο Σαιντ Αλμπάν υπό τον ριζοσπάστη Καταλανό ψυχίατρο François Tosquelles (Φρανσουά Τοκέλλ), ο οποίος τόνιζε πάντα τον ιδιαίτερο ρόλο του πολιτισμού στην ψυχοπαθολογία και το πόσο συχνά τον παραβλέπουν Από εκεί και για ένα ακόμη χρόνο εργάζεται σαν ψυχίατρος στο Ποντορσόν, και στη συνέχεια (από το 1953) στην Αλγερία. Υπήρξε ο διευθυντής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου στο Blida-Joinville στην Αλγερία, μέχρι να απελαθεί, τον Ιανουάριο του 1957.

Γαλλία

Στη Γαλλία, ο Φανόν γράφει τότε το πρώτο του βιβλίο το 1952, Black Skin, White Masks (το Μαύρο δέρμα, λευκές μάσκες), μια ανάλυση της επίδρασης της αποικιακής κυριαρχίας πάνω στην ανθρωπότητα. Το βιβλίο αυτό αρχικά ήταν η διδακτορική του διατριβή που υπέβαλλε στο πανεπιστήμιο της σε Λυών με τίτλο, «Η αποξένωση του Μαύρου ανθρώπου«. Η απόρριψη της διατριβής οδήγησε τον Φανόν να την δημοσιεύσει σε βιβλίο. Ο αριστερός φιλόσοφος Francis Jeanson (Φράνσις Ζανσόν), ηγέτης του δικτύου Jeanson, για την ανεξαρτησία της Αλγερίας, επέμεινε να αλλάξει ο τίτλος στο βιβλίο και έγραψε ο ίδιος το επίμετρο.

Αλγερία

Με το ξέσπασμα της επανάστασης της Αλγερίας, το Νοέμβριο του 1954 εντάσσεται στο Εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο, FLN (Fronte de Libération Nationale), μετά από επαφές με τον Pierre Chaulet (Πιέρ Σολέ) στην Blida το 1955.

Στης Γης τους κολασμένους (Les damnés de la terre), που δημοσιεύεται λίγο πριν το θάνατο του συγγραφέα το 1961, ο Fanon  εξετάζει σε βάθος τις συνέπειες που είχαν τα βασανιστήρια στους Αλγερινούς από τις γαλλικές δυνάμεις. Στη Γαλλία απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του βιβλίου.

Ο Fanon, γυρίζει όλη την Αλγερία απ’άκρη σε άκρη και ιδιαίτερα την περιοχή Καμπίλια, για να μελετήσει την πολιτιστική και ψυχολογική ζωή των Αλγερίνων. Η μελέτη «Το μαραμπού του Si Slimane» αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Τα ταξίδια αυτά ήταν ένα πρόσχημα για την παράνομη δραστηριότητα του, επισκεπτόμενος κυρίως το χιονοδρομικό κέντρο του Chrea όπου υπήρχε μυστική βάση του Μετώπου Απελευθέρωσης. Τον Ιανουάριο του 1957 απελαύνετε από την Αλγερία, και η «φωλιά του φελάχου» (φελάχος = αντάρτης) στο νοσοκομείο της Blida διαλύεται. Ο Fanon φεύγει για τη Γαλλία και στη συνέχεια περνάει κρυφά στην Τύνιδα. Ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας El Moudjahid, του Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου, για την οποία έγραφε μέχρι το τέλος της ζωής του. Υπηρέτησε ως πρεσβευτής της προσωρινής κυβέρνησης της Αλγερίας στην Γκάνα και συμμετείχε στις διασκέψεις της Άκρα, του Κόνακρι, της Αντίς Αμπέμπα, της Λεοπολντβίλ, του Καϊρου και της Τρίπολης. Πολλά από τα γραπτά αυτής της περίοδο συλλέχθηκαν και μετά τον θάνατον του δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο «Προς την Αφρικανική Επανάσταση».

ο Θάνατος

Επιστρέφοντας στην Τύνιδα, μετά από ένα εξαντλητικό ταξίδι σε όλη τη Σαχάρα για να ανοίξει ένα τρίτο πολεμικό Μέτωπο, στον Fanon διαγνώστηκε λευχαιμία. Πηγαίνει για θεραπεία στην τότε Σοβιετική Ένωση και η υγεία του εμφανίζει μια μικρή βελτίωση. Επιστρέφοντας στην Τύνιδα υπαγορεύει ο ίδιος την διαθήκη του, Της Γης οι κολασμένοι. Όταν δεν αναγκαζόταν λόγω της ασθένειας να μένει στο κρεβάτι, έστελνε κείμενα του στους αξιωματικούς του Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού, ALN (Armée de Libération Nationale),στο Ghardimao στα σύνορα Αλγερίας-Τυνησίας. Επισκέπτεται για τελευταία φορά τον Σαρτρ στη Ρώμη και στη συνέχεια πηγαίνει στις ΗΠΑ για θεραπεία. Πεθαίνει στην Βηθεσδά του Μέριλαντ στις 6 Δεκεμβρίου του 1961, με το όνομα  Ibrahim Fanon (Ιμπραήμ Φανόν).

η δουλειά του

Αν και το «μαύρο δέρμα, λευκές μάσκες» γράφτηκε στη Γαλλία, εν τούτοις, το μεγαλύτερο έργο του έργου του, ο Fanon το γράφει ενόσω βρισκόταν ακόμη στη Βόρεια Αφρική. Τότε γράφει και το Μαύρο δέρμα, λευκές μάσκες ,Της Γης οι κολασμένοι,και τα Πέντε χρόνια της Αλγερίνικης επανάστασης που αργότερα κυκλοφόρησε με τον τίτλο Κοινωνιολογία μιας επανάστασης και αρκετά αργότερα με τον τίτλο Μια αποικιοκρατία που πεθαίνει.

Το έργο του Της Γης οι κολασμένοι δημοσιεύεται για πρώτη φορά το 1961 από τον François Maspero (Φρανσουά Μασπερό) με πρόλογο του  Jean-Paul Sartre

Στο βιβλίο αυτό ο Fanon αναλύει το ρόλο της τάξης, της φυλής, της εθνικής κουλτούρας και της βίας στον αγώνα για εθνική απελευθέρωση. Τα βιβλία του, Μαύρο δέρμα, λευκές μάσκες και Της Γης οι κολασμένοι ήταν αυτά που καθιέρωσαν τον Φανόν στα μάτια μεγάλου μέρους του Τρίτου Κόσμου, σαν τον μεγαλύτερο στοχαστή του αντιαποικιακού αγώνα του 20ου αιώνα.

Τα βιβλία του Fanon συμπληρώνονται από πολυάριθμα άρθρα ψυχιατρικής καθώς και ριζοσπαστικές κριτικές της γαλλικής αποικιοκρατίας σε εφημερίδες όπως η Esprit και η El Moudjahid.

Η υποδοχή που συνάντησε το έργο του επηρεάστηκε από τις αγγλικές μεταφράσεις που είχαν πολλές παραλείψεις και λάθη, ενώ στο ανέκδοτο έργο του, συμπεριλαμβανομένης της διδακτορικής του διατριβής, δόθηκε μικρότερη προσοχή. Έτσι, ο Fanon εμφανίζεται πρωτίστως ως υπέρμαχος της βίας. Μια τέτοια όμως ανάγνωση υποβαθμίζει το έργο του και αγνοεί το πόσο βαθειά γνώριζε την αποικιοκρατία. Για τον Fanon, στο έργο του Της Γης οι κολασμένοι, η παρουσία του άποικου στην Αλγερία, βασίζεται κυρίως στη στρατιωτική δύναμη. Οποιαδήποτε αντίσταση σε αυτή τη δύναμη, πρέπει να είναι και αυτή βίαιη, αφού είναι η μόνη «γλώσσα» που μιλάει ο άποικος. Η σπουδαιότητα της γλώσσας και η αναμόρφωση της διαπερνά μεγάλο μέρος του έργου του, και αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο διεπιστημονικό και καταπιάνεται με ψυχιατρικά προβλήματα για να συμπεριλάβει την πολιτική, την κοινωνιολογία, την ανθρωπολογία, τη γλωσσολογία και τη λογοτεχνία.

Η συμμετοχή του στο FLN (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, Fronte de Libération Nationale) της Αλγερίας από το 1955 καθόρισε και το ακροατήριο του. Σ’ αυτό το ακροατήριο απευθυνόταν στο τελευταίο έργο του Της Γης οι κολασμένοι. Το έργο αυτό αποτελεί μια προειδοποίηση προς τους καταπιεσμένους για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν από την δίνη της αποαποικιοποίησης και τη μετάβαση σε ένα νεοαποικιοκρατούμενο παγκοσμιοποιημένο κόσμο

Επιρροές

Ένα μεγάλο μέρος των γραπτών του Fanon μοιάζει να επηρεάζεται από τον Aimé Césaire. Αλλά, ενώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι το έργο του Fanon επηρεάζεται άμεσα από το κίνημα της «νεγροσύνης» (negritude), της υπεράσπιση δηλαδή της αφρικανικής ταυτότητας και κουλτούρας ,ο Fanon επαναδιατυπώνει τη θεωρία του Césaire και του Léopold Sédar Senghor (σημ: ο Sédar Senghor, υπήρξε ένας από τους δημοκρατικότερους αφρικανούς πρωθυπουργός -πράγμα πολύ σπάνιο για την Αφρική. Ήταν πρωθυπουργός της Σενεγάλης) προτείνοντας μια νέα θεωρία περί συνείδησης. Η θεωρία της νεγροσύνης βάζει στην αφετηρία της συνείδησης τις φυλετικές διαφορές και εντάσεις. Η κατάρτιση του Fanon ως ψυχίατρου και η εμπειρία του τον έκαναν να δει ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων σαν ψυχολογικά και ως το αποτέλεσμα της κυριαρχίας σε συνθήκες αποικιακής καταπίεσης. Δηλαδή, η διαμόρφωση της συνείδησης δεν είχε «φυλετικά χαρακτηριστικά», αλλά καθορίζεται από πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις. Η συνείδηση του Φανόν δεν ήταν η συνείδηση ενός καθαρά μαύρου, αλλά η συνείδηση ενός αποικιοκρατούμενου ανθρώπου ανεξάρτητα από φυλετική κατηγορία.

Ο Fanon επηρέασε τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Ειδικότερα, το έργο του Της Γης οι κολασμένοι επηρέασε σημαντικά το έργο επαναστατών ηγετών όπως τον  Ali Shariati (Αλί Σαριατί) στο Ιράν,τον Steve Biko (Στηβ Μπίκο) στη Νότια Αφρική, τον  Malcolm X  (Μάλκολμ Χ) στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Ernesto Che Guevara (Ερνέστο Τσε Γκεβάρα) . Από αυτούς μόνο ο Guevara επηρεάστηκε κατά κύριο λόγο από τις θεωρίες του Φανόν για τη βία. Ο Shariati και ο Biko εμπνεύστηκαν κυρίως από το έργο του Φανόν «Ο νέος άνθρωπος» και «Η συνείδηση των μαύρων», αντίστοιχα. Ο Fanon ενέπνευσε και τα απελευθερωτικά κινήματα των Παλαιστινίων, των Ταμίλ, των αφροαμερικανών και άλλα. Το έργο του έπαιξε σπουδαίο ρόλο στους Μαύρους Πάνθηρες και ειδικότερα οι ιδέες του σχετικά με τον εθνικισμό, τη βία, και το λούμπεν προλεταριάτο. Από το έργο του Fanon σήμερα, επηρεάζονται τα ριζοσπαστικά κινήματα της Νοτίου Αφρικής. Το έργο του σημάδεψε βαθειά και τον σπουδαίο βραζιλιάνο παιδαγωγό Paulo Freire Πάουλο Φρέιρε.(εκπαιδευτικός – θεωρητικός της Κριτικής παιδαγωγικής).

Επίσης ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ Barack Obama έχει αναφορές στον Fanon στο βιβλίο του, Dreams from My Father (όνειρα από τον πατέρα μου)

οι αναφορές στις τέχνες

μουσική

η metal band από το  Los Angeles,της California, Rage Against the Machine, κάνει αναφορά στον Fanon, σε ένα κομάτι του με τίτλο «Year of tha Boomerang» 
Ο στίχος του ποιήματος είναι: «να φέρω τον ήλιο στην κόκκινη αυγή μετά από τις σκέψεις του Frantz Fanon, λοιπόν στέκεται προσοχή σαν διάβολος μοιρολογώντας, ποτέ δεν θα επιβιώσουν επιλέγοντας πλευρές κατά της γης των κολασμένων»

επίσης ο Gil Scott-Heron κάνει αναφορά στον Fanon  στο «ποίημά του Αδελφού»- «…Never can a man build a working structure for black capitalism, always does a man read Mao or Fanon…»

Και ο Michael Franti έγραψε στο τραγούδι του «Keep Me Lifted»  τους στίχους «Franz Fanon, the Wretched of the Earth, home, phenomenon be going on and on.»  (ο Franz Fanon o κολασμένος της γης, συνεχίζει να πηγαίνει ψηλά, και πιο ψηλά)

κινηματογράφος

Ο Βρετανός σκηνοθέτης Isaac Julien έκανε μια ταινία το 1995  με συνεντεύξεις των συγγενών και φίλων του Fanon με μυθιστορηματικά περιστατικά της ζωής του.

Στο  Denys Arcand’S στις Οι βαρβαρικές επιδρομές, ο κύριος χαρακτήρας ο Remy, ο οποίος πάσχει από καρκίνο του εντέρου, επανασυνδέεται με παλιούς φίλους του σε ένα εξοχικό σπίτι όπου θυμούνται όλη και όλοι την  πνευματική και σεξουαλική εκμεταάλλευση  στη ζωή. τους Σε ένα σημείο τένας φίλους του Claude Remy λέει «διαβάζουμε Fanon και γίναμε αντι-αποικιοκράτες».
Οι Αμερικάνοι  κινηματογραφιστές Eric Stanley και η Chris Vargas κάνουν αναφορά στον Fanon, το 2007, στην αντι-αποικιακή ταινία τους, Homotopia. 
Στο  35 Shots of Rum (σε ελεύθερη μετάφραση 35 σφηνάκια ρούμι) ένας χαρακτήρας, απαγγέλει Fanon και διαβάζει το απόσπασμα «… η εξέγερση, δεν είναι για τον συγκεκριμένο πολιτισμό μας. Είναι μια επανάσταση, απλά επειδή, για πολλούς λόγους, δεν μπορούμε πλέον να αναπνεύσουμε».

τέλος στη Λογοτεχνία, αναφέρεται ο Fanon, και το έργο του «της γης οι κολασμένοι» από τον Αμερικανό συγγραφέα  Philip Roth στο μυθιστόρημά του  American Pastoral (Αμερικάνικη Ποιμαντική).

γιατί κάθισα και έγραψα για τον  Fanon

γιατί ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας αυθεντικός επαναστάτης και θα έπρεπε να ξέρουμε περισσότερα γι αυτόν.
Ο Fanon, είναι από εκείνους τους ανθρώπους,που η ιστορία φροντίζει να γράφει όσο γίνεται λιγότερα, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ
όμως τώρα είναι η ώρα της δικαίωσής του, όπως δείχνουν οι εξελίξεις

το κείμενο είναι η μεταφρασμένη σελίδα απο το λήμμα Frantz Fanon της wikipedia

http://en.wikipedia.org/wiki/Frantz_Fanon

Και μου είπες τόσα ψέματα, για τον κόσμο, για τον εαυτό μου,
που κατέληξες να μου επιβάλεις μια εικόνα για τον εαυτό μου:
υπανάπτυκτο, με τα δικά σου λόγια, ανεπαρκή,
να πώς με έκανες να βλέπω τον εαυτό μου!
Και τη μισώ αυτή την εικόνα… κι είναι ψεύτικη!
Μα σε ξέρω πια, παλιέ καρκίνε,
Και ξέρω και τον εαυτό μου!
Και ξέρω πως μια μέρα
η γυμνή γροθιά μου, μόνη αυτή,
θα είναι αρκετή για να συντρίψει τον κόσμο σου!

Από τον τελευταίο μονόλογο του Colemban  στο Une Tempête (Μια τρικυμία, του 1968) του Aimé Césaire που αποκάλεσε αυτό το έργο του, «ριζοσπαστική» διασκευή της Τρικυμίας του Σαίξπηρ.

http://minimastompoukali.blogspot.com/2011/02/frantz-omar-fanon.html