Βόμβοι – Τα Θηλυκά Της Λησμονιάς

Της Ανδρομέδας το γάλα στη Λιάκουρα σε βύζαξα
με φυλλωσιές σε φάσκιωσα, στα πέλαγα σε βάφτισα
εγώ είμαι η μάνα σου η Γράικα, λησμονιά μου!
Κι οι ρώγες μου στο στόμα σου, γλυκό κρασί να πίνεις
άστρα οι ελιές στο σώμα μου, αιώνιο επτάζυμο
από πνεύμα, αγιασμό, σοφία κι ιδρώτα.
Οι Φοίνικες με μάτωσαν στη Σπάρτη, στην Αθήνα
δεν έζησα ελεύθερη η Ελλάδα, αδερφέ μου!
Σε σπούδαξα στην Έφεσο φιλοσοφία και τέχνη
γι’ αυτό σε πήρε ο Κεραυνός κι ο γιός του στην Ινδία!
Να πας παντού με το στανιό περγαμηνές, βιβλία..
Αχ, γιατί, Ρωμαία γειτόνισσα;
Κι εγώ που πρωτοφίλησα το αγκάθινο στεφάνι
στο γάμο μας, σ’ επτά εκκλησιές με του Θεού τα κάλλη…
Σε μένα πλάι ξάπλωσε, να γείρει η Παναγία!
Σεμνή αυτοκρατόρισσα για μια χιλιετία!
Μαρμαρωμένο το στεφάνι σου
τη Ρωμιοσύνη σου που αφήνεις;
Με ξεγέννησαν κλέφτες απ’ τη σκλαβιά κι αρματολοί με πλύναν!
Για να με χτίσεις, να με πουλήσεις δουλικιά, κονιάτες με γκρεμίσαν!
Δεξιά ζερβά παραπατώ, κορίτσι προσφυγόπουλο!
Χορτάτο από μπαρούτι, με χαμό μεσολογγίτικο!
Βαρέλι από το Τσάμπασιν, με αίμα διστομίτικο!
…που πίνω με φαρμάκια, γιατί τράταρα καρδιά
του κόσμου το φονιά, της γνώσης μου ζημιά…
Με πάτησαν με άρμα απ’ έξω απ’ το σχολείο
του Κίσινγκερ τσιγάρο καπνισμένο και σβησμένο
Μου φόρεσαν φουστάνια που βρωμάν πολυεστέρα
με ντύσαν Ευρωπαία πια, κακόμοιρε πατέρα!

Προσμένω η Ψωροκώσταινα η κόρη σου… ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ!