Αγέραστες οι δίνες.Ο κύκλος αγέραστος σαν πνεύμα που περιφέρει τα ρόδια του από γενιά σε γενιά, αφήνοντας σαν χνάρι, το πουκάμισό του φιδιού, να περπατήσει ο απόγονος, να ξεγελάσει το Μινώταυρο και να αγκαλιάσει το φως και σένα!!!
Συγκεντρώνω τους πόθους μας, έτσι έξω από τους προμαχώνες έχω την πολιτεία μας στην καρδιά και έναν αόρατο στρατό με άρματα και άλογα βάζω στα δικά σου χέρια
Πήγαινε στην παραλία σκύψε στη θάλασσα … ξεκίνα να μετράς τις σταγόνες του νερού.... Τόσο πολύ σ’αγαπώ!!!
Γ.ΡΟϊΛΟΣ 1867-1928
Οι ποιητές (π. 1919)
Το DNA του Ποιητή
Μίνα Παπανικολάου
“Στα βιβλία της ζωής, που δεν γράφτηκαν ακόμα, στο αίμα των Ποιητών που θα ρέει πάντα ταγμένο στην Ουτοπία, στο θάνατο που νικήθηκε από το δάκρυ της αγάπης, στα παλάτια που χτίσαμε, αποκλείοντας τα σκοτάδια, στο Φως, Νυν και Αεί”
William Adolphe Bouguereau, 1862, ο Ορέστης καταδιωκόμενος από τις Ερινύες
Από τις πιο γνωστές καταδιώξεις των Ερινύων αναφέρεται εκείνη κατά του μητροκτόνου Ορέστη που ερχόμενος στην Αθήνα δικάστηκε από τον Άρειο Πάγο ως φονεύς έχοντας συνήγορό του τον θεό Απόλλωνα, ενώ η θεά Αθηνά προεδρεύει των δικαστών. Στην ισοψηφία που ακολούθησε η Αθηνά έδωσε την ψήφο της υπέρ της αθώωσης του ήρωα.
Τότε αναφέρεται πως οι Ερινύες οργίστηκαν και κατά της Αθηνάς και κατά της πόλεως και που για να τις εξευμενίσουν οι Αθηναίοι ίδρυσαν «Ιερό Ευμενίδων» πλησίον του Αρείου Πάγου, τις δε δίκες περί φόνου να τις εκδικάζει ο Βασιλεύς. Αλλά στην αρχαία Αθήνα υπήρχε και άλλο ιερό για τις Ερινύες που βρισκόταν στο «Ίππιο Κολωνό», εκεί ερχόμενος ο τυφλός Οιδίπους εύρε τον ποθούμενο θάνατο. Επίσης στο δήμο «Φλύα» υπήρχε μεταξύ των άλλων βωμών και εκείνος προς τιμή των «Σεμνών θεών».
Γνωστός είναι ο μύθος της αφορμής της κενταυρομαχίας μεταξύ Κενταύρων και Λαπιθών που ο Φειδίας αποθανάτισε στα γλυπτά του Παρθενώνα, αυτά που έκλεψε ο Έλγιν και τα έχει το μουσείο του Λονδίνου!
William Adolphe Bouguereau, 1852, μάχη μεταξύ Κενταύρων και Λαπήθων
Οι Κένταυροι :
Μυθικά τερατόμορφα όντα, από τη μέση και πάνω με σώμα ανθρώπου και από τη μέση και κάτω με κορμί αλόγου. Θεωρούνταν παιδιά του Ιξίονα, βασιλιά των Λαπιθών και μιας νεφέλης, στην οποία ο Δίας είχε δώσει τη μορφή της Ήρας. Ο Ιξίων ήταν ερωτευμένος με την Ήρα και έτσι ενώθηκε με το ομοίωμά της με απουτέλεσμα να γεννηθεί ο Κένταυρος. Στη συνέχεια, από αυτόν και τις φοράδες που έβοσκαν στο Πήλιο δημιουργήθηκε το γένος των Κενταύρων. Συνέχεια →
Charles Philippe Auguste de Lariviere, 1798, ο Αχιλλέας παραδίδει το βραβείο σοφίας στον Νέστορα κατά τους επιταφίους αγώνες που αθλοθέτησε εις μνήμην του νεκρού Πατρόκλου.
Ήταν γιος του Νηλέα και της Χλωρίδας. Πήρε το προσωνύμιο Γερήνιος, από τη Γερήνια, πόλη της Λακωνίας ή της Μεσσηνίας, όπου βρισκόταν, όταν ο Ηρακλής σκότωσε τον Νηλέα και έντεκα από τα παιδιά του (επειδή ο Νηλέας αρνήθηκε να τον βοηθήσει στην κάθαρση για τον φόνο του Ιφίτου ) και έτσι σώθηκε. Έλαβε μέρος μαζί με τους Λαπίθες στον πόλεμο εναντίον των Κενταύρων, στην Αργοναυτική εκστρατεία, στη θήρα του Καλυδώνιου κάπρου και στον Τρωικό Πόλεμο. Ο Όμηρος τον παρουσιάζει ως σοφό και συνετό γέροντα, που οι συμβουλές του ακούγονται με σεβασμό από όλους τους Αχαιούς.
Σήμερα το όνομα Νέστωρ είναι τιμητικός τίτλος για τον γηραιότερο από τους παρευρισκόμενους σε επιστημονικούς κύκλους.
Ένας Κένταυρος εισέρχεται σε απαγορευμένη περιοχή. Ο Κένταυρος συλλαμβάνεται από μια Νύμφη – Φύλακα με ασπίδα και λογχοπέλεκυ η οποία τον πιάνει από τα μαλλιά. Η γυναίκα αναγνωρίζεται ως η Θεά Αθηνά ή Δαίμονα Αθηναίο ή την Αμαζόνα Καμίλλα, την παρθένο ηρωίδα της Αινειάδος του Βιργιλίου. Το ένστικτο και η λογική, ο Κένταυρος (μισός ά-λογος και μισός άνθρωπος) και η λογική, η Αθηνά να αλληλεπιδρούν σε αυτόν τον εκπληκτικό πίνακα.
Συμπληρώνται εφέτος 130 χρόνια από την μνημειώδη γαλλική έκδοση Potagos P., Dix annees de voyages dans l’Asie Centrale et l’Afrique equatoriale,Ernest Leroux Editeur, Paris 1885 με την οποία έγινε γνωστό παγκοσμίως το ερευνητικό έργο του σημαντικότερου Έλληνα περιηγητή των νεωτέρων χρόνων, ιατρού Παναγιώτη Ποταγού (Βυτίνα Αρκαδίας 1838- Νυμφές Κέρκυρας 1904), Η πρώτη έκδοση είχε γίνει στα ελληνικά δυο χρόνια ενωρίτερα (Ποταγός Π., Περίληψις Περιηγήσεων ,Τόμος Α’, Τυπογραφείον Κτενά, Αθήναι 1883).
Ντοκιμαντερίστας και ακαδημαϊκός, ο 44χρονος Ελβετός Ολιβιέ Ζισουά εξηγεί στον Χρήστο Μήτση πώς μέσα από την ελληνική ποίηση οδηγήθηκε στην ιστορία της Μακρονήσου, την οποία αποφάσισε να αφηγηθεί με έναν πρωτότυπο τρόπο στο «Σαν Πέτρινα Λιοντάρια στη Μπασιά της Νύχτας».
Πώς ξεκίνησε η ιδέα
μιας ταινίας για τη Μακρόνησο βασισμένης σε ποιήματα κρατουμένων της;
Το 2009 βρήκα σε ένα παριζιάνικο βιβλιοπωλείο μια μετάφραση του «Πέτρινου χρόνου» του Γιάννη Ρίτσου. Συγκινήθηκα βαθιά από τη δύναμη των στίχων, οι οποίοι γέννησαν μέσα μου πολύ δυνατές, βίαιες εικόνες. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να γυρίσω μια μικρού μήκους όπου αυτές οι εικόνες θα ερχόταν σε αντιπαράθεση με τις εικόνες του στρατοπέδου όπως είναι σήμερα. Ξεκινήσαμε μια πιο λεπτομερή έρευνα και καταλήξαμε στο «Σαν Πέτρινα Λιοντάρια…». Συνέχεια →
Με την ονομασία αυτή έμειναν στην ιστορία οι δύο πόλεμοι που εξαπέλυσε η Αγγλία κατά της Κίνας (1839-1842 και 1856-1860), τον δεύτερο με τη συνδρομή της Γαλλίας. Εντάσσονται στην επεκτατική πολιτική προς Ανατολάς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης για την ανακάλυψη νέων αγορών.
Στα μέσα του 18ου αιώνα το εμπορικό ισοζύγιο της Βρετανίας με την Κίνα ήταν ελλειμματικό. Οι Βρετανοί εισήγαγαν τσάι, μετάξι και πορσελάνες και πλήρωναν με πολύτιμο ασήμι τους Κινέζους, που αδιαφορούσαν για τα προϊόντα τους. Έτσι, μέσω της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών που είχε το μονοπώλιο και με τη βοήθεια ντόπιων εμπόρων αποφάσισαν να πλημμυρίσουν την Κίνα με όπιο, με στόχο να ισοσκελίσουν το εμπορικό τους έλλειμμα. Συνέχεια →
Το βίντεο είναι αφιερωμένο στη βία κατά των γυναικών. Στη βία που υπόκεινται οι γυναίκες ενόψει 2015 σε όλες τις μορφές της, είτε αυτή φέρει την ταυτότητα της ψυχολογικής είτε της σωματικής βίας.
Πρωταγωνιστές του βίντεο παιδιά!
Το σενάριο είναι βασισμένο στην παρακάτω ιστορία
Πολλά αγόρια έχουν μία συνάντηση με ένα όμορφο κορίτσι. Όταν τους ζητείται να χτυπήσουν αυτό το κορίτσι, τότε όλα αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο.
Μέσα από τα γραμματόσημα τιμώνται η ΕΣΗΕΑ και οκτώ σπουδαίες φυσιογνωμίες του δημοσιογραφικού κόσμου: ο πρωτεργάτης της ελληνικής δημοσιογραφίας, Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ, ο «γενάρχης του ελληνικού Τύπου», Βλάσης Γαβριηλίδης, ο χρονογράφος , θεατρικός συγγραφέας και ευθυμογράφος, Δημήτρης Ψαθάς, ο χρονογράφος, Παύλος Παλαιολόγος, ο επιφυλλιδογράφος, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, Μάριος Πλωρίτης, ο δημοσιογράφος και πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Αιμίλιος Χουρμούζιος, η πρώτη γυναίκα στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, Μαρία Ρεζάν και ο παλαίμαχος δημοσιογράφος της Εθνικής Αντίστασης, Νίκος Καραντηνός.
Η αναμνηστική σειρά γραμματοσήμων «100 χρόνια από την ίδρυση της ΕΣΗΕΑ», η πρώτη αναμνηστική σειρά που εκδίδουν τα ΕΛΤΑ για το 2015, παρουσιάστηκε σε εκδήλωση Συνέχεια →
Αν δεν το έχετε δει επιβάλλεται να σπεύσετε στις αίθουσες, προτού ασκήσετε το εκλογικό σας δικαίωμα την Κυριακή!
Το Νόστιμον Ήμαρ πήγε σινεμά. Προορισμός του, το νέο και πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου, AGORΆ.
Η αρχαία αγορά της Αθήνας είναι ο ανοικτός χώρος που βρίσκεται εγγύτατα και βορειοδυτικά της Ακρόπολης. Στην αρχαιότητα αποτελούσε το διοικητικό, φιλοσοφικό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και κυρίως οικονομικό κέντρο της πόλης. (αγορά <αγείρω =συγκεντρώνω).
Οι σύγχρονες “αγορές” έχοντας απολέσει οποιαδήποτε άλλη έννοια κι έχοντας κρατήσει μόνο το οικονομικό σκέλος, μεταβάλλουν τις δημοκρατίες σε χρηματιστήρια στα οποία επικρατεί αποκλειστικά ο όρος της προσφοράς και της ζήτησης.
Ο διεθνούς φήμης ντοκιμαντερίστας στρέφει το βλέμμα του στην πατρίδα του και αφηγείται την ιστορία του περίφημου “greekdrama”. Εκκινώντας από την αρχή της κρίσης, μετά την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στο πρωθυπουργικό αξίωμα, και καταλήγοντας στο σήμερα, εκθέτει τα γεγονότα ως πραγματικά έχουν, παρακολουθώντας σε πραγματικό χρόνο τους πρωταγωνιστές της. Συνέχεια →
Και ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο. Κάθε πολιτισμός έχει να παρουσιάσει μια ιστορία δημιουργίας. Αρχέγονα πλάσματα ξεπηδούν από το αρχαίο διάστημα, θεότητες και συχνά τέρατα, που άλλοτε μαλώνουν μεταξύ τους και άλλοτε ενώνονται για να δημιουργήσουν στρατιές αθάνατων πλασμάτων. Σε άλλους μύθους ο άνθρωπος μοιάζει σαν ένα παραπροϊόν αυτής της διαδικασίας, ενώ σε κάποιους φαίνεται πως ο κόσμος δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για τον άνθρωπο. Θα δούμε στη συνέχεια 10 μύθους δημιουργίας. Του κόσμου, αλλά και των ανθρώπων.
10. Το σφυρί των Θεών: Νορβηγική Μυθολογία
Με την αφθονία της σε ρωμαλέους και εύρωστους θεούς παρέα με καλόβολες θεές, η αρχαία νορβηγική θρησκεία των σκανδιναβικών και γερμανικών χωρών προσφέρει τον ιδανικό δημιουργικό μύθο για τους λάτρεις των αγώνων πάλης αλλά και της μουσικής Heavy Metal. Συνέχεια →
Για να τιμήσει τους γάμους του Πηλέα με τη Θέτιδα, ο Δίας, οργάνωσε μια δεξίωση πάνω στον Όλυμπο. Κάλεσε όλους τους θεούς, τις θεές και τους ημιθέους εκτός από την Έριδα, τη θεά της διχόνοιας. Για εκδίκηση, η Έριδα πέταξε ένα χρυσό μήλο που έγραφε πάνω του τη λέξη «καλλίστη» (στη δοτική), δηλαδή «για την ομορφότερη», μέσα στη δεξίωση, προκαλώντας έτσι διένεξη ανάμεσα στις θεές για το ποια εννοούσε το μήλο.
Τελικώς κυρίως διεκδίκησαν το μήλο η Ήρα, η Αθηνά και η Αφροδίτη. Ζήτησαν από τον Δία να Συνέχεια →
Οι πρώτες κοινοβουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα διεξήχθησαν μεταξύ του Μαΐου και του Αυγούστου του 1844. Στις εκλογές αυτές νίκησε το “Ρωσικό” κόμμα (κόμμα των «Ναπαίων»), με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά. Όμως, την εντολή για την πρωθυπουργία την πήρε ο Ιωάννης Κωλέττης επικεφαλής του τρίτου κόμματος (“Γαλλικού” κόμματος ή “κόμματος της Φουστανέλας”).
Από τότε, στα 171 χρόνια που έχουν περάσει έχουν γίνει ακόμη 62 εκλογικές αναμετρήσεις. Οι εκλογές της 25 Ιανουρίου 2015 θα είναι οι 64ες κοινοβουλευτικές εκλογές στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.
Ένας θαυμαστής της χαρακτήρισε το 1625 την Αρτεμισία Τζεντιλέσκι «εκπληκτική ζωγράφο, που είναι ευκολότερο να τη ζηλέψεις παρά να τη μιμηθείς». Τότε εκείνη ήταν ήδη διάσημη, αλλά για να φτάσει έως εκεί χρειάστηκε να ξεπεράσει όχι μόνο τις προκλήσεις μιας δημόσιας σταδιοδρομίας σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, αλλά επίσης προσωπικές δυσκολίες και σκάνδαλα.
Σε αντίθεση με τις επιτυχημένες προδρόμους της, τη Λαβίνια Φοντάνα και τη Σοφονίσμπα Ανγκισόλα, οι οποίες προέρχονταν από καλλιεργημένες, εύπορες και προστατευτικές οικογένειες, η Αρτεμισία, η οποία έχασε τη μητέρα της στα 12 χρόνια της, ήταν ταπεινής καταγωγής και μεγάλωσε σε ένα σκληρό, συχνά βίαιο οικογενειακό περιβάλλον.
Το 1612, στα 18 της, πρωταγωνίστησε σε μια πολύκροτη δίκη για βιασμό η οποία εύκολα θα μπορούσε να την οδηγήσει στον εξοστρακισμό, εμποδίζοντάς την να εξασφαλίσει τις παραγγελίες που ήταν απαραίτητες αν ήθελε να σταδιοδρομήσει ως ζωγράφος.
Η Αρτεμισία όμως τα κατάφερε και αναδείχτηκε σε σημαντική φυσιογνωμία της τέχνης στην εποχή
Ο Piero di Cosimo, ο οποίος ζωγράφισε μια σειρά από σημαντικές θρησκευτικές εικόνες, ήταν ένας μάλλον μυστηριώδης καλλιτέχνης, του οποίου η εκκεντρική προσωπικότητα αντανακλάται ιδιαίτερα στα έργα του από περίεργα ζώα και φανταστικές σκηνές.
Σε αυτή την αλληγορική απεικόνιση οι μυθολογικές μορφές του Διονύσου και της Αριάδνης, στο δεξιό προσκήνιο, συνοδεύονται από Σάτυρους και Μαινάδες που κάνουν θόρυβο για να προσελκύσουν ένα σμήνος από μέλισσες για να εγκατασταθούν σε ένα κοίλο δέντρο. Το αποτέλεσμα είναι η ανακάλυψη του μελιού, που θεωρείται ένα βήμα προς τα εμπρός στην ιστορία του πολιτισμού που συμβολίζεται στο παρασκήνιο από την παράθεση της ειδυλλιακής θέας της πόλης (στα αριστερά) και ένα άγριο και αποκρουστικό τοπίο (στα δεξιά).
Τούτος ο πίνακας μου θύμισε αυτή τη μάχη…… ‘Battle at the Milvan Bridge’ by Pieter Lastman, 17th century
Η μάχη στη Μιλβία γέφυρα έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις αποφασιστικότερες μάχες όλων των εποχών.
Με τη νίκη του, ο μέγας Κωνσταντίνος ανακηρύχθηκε ο μοναδικός Αύγουστος της Δύσης.
Tρέχει. Τρέχει με αντίθετο άνεμο. Περνά βουνά, λίμνες, πόλεις. Δυσκολίες και δυσκολίες. Φωτιές, πολέμους, γκρίνιες, οικογένειες. Λίγες ομορφιές όταν σταματάει να πιει νερό. Τις βλέπει για λίγο, τις πιάνει, ξεχνιέται. Και πάλι το κυνηγητό, η κομμένη ανάσα, οι αποσπασματικές εικόνες, τραίνα που περνούν με χαρούμενους ανθρώπους.
Και αυτός σαν κυνηγημένος να προσπαθεί ταυτόχρονα και άλλα αθλήματα. Να έρχεται τελευταίος με την ψυχή στο στόμα, να μην τον βλέπει κανείς, γιατί οι θεατές έχουν ήδη διαλυθεί. Με βροχές, με χιόνια, με ήλιους, το σώμα αντέχει, το μυαλό πετάει. Άλλοτε ξεχνάει – άλλοτε θυμάται.
Σε μια στάση για να δει το φεγγάρι, συνέχεια σκέπτεται: το βιολέ απόβραδο, τα χάδια και τις υποσχέσεις. Και τρέχει, τρέχει, ενώ οι άλλοι συναθλητές του έχουν τερματίσει και σάρωσαν βραβεία και ιαχές. Αυτός μόνος τον κύκλο του χρόνου τρέχει. Χρόνος σε ευθεία ή τεθλασμένη ή σπείρα. Δεν κοιτάζει πίσω το ποίημα, γιατί τον ακολουθούν μύγες, ακρίδες και μολυσμένος αέρας του πολιτισμού.
Περνώντας βλέπει δέντρα και ουρανό, βλέπει πουλιά, χαμογελά και λέει να δραπετεύσει, να πετάξει. Αλλά δεν γίνεται, είναι προγραμματισμένος
γι αυτόν το ρόλο. Το ρόλο του δρομέα
με το άγνωστο τέρμα. Νύχτα και μέρα αναβοσβήνουν. Τα μάτια του συνήθισαν σ’ αυτό το λυκόφως.
Ήρωας του Σάμουελ Μπέκετ δεν το φαντάστηκε ποτέ ότι θα γίνει. Τώρα πλησιάζει σε ένα σκοτάδι που αυτός το βλέπει άπλετο φως. Φουσκωμένα τα μάγουλα από την προσπάθεια, είναι σαν να φουσκώνει τα πανιά της Αργοναυτικής Εκστρατείας.
Πάει και πάει. Το πέλμα θυμάται το πριν και το μετά αμετάκλητα. Γίνεται τροχός, βγάζει σπίθες και πείσμα του έρωτος.
Το τέρμα σφίγγεται βίδα στο άπειρο ή στην κάθε μέρα.
Πέθανε σήμερα τα ξημερώματα ο ποιητής Γιάννης Κοντός μετά από μακρά παραμονή σε νοσοκομείο.
Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε ως ασφαλιστής. Μεταξύ 1971-1976 διατήρησε, μαζί με τον Θανάση Νιάρχο, το βιβλιοπωλείο “Ηνίοχος”, σημείο συνάντησης λογοτεχνών και διανοούμενων κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας.
Η Κασσάνδρα, αναφερόμενη και ως Κασάνδρα ή Αλεξάνδρα, είναι μία από τις πιο τραγικές μορφές της ελληνικής μυθολογίας κόρη του βασιλιά της Τροίας, Πριάμου και της Εκάβης. Την είχε αγαπήσει ο Απόλλωνας, και εκείνη του υποσχέθηκε να δεχτεί τον ερωτά του, φτάνει να την έκανε μάντισσα που να μη λαθεύεται ποτέ σε ό,τι προέλεγε. Όταν όμως εκείνος ανταποκρίθηκε στην επιθυμία της και την προίκισε με το χάρισμα της μαντικής, η Κασσάνδρα πάτησε την υπόσχεση της και αρνήθηκε να του δοθεί. Θυμωμένος ο θεός, επειδή δεν μπορούσε να πάρει πίσω ό,τι μια φορά είχε δώσει, την καταράστηκε να μην πιστεύει ποτέ κανείς άνθρωπος στις μαντείες της, όσο αληθινές και να είναι…Συνέχεια →
«Γνωρίζοντας το υγρό ατόφιο χρυσάφι», κατά τον ΄Ομηρο
και
«το μεγάλο Θεραπευτή», κατά τον Ιπποκράτη
Ελιά! Σύμβολο ειρήνης, σοφίας, γονιμότητας, ευημερίας, ευφορίας, τύχης, νίκης. Τρέφει, συντηρεί, προστατεύει, τονώνει, θεραπεύει, εμπνέει. Η ελιά θεωρείται ευλογημένο δένδρο. Ο καρπός της τρώγεται μετά από επεξεργασία και από αυτήν παράγεται το ελαιόλαδο. Τα φύλλα της γίνονται τροφή ζώων. Το ξύλο της χρησιμοποιείται ως καύσιμη ύλη και στην ξυλογλυπτική. Δικαιολογημένα η θέση της στην ιστορία και στην μυθολογία των λαών της Μεσογείου. Αξίζει να γνωρίσουμε και να μάθουμε την ανεκτίμητη αξία της στη διατροφή,στην υγεία, στον πολιτισμό, δώρο της φύσης, ζωντανή κληρονομιά σε πολλούς τομείς της ζωής μας.
Γεννήθηκε 28 Σεπτεμβρίου του 1893 και «απόδρασε» στις 21 Ιανουαρίου του 1984. Έζησε στη Χαλκίδα. Κάτι τα «τρελά νερά» κάτι ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του, κάτι τα χρόνια που του έλαχαν, δημιούργησαν μια προσωπικότητα ικανή όχι μόνο να εισάγει υπερρεαλιστικά στοιχεία στη λογοτεχνία μας, αλλά και να βιώνει την πραγματικότητα με έναν ανάλογο τρόπο.
Έγραψε ποίηση, πεζογραφία, θέατρο και κατάθεσε και μία δική του άποψη για τη σύγχρονη Ελληνική ιστορία. Όλα τα γραπτά του και όλη η ζωή του σημαδεύονται από μια αντιπαλότητα με τις παραδεκτές αξίες του νεοελληνικού πολιτισμού. Ταξίδεψε ελάχιστα, αλλά το μυαλό του έφευγε και η ψυχή του δεν βολευόταν πουθενά. Χρόνια μετά τον θάνατο του τα «τρελά νερά» εξακολουθούν να μας τον θυμίζουν…san-simera/giannis-skarimpas…Φυγη προς τα μπρος
Τι δεν ξέρουμε για τον γρήγορο, ανώδυνο και θεαματικότατο τρόπο θανάτωσης
Την ώρα που η Γαλλική Επανάσταση στέκει εμβληματική για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, εγκαινιάζοντας ταυτοχρόνως τη μοντέρνα εποχή για τη Δύση, το πλέον πασίγνωστο σύμβολό της δεν είναι άλλο από την αποτρόπαιη γκιλοτίνα.
Η μηχανή αυτή του θανάτου διαδραμάτισε κεφαλαιώδη ρόλο στα ταραγμένα χρόνια της λαϊκής εξέγερσης του 1789 και ήταν το πλέον προβεβλημένο μέσο εκτέλεσης.
Με τη βοήθεια της λαιμητόμου εξάλλου η Γαλλία απαλλάχθηκε από τη βασιλεία, και πλέον η γκιλοτίνα προσιδιάζει μόνο σε προθήκες μουσείων. Και με λίγη καλή τύχη, θα παραμείνει κλεισμένη εκεί!
Παρά το γεγονός ωστόσο ότι όλοι ξέρουμε την γκιλοτίνα και τη μακάβρια δράση της στα αιματηρά γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης, αγνοούμε πολλά για την εφεύρεση που έσπειρε τον τρόμο !
Ο Άρειος Πάγος, το Ζ΄ Τμήμα του σε Συμβούλιο αριθ. 1675/2010, μετά από ταλαντεύσεις δύο περίπου χρόνων, εξέδωσε απόφαση με την οποία έπαυσε την ποινική δίωξη κατά των έξι (οκτώ) ως παραγεγραμμένη. Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για τους πέντε πολιτικούς Γούναρη Δ., Πρωτοπαπαδάκη Π., Στράτο Ν., Θεότοκη Ν., Μπαλτατζή Γ. και τον Στρατηγό Γ. Χατζανέστη, που το Επαναστατικό Δικαστήριο καταδίκασε και εκτελέστηκαν το 1922 ως υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής. Σε ισόβια είχε καταδικαστεί ο Ξ. Στρατηγός και ο Μ. Γούδας, στρατιωτικοί και Υπουργοί στη Κυβέρνηση Δ. Γούναρη.
Αυτό σημαίνει, στη νομική γλώσσα, όπως πάγια έχει αποτυπωθεί στη θεωρία και τη νομολογία, ότι τερμάτισε την ποινική δίωξη και όχι ότι αθώωσε τους κατηγορούμενους.
Ο λόφος Τσάρεβετς με το μεσαιωνικό του κάστρο. Αυτό το εμβληματικό τόσο για το Tίρνοβο, όσο και για όλη την Βουλγαρία μέρος συχνά μετατρέπεται σε σκηνή του ξακουστού σόου «Ήχος και φως»!
Σε ηλικία 86 ετών πέθανε χθες η αρχαιολόγος Μαντώ Οικονομίδου, επίτιμη διευθύντρια του Νομισματικού Μουσείου, επικεφαλής του οποίου είχε βρεθεί για τρεις δεκαετίες, μέχρι το 1994, οπότε και αποχώρησε.
Καταθέτω μια παλαιότερη συνέντευξή της ….
Η αρχαιολόγος Μάντω Οικονομίδου ήταν επί 30 χρόνια διευθύντρια του Νομισματικού Μουσείου. Είναι αυτή που έδωσε αγώνα για να παύσει να είναι εγκλωβισμένο στο Εθνικό Αρχαιολογικό και να στεγαστεί, αυτόνομο, στο Ιλίου Μέλαθρον, στο κέντρο της Αθήνας
Τοσίτσα 1.
‘Ενας δρόμος, ένα μουσείο, μια ολόκληρη ζωή για την Μάντω Οικονομίδου, την αρχαιολόγο που μοσχοβολάει ευγένεια και αρχοντιά. Στην Τοσίτσα γεννήθηκε (1929), σε μια μονοκατοικία με ολάνθιστο κήπο. Και στην Τοσίτσα πέρασε τα καλύτερα χρόνια της. Από το 1953, που ανέβηκε για πρώτη φορά τη μαρμάρινη σκάλα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, για να υπηρετήσει την τότε Νομισματική Συλλογή, ώς το 1994, που την παρέδωσε αυτοτελές Μουσείο.
Ο Βασιλιάς Όθων και τα μέλη της Αντιβασιλείας φτάνουν στο Ναύπλιο με την αγγλική φρεγάτα Μαδαγασκάρη. Τους συνοδεύουν 4.000 βαυαροί στρατιώτες.
Ο Όθωνας γεννήθηκε στο κάστρο Μίραμπελ (Schloss Mirabell) του Σάλτσμπουργκ, όταν αυτό αποτελεσε, για μικρό χρονικό διάστημα, τμήμα της Βαυαρίας, την 1η Ιουνίου 1815. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Διαδόχου και μετέπειτα Βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄, και της Θηρεσίας, κόρης του δούκα του Ζάξεν-Χιλντμπουργκχάουζεν (Sachsen-Hildburghausen).
Σύμφωνα με τη μαροκινή παράδοση, ο ελληνικής καταγωγής ημίθεος με το όνομα Ηρακλής διάλεξε τον χώρο όπου εκτείνεται πλέον το σημερινό Μαρόκο για να κάνει έναν ακόμη άθλο του.
Κρατώντας λοιπόν με το ένα χέρι του την Ευρώπη και με το άλλο την Αφρική άφησε να περάσει με ορμή ανάμεσά τους το αλμυρό νερό του Ατλαντικού και έτσι γεννήθηκε η Μεσόγειος. Το σημείο όπου απέμεινε η «ουλή» το ονόμασε Γιβραλτάρ και την καινούργια γη που απλώθηκε νοτιότερα την αποκάλεσε Μαρόκο. Συνέχεια →
Γιατί να πάω: «Ακούω την αγάπη και δεν ακούω
τις σκέψεις μου», τραγουδούσε κάποτε ο Γιάννης
Αγγελάκας. Παραφράζοντάς τον, λοιπόν, εσείς
θα τραγουδήσετε «ακούω τα τύμπανα και δεν ακούω τις σκέψεις μου…».
Τι πρέπει να ξέρω: Τα μεσάνυχτα της 19ης προς
20ή Ιανουαρίου, ο δήμαρχος της πόλης υψώνει τη
σημαία στην Konstituzio Plaza (Πλατεία Συντάγ-
ματος).
Από εκείνη τη στιγμή και για 24 ώρες,
ομάδες κατοίκων, ντυμένες είτε ως μάγειρες
είτε ως στρατιώτες, περιδιαβαίνουν τα στενά
της Παλιάς Πόλης, χτυπώντας ακατάπαυστα τα
τύμπανά τους.
Οι επισκέπτες δεν συμμετέχουν
ουσιαστικά, αλλά έχουν τη χαρά να βρίσκονται
στην καρδιά του πιο «φασαριόζικου» φεστιβάλ
της Ευρώπης.
Ταυρομαχίες και ροντέο δεν υπάρχουν μόνο στη Δύση. Εκατοντάδες καμήλες συγκεντρώνονται λίγο έξω από τη Σμύρνη, στη μικρή κωμόπολη Σελτζούκ, η οποία ζει για μια φορά το χρόνο – την εποχή όπου θα διεξαχθούν οι περίφημες καμηλομαχίες της Τουρκίας, ένα από τα πιο παλιά και πιο προσφιλή θεάματα στη γείτονα χώρα.
Χιλιάδες οπαδών του «αθλήματος» συγκεντρώνονται στις κερκίδες για να δουν τα μεγαλόσωμα, ήρεμα κατά τα άλλα ζώα, να συγκρούονται και να δαγκώνονται, μέχρι να βγει ο -σοβαρά τραυματισμένος πολλές φορές- νικητής. Και φυσικά τα παράνομα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν…
των χειρών μας που θα φτιάχνουν τον κόσμο από την αρχή στα μάτια των παιδιών
και του νου της νιότης μας που θα χαριεντίζεται με την ηχώ των πυροβολισμών σε ασκήσεις σκοποβολής στη γειτονική μάντρα, μπροστά από ξεχασμένους , που λουλούδιαζουν αγερωχοι
και των ιαχών του κόσμου που θα βραχνιάζει την οργή μας σε δρόμους ασφαλτοστρωμένους για να μη ξεπροβαίνουν άναρχα τα κόκαλα τα ιερά
και του καπνού της μνήμης του πρώτου έρωτα, που πίσω από οδοφράγματα θα σκοτωθεί και θα τον σκεπάσει ένα αναστημένο αντίο
και της μέρας της ζεστής που, παράφορά ερωτευμένοι με τη γενέθλιά νύχτα μας, θα κλείνουμε σε σεντόνια βρώμικα και ματωμένα
και του ζεμπέκικου του μοναχικού που χωρίς μουσική θα χορέψουμε χτυπώντας μόνο, με τρόπο άγριο, παλαμάκια σιγουριάς για τα μελλούμενα
δι’ ευχών όλων των παραπάνω
να αναπολήσουμε , αγαπημένη, την ανάσταση της πρώτης άνοιξης και να ξαναγράψουμε το γένοιτο της δημιουργίας .
Παιδί μου, πούθε κίνησες και πού γι’ αλλού πηγαίνεις?
Μην πας στη μαύρη ξενιτιά που δε φυτρώνουν κρίνα? Που δεν γκαστρώνεται η σπορά στη γης για να καρπίσει? Καμάρι μου, τι σου ‘καναν κι όλο μιλάς για κείνα?Άνοιξη, πώς για να χαρείς? Πουλάκι, πού θ’ ακούσεις? Πού θα ‘βρεις γάργαρο νερό, να πιεις και να χορτάσεις? Κι άμα χορτάσεις, πού σκιά? Πού δέντρο, ν’ ακουμπήσεις? Πού θα ‘βρεις μέντα, ρίγανη, βασιλικό να μάσεις?
Κι άμα θελήσεις, εκκλησιά? Ένα κερί, ν’ ανάψεις? Κι άμα θελήσεις, προσευχή κι ένα σταυρό να κάνεις? (Της Δύσης, τ’ άγρια τα θεριά, που μοιάζουν στους ανθρώπους, σαν σε κοιτάξουν δύστροπα, – θα θέλεις ν’ αποθάνεις…)
Πού θα ‘βρεις, γιε μου, πι’ όμορφη σαν τη δική πατρίδα. Πού θα ‘βρεις, για ν’ αγαπηθείς και ποια για ν’ αγαπήσεις! Κι άμα, του κάκου, σου συμβεί βαριά και μ’ αρρωστήσεις, ποιος θα βρεθεί στην κλίνη σου, τα μάτια να σου κλείσει?
Υπάρχει μια αίθουσα στο πολεμικό μουσείο της Σαϊγκόν γνωστό ως War Remnants Museum (στα βιετναμέζικα: Bảo tàng chứng tích chiến tranh) που είναι αφιερωμένη στα θύματα του Agent Orange, που είναι το κωδικό όνομα των ζιζανιοκτόνων και αποφυλλωτικών που χρησιμοποιήθηκε από τον στρατό των ΗΠΑ ως μέρος του προγράμματος παρασιτοκτόνο πολέμου ενάντια στους Βιετκόνγκ στο Βιετνάμ.
Με την χημική αυτή ουσία καταστράφηκαν πέντε εκατομμύρια στέμματα δάσους κυρίως από ορεινές περιοχές και πολλά εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργειών. Η χημική αυτή ουσία βέβαια εκτός από στρέμματα γης, κατέστρεψε και τις ζωές των ανθρώπων αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες να υποσιτίζονται ή να πεθαίνουν από την πείνα.
Το ακόμη χειρότερο στην υπόθεση ήταν ότι πολλά εκατομμύρια επίσης προσβλήθηκαν από την χημική αυτή ουσία και πολλά παιδιά τα επόμενα χρόνια γεννήθηκαν με γεννητικές ανωμαλίες.
Η ράτσα Friesian είναι μία από τις πιο παλιές και πιο εξημερωμένες ράτσες αλόγων στην Ευρώπη. Είναι γηγενής ράτσα της περιοχής Friesland στην Βόρεια Ολλανδία.
Παρήκμασε ιδιαίτερα με την αύξηση της μηχανοποίησης στις φάρμες και των μέσων μαζικής μεταφοράς. Σύμφωνα με την παράδοση, είναι γεγονός ότι ο αριθμός των επιβητόρων της ράτσας Friesian μειώθηκε στους τρεις, πριν από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ράτσα ανανεώθηκε με την παραγωγή της ράτσας Oldenburg. Στα επόμενα χρόνια η ράτσα αυτή επικροτήθηκε πολύ και το μέλλον της είναι εγγυημένο πια. Το άλογο Friesian χρησιμοποιείτο περισσότερο για ελαφριά αγροτική δουλειά. Επίσης τέτοια άλογα είναι ιδανικά για αμαξοδήγηση. Συνέχεια →
Πως θα σας φαινόταν εάν κατά την επίσκεψή σας σε έναν Καθεδρικό Ναό ηλικίας «ηλικίας» άνω των 500 ετών και τη στιγμή που εισερχόσασταν σε αυτόν αντικρίζατε έναν σκαλιστό αστροναύτη; Σίγουρα θα αναρωτιόσασταν- και εύλογα μάλιστα- πως οι τεχνίτες του ναού σκέφτηκαν να σκαλίσουν έναν εξερευνητή του διαστήματος με πλήρη εξάρτηση, ακριβώς όπως αυτή των αστροναυτών της NASA, όταν στην εποχή τους δεν υπήρχε καν η αντίστοιχη λέξη…
Ο Δάντης κρατώντας ένα αντίτυπο της Θείας Κωμωδίας. Διακρίνεται το βουνό του Καθαρτηρίου και η είσοδος στον Παράδεισο.
Πίνακας του Ντομένικο ντι Μικελίνο.
«Για να επιβιώσεις πρέπει να πατήσεις πάνω σε κάποιον άλλο. Η τραγωδία είναι πως ο άλλος θα βρίσκεται ΠΑΝΤΑ σε χειρότερη θέση από σένα.»
….και η Κόλαση του Δάντη θα βρίσκεται γύρω σου να στο θυμίζει…
…Στη διαμάχη μεταξύ Γιβελίνων και Γουέλφων, οι Γουέλφοι τελικά χωρίστηκαν σε δυο στρατόπεδα. Ο Δάντης πήρε το μέρος των δημοκρατικών («Άσπρων») αλλά επικράτησαν τελικά οι «Μαύροι» που δεν ήθελαν να δοθούν προνόμια στο λαό. Έτσι άρχισε, επί ποινή θανάτου αν επιστρέψει στη Φλωρεντία, η φοβερή εξορία.
Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι απόλυτα αληθινό και διεξάγεται λίγο έξω από την Μόσχα στη Ρωσία.
Πρόκειται για το παγκόσμιο πρωτάθλημα τανκς, με τη συμμετοχή ομάδων από την Αγκόλα, την Αρμενία, τη Λευκορωσία, την Κίνα, την Ινδία, το Καζακτστάν, τη Μογγολία, τη Σερβία και φυσικά τη Ρωσία.
Οι αγώνες διαρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ έχουν παρθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας.
Ο μικρασιατικής καταγωγής Αντώνης Νικολόπουλος μια φθινοπωρινή μέρα, πέρασε από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί. Μια μονοήμερη εκδρομή, μιάμιση μόλις ώρα με το πλοίο, στο κατάστρωμα ανάκατα τούρκικα και ελληνικά – πολλοί Μυτιληνιοί πήγαιναν για το εβδομαδιαίο παζάρι. Στο σακίδιό του είχε το βιβλίο «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου» του Φώτη Κόντογλου. Συνέχεια →
Καραδοκούν προσμονές αλληλοεξόντωσης, είπες. Κι η μέρα, σκέφτηκε… Τι έχουν να χωρίσουν δύο ρόδα, όταν τα θρέφει ο ίδιος ήλιος; Όμως, δεν το είπε… Από τότε έβγαλε ρίζες στον κήπο μας η διχόνοια, από τότε το άδικο… έχει πάντα δίκιο.
Γαβρίλης Ιστικόπουλος / Από τη συλλογή »Αναζητήσεις».
Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.
«Και στης ζωής τους πιο βαρείς χειμώνες Αλκυονίδες μέρες καρτερούν»
Γ.Δροσίνης
Αυτό το ωραίο δίστιχο είχε γράψει ο ποιητής Δροσίνης, θέλοντας να τονίσει ότι και μέσα στις πιο δύσκολες εποχές που περνάει κανείς, μπορεί να ελπίζει ότι θα έλθουν καλύτερες ημέρες. Ένας άλλος ποιητής, ο Αργύρης Κρανιώτης είχε και αυτός χρησιμοποιήσει τις αλκυονίδες, για να τραγουδήσει την αισιοδοξία.
Ηλιόλουστες μέρες, γελαζούμενες
Ας αρχίσουμε από την αρχαία ελληνική μυθολογία την τόσο όμορφη και τόσο διδακτική. Ζούσε, λοιπόν, κάποτε μια όμορφη νέα, κόρη του θεού Αίολου και της Αιγιάλης, κόρη των ανέμων και της ακτής, η οποία αγάπησε παράφορα και παντρεύτηκε το βασιλιά της Τραχινίας Κήυκα, που ήταν βουτηχτής. Στον τρελό έρωτά τους ο Κήυκας και η Συνέχεια →
Οι Δανοί αρχιτέκτονες Bjarke Ingels Group (BIG) σχεδίασαν το νέο ναυτικό μουσείο, της «Αμλετικής» Ελσινόρης, 30 χιλιόμετρα μακριά από την Κοπεγχάγη, σπάζοντας κάθε κανόνα. Το αρχικό τους σχέδιο ήταν το κτίριο να βρίσκεται πάνω από μια δεξαμενή, τελικά έφτιαξαν ένα υπόγειο μουσείο διατηρώντας και χρησιμοποιώντας παλιά και καινούργια στοιχεία γύρω από ένα παλιό νεώριο.
Στις υπόγειες αίθουσες του μουσείου παρουσιάζεται η ιστορία της ναυτικής παράδοσης της Δανίας μέχρι σήμερα. Βυθισμένο οκτώ μέτρα κάτω από τη γη και με θέα το κάστρο του Άμλετ το μουσείο δημιουργεί ένα νέο δημόσιο χώρο 6.000 τ.μ. χωρίς να κόβει τη θέα στα παραδοσιακά κτίρια της περιοχής. Μια σειρά παγκάκια έχουν το όνομα του μουσείου γραμμένο με κώδικα μορς.
Η ιστορία του Κουνστκάμερα εκτιμάται ότι ξεκίνησε από το μακρύ ταξίδι του Μεγάλου Πέτρου, τη λεγόμενη «Μεγάλη πρεσβεία». Ο αυτοκράτορας πήγε στην Ευρώπη για να μελετήσει τη ναυπηγική τέχνη. Ωστόσο, στη διάρκεια του ταξιδιού απέκτησε πλήθος εντυπώσεων σχετικά με τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμό των Ευρωπαίων. Ειδικότερα, τον τσάρο εντυπωσίασαν τα Kunstkammer (χώρος σπάνιων αντικειμένων, μουσείο) που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στην Ευρώπη, και έβαλε σκοπό να δημιουργήσει το δικό του μέρος με παράξενα εκθέματα.
Με Διάταγμα του Μεγάλου Πέτρου, στο Κουνστκάμερα μεταφερόταν οτιδήποτε φαινόταν περίεργο σ’ αυτόν τον ίδιο. Η συλλογή καλείτο να δείξει την ποικιλομορφία του κόσμου και των μυστικών της φύσης. Από το 1706 ήδη, το γαλλικό «Journal de Trevoux» είχε γράψει ότι οι μούσες και οι επιστήμες μετακινούνται προς τον Βορρά, «όπου ο τσάρος Πέτρος Αλεξέγεβιτς, ο οποίος κυβερνά τώρα, πήρε την οριστική απόφαση να διαφωτίσει το κράτος του».
Behind the light of the music you cruise in you are entirely an Argentinian tango And you no longer seek me in your dreams as you did once, with a spiritual tune
Το στυλ του βασίζεται σε διαφημίσεις από τη δεκαετία του 50!
Το περιεχόμενο αυτών των εικόνων, ωστόσο, είναι κάθε άλλο παρά ντεμοντέ – αφού θίγει κοινωνικά ζητήματα και σύγχρονες συμπεριφορές με το δικό του σατιρικό τρόπο.
Η γαλλική λέξη μποέμ [boheme] είναι καταγωγική: σημαίνει αυτός που προέρχεται από τη Βοημία. Με τον καιρό όμως ταυτίστηκε με τους τσιγγάνους της Βοημίας, καταλήγοντας έτσι συνώνυμο αυτού που κάνει μια ανέμελη ζωή.
.
Η ομώνυμη όπερα του Πουτσίνι αναφέρεται σε μια παρέα τέτοιων νέων ανθρώπων. Το έργο ξεκινά διαδραματιζόμενο σε μια σοφίτα με έναν έρωτα και τελειώνει στην ίδια αυτή φτωχική σοφίτα με ένα θάνατο. Στο μεσοδιάστημα η δράση θα βγει έξω στους δρόμους, όμως οι τέσσερις τοίχοι θα συνεχίσουν να αποτελούν το μόνο σταθερό σκηνικό πλαίσιο του έργου. Ο θάνατος που σφραγίζει το έργο θα υπογραμμίζει (ανάλογα με τις «αναγνώσεις» που του έχουν γίνει) είτε το αδιέξοδο της σοβαροφανούς, βλοσυρής, στερημένης ζωής που είναι στον αντιποδα της μποεμικης στάσης είτε θα τονίζει πώς ακόμα και στην πιο ανέφελη πρόθεση ενυπάρχει η ματαίωση της.
Βουλευτικές Εκλογές 2015 | Έχετε αποφασίσει πως θα ψηφίσετε;
Το Vouliwatch είναι εδώ για να σας βοηθήσει.
Με το Policy Monitor συγκεντρώσαμε σε ένα εύχρηστο ψηφιακό εργαλείο τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων της Βουλής & της Ευρωβουλής.
Επιλέγοντας κόμματα και τομείς πολιτικής, μπορείτε να:
-να ενημερωθείτε για τις θέσεις όλων των κομμάτων,
-να τις συγκρίνετε,
-να τις αξιολογήσετε και να τις σχολιάσετε.
Η πομπή με τους γίγαντες , τους δράκους και τα άλλα ζώα, είναι μια τελετουργική πομπή ομοιομάτων.
Αυτές οι πολιτιστικές εκφράσεις εμφανίστηκαν αρχικά στις αστικές θρησκευτικές πομπές του 16ου αιώνα στη δυτική Ευρώπη και σήμερα ακόμα θεωρούνται σύμβολα και αντιπροσωπεύουν τη πολιτισμική ταυτότητα σε ορισμένες βελγικές (Ath, Βρυξέλλες, Dendermonde, Mechelen και Μονς) και γαλλικές πόλεις (Cassel, Douai, Pιzenas και Tarascon). Συνέχεια →
Να έχεις νερό να μην σου λένε τι να κάνεις, να σε φοβάται ο φόβος, φθινόπωρο να κλαίς , πες λέξεις που σε περιγράφουν, δεν ξέρω αν υπάρχουν ειδικές, εγώ μεγάλωσα, τίποτα πια δεν με εξοντώνει παρά η ασφάλεια του πόσο μεγάλωσα, εμένα ο τρόπος μου είναι άνθρωποι που είναι ενέργεια , η αλήθεια που ακινητοποιεί….
Μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, λέει μια γνωστή σε όλους μας έκφραση. Όταν μάλιστα συνδυάζει τέχνη, σάτιρα, υπερβολή, αμφισβήτηση της εξουσίας και κριτική στα κακώς κείμενα της πολιτικής και της κοινωνίας, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εντυπωσιακό.
Οι σκιτσογράφοι διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στη διαμόρφωση της πολιτικής και της ιστορίας παγκοσμίως, διασκεδάζοντας και προκαλώντας με την πένα τους και καταλήγοντας πολλές φορές διάσημοι, φυλακισμένοι ή… νεκροί, όπως αποδεικνύουν και τα τελευταία τραγικά γεγονότα στο Παρίσι με την επίθεση κατά της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo επειδή δημοσίευσε τα σκίτσα του προφήτη Μωάμεθ.
Διαθέτοντας τη δύναμη να ασκούν μια ισχυρή ψυχολογική, συναισθηματική και πολιτική επίδραση, είναι πολλά τα σατιρικά εκείνα σκίτσα που ενόχλησαν αλλά και διαμόρφωσαν συνειδήσεις στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας.
Το πραγματικό Λονδίνο στη δύση του 18ου αιώνα Συνέχεια →
Πουλιέται το καθετί που […] ούτε η αρετή ούτε το έγκλημα γευτήκαν, το καθετί που αγνοεί ο καταραμένος έρωτας και η κολασμένη τιμιότητα των όχλων. Το καθετί που ούτε ο χρόνος ούτε η επιστήμη μπορούν αναγνωρίσουν.
[… …]
Πουλιούνται τα κορμιά χωρίς αξία, κάθε ράτσας, κάθε κόσμου, κάθε φύλου, κάθε καταγωγής! Τα πλούτη ξεπηδάν σε κάθε βήμα! Ξεπούλημα των διαμαντιών δίχως έλεγχο!
Πουλιέται η αναρχία για τους όχλους. Η μοναδική ικανοποίηση για τους ανώτερους ερασιτέχνες. Ο φριχτός θάνατος για τους πιστούς και τους εραστές!
Πουλιούνται οι κατοικίες και οι μεταναστεύσεις, σπορ και τέλειες ανέσεις κι ο θόρυβος, η κίνηση και το μέλλον που δημιουργούν!
Πουλιούνται οι εφαρμογές των επινοήσεων και ανάκουστα άλματα της αρμονίας. […]
Ορμή τρελή κι ατέλειωτη στις αόρατες μεγαλοπρέπειες, στις ανάλγητες απολαύσεις και τα τρελά της μυστικά για κάθε βίτσιο και η απαίσια χαρά της για τον όχλο!
Πουλιούνται τα κορμιά, οι φωνές, η απέραντη αναμφισβήτητη χλιδή, το καθετί που δεν θα πουληθεί ποτέ. Οι πωλητές δεν τελείωσαν το ξεπούλημα! Οι ταξιδιώτες έχουν καιρό να δώσουν την παραγγελία τους!
Αν ήμουνα πραγματικά Σαρλί, και όχι –πώς να το πω- Σαχλoκουδουνί ; Ιδεοληπτικό Τσιρλιπιπί ; , πως θα σκιαγραφούσα την κατάσταση μου;
Θα με παρίστανα ως Σίσυφο, να σπρώχνω έναν βράχο στην ανηφόρα και, σκυμμένος απρόσωπα στο έργο μου, να απαντάω στην ερώτηση «πως πάνε τα πράγματα;» ενός δεύτερου προσώπου, λέγοντας: «πάνω κάτω, τα ίδια»
Θα με απεικόνιζα ως ένα καλοαναθρεμμένο μοσχάρι που οδεύει μαζί με άλλα σε γραμμή, στην αναπόδραστη πορεία ενός βιομηχανικό σφαγείου , με την απόληξη τούτης της πορείας να υπονοείται από την παρουσία μιας κρεαταγοράς, πέρα στο βάθος του σχεδίου και στο συννεφάκι της λεζάντας θα κατέγραφα τις σκέψεις μου: «υπομονή, το συνηθισμένο άρμεγμα είναι μοναχά, υπομονή, σε περιμένει η έξοδος στη χλόη»
Θα με σχεδίαζα ως ένα Παπαχρονόμορφο χαρωπό κανίς, ανασηκωμένο στα πίσω πόδια του, να αναμένω το κοκαλάκι της επιβράβευσης της υποταγής από τον δαμαστή μου που, εισερχόμενος στον κύκλο του σώου, θα λέει στο συνοδό του: «Κατά βάθος, Νικόλα, τα ζώα του τσίρκου αγαπούνε το θηριοδαμαστή τους. Χωρίς αυτόν θα ήταν αναγκασμένα να αναζητήσουνε μόνα τους την τροφή τους»
Θα με σκιαγραφούσα, σ’ ένα κρεβάτι, καθηλωμένο απ’ τους γύψους μου, συνδεδεμένο με διάφορες οθόνες, να φαίνομαι οργισμένος και στο προσκέφαλο μου δύο γιατροί, με τον έναν να απευθύνεται στον άλλον και να του λέει: «Οι χρονίως καθηλωμένοι, μετά τη φάση της αποδοχής, αποζητούν την εξάρτηση. Μπορεί να γκρινιάζουν και να φωνασκούνε, αλλά, κατά βάθος, νιώθουν ανακουφισμένοι από την παρουσία και μόνον μιας φιγούρας στοργικής.
Κάποιον που θα τους διασφαλίζει τη χορήγηση των αναγκαίων για την επιβίωση τους χαπιών. Θα τους κρατά ψηλά το κεφάλι υποστηρίζοντας το ανασηκωμένο την ώρα τους προσφέρει δυο γουλίτσες νερό για να καταπιούν αυτό που τους προσφέρεται. Αυτόν που θα υποβάλει σε παθητικές κινήσεις τα άκρα τους –και τη ψυχή τους- να αποτρέψει τα τραύματα της κατάκλισης, αυτόν που θα τους βάζει αλοιφή στ’ αυτιά μην τύχει και εξελκωθούν στις άκρες και θα τους προσφέρει τηλεόραση και ίντερνετ να χαζεύουν. Αυτόν που θα φροντίζει να τους κρατά καθαρούς, μαζεύοντας τα δικά τους περιττώματα. Κι όταν η νύχτα φαντάζει αξημέρωτη και το αύριο ματαιωμένο έχουν ανάγκη από κάποιον να τους προσφέρει μια υπόσχεση παρουσίας, έναν παραμυθά να τους αφηγηθεί μια ιστορία να τους νανουρίσει, να αφεθούν στον λυτρωτικό τους τον ύπνο. Χρειάζονται κάποιον να έχουν να τους εξασφαλίσει όλα αυτά. Και για να ξεσπούν την οργή για την ατυχία τους. Χρειάζονται έναν κάποιον εγγυητή όλων αυτών»
Και πάνω απ’ όλα, θα έκανα την καρικατούρα μου, δίχως λεζάντες και λόγια. Θα με εμφάνιζα στις πραγματικές μου διαστάσεις, μ’ ένα τεράστιο κεφάλι , σαν συρφετό ασχημάτιστων μορφών, πρησμένο θαρρείς από τους έσω πνιγμένους σε κατάσταση τυμπανισμού, και το κορμί μου μικρό, όπως γίνεται ο άνθρωπος όταν συρρικνώνεται στο μέγεθος της απραξίας του.
Μια προσφορά του «Ημεροδρόμου. Ιδανικό ανάγνωσμα για τις κρύες νύχτες της προεκλογικής περιόδου…
Η λέξη «λαμόγιο» επανήλθε στην καθομιλουμένη τα τελευταία χρόνια για να περιγράψει όχι μόνο συμπεριφορές προσώπων αλλά και μια καθημερινή πραγματικότητα, όπως τη ζούμε σήμερα, την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.
Η λέξη «λαμόγιο» είναι πολύ παλιά. Τη συναντάμε στην αργκό όπου λαμόγιο ήταν κυρίως ο αβανταδόρος, ο δήθεν παίκτης και συνεργάτης του παπατζή, που υποκρινόταν ότι παίζει για να προσελκύσει ευκολότερα τα θύματα.
Στη σύγχρονη εκδοχή το λαμόγιο είναι ο απατεώνας πολιτικός, αλλά και αυτός που μετέρχεται ύπουλα, παράνομα ή ανήθικα μέσα για αποκτήσει χρήματα ή εξουσία.
«Το εγχειρίδιο λαμογιάς» είναι ένα αφήγημα, γραμμένο από ένα γνώριμο των επισκεπτών του «Ημεροδρόμου», το Νίκο Πέρπερα, έναν έμπειρο δημοσιογράφο που έφαγε με το κουτάλι το ρεπορτάζ του υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, τον κατ’ εξοχήν χώρο δράσης των λαμόγιων.
Στις παραγράφους του «Εγχειριδίου λαμογιάς» θα αναγνωρίσετε πολλά από τα σημαίνοντα πρόσωπα της οικονομικής και πολιτικής μας ζωής, αλλά και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για να πετύχουν τους ευγενείς στόχους τους…
Ευχαριστούμε τον Κώστα Γρηγοριάδη, επίσης πολύτιμο συνεργάτη του «Ημεροδρόμου», που φιλοτέχνησε το «εξώφυλλο» του «Εγχειριδίου». Ευχαριστούμε ακόμη το Στάθη Παναγόπουλο για την τεχνική επεξεργασία. Και φυσικά, ευχαριστούμε το Νίκο Πέρπερα που μας εμπιστεύθηκε το αφήγημα του.
Καλή ανάγνωση.
Ημεροδρόμος.
To «Εγχειρίδιο λαμογιάς» μπορείτε να το διάβασετε (ή να το «κατεβάσετε») εδώ. Θα υπάρχει, επίσης διαθέσιμο στην αριστερή στήλη της πρώτης σελίδας του «Ημεροδρόμου».
ή στου κασίδη το κεφάλι, φράση που θα μπορούσαμε κάλλιστα να τη χρησιμοποιήσουμε για τους κυβερνώντες μας, τους τωρινούς και τους περασμένους {και τους μελλοντικούς} …..
…..Στο ακριβό κλουβί του τον πόνο φύλαξε να σώσει την αγάπη που ο καημός τη ρήμαξε. Εχθρός καιρός φυσάει, χειμώνας έρχεται. Ένας λυγμός που σπάει σε δάκρυ δένεται.
* Παρηγοριά κι ελπίδα μαζί ανθίσανε. Παράπονα στολίδια στη λεμονιά χαρίσανε. Λεμόνι τώρα κόβω κι εσένα σκέφτομαι. Άνθη πικρά μου στέλνεις κι εγώ τα χαίρομαι.»
Ηγεμών εγώ και μέγας άρχων αρχαίος της τάξης της αβύσσου δεύτερος
και Ιούδας εγώ της φυλής της πρώτης των ανθρώπων
κατοίκησα στο θηρίο των στομάτων εκείνων βδέλλα
και αφαίμαξα και μετάγγισα έως των επιγόνων τα σίελα
ψεύδη εξ’ αίματος ικανά να διαφέρουν της αληθείας, ένα.
Των πολέμων θυμός εγώ τροφός και στέφανος των κενοδόξων
βασιλέων της γης, έστρεψα τους αυτούς ανεντίμους εις φιλαργυρία – πορνεία – φαυλότητα και διαστροφή και αφού φύτεψα το σπόρο της ατιμωρησίας,
θέρισα με το δρέπανο της συντελείας διότι τα φρονήματα των αμαρτιών πολλαπλάσια των αναμενομένων ήσαν, τα δε της ηθικής κατάντιας και εξαθλίωσης κέρδη απροσμέτρητα και πέραν κάθε προσδοκίας.
Για τα παραπάνω της απρεπείας αναίσχυντα, τα μέγιστα ευχαριστώ
και ιδιαιτέρως στρέφω τόσο προς τους την φαυλότητα υπανθρώπους διψασμένους για εξουσία που από τα νερά των πηγών της ανομίας μου ξεδίψασαν τελώντας καθήκοντα ψεύδους, όσο και τους μυήσαντες την ιδιοτέλεια και πάσα άλλη διαβολή και απάτη, ισόθεους προς εμέ, ασεβείς.
Η πόλις κουράστηκε κι οι δρόμοι έρημοι, ————– έρμαιοι στον άνεμο, απόψε Στης μοναξιάς το τζάκι τρίζουν τα όνειρα … σπιθίζουν οι λέξεις, λαμπαδιάζοντας Σαν φρύγανα αναφλέγονται και σβήνουν ———— ξαφνικά οι πρόσκαιρες ιδέες να φωτίζουν στις γωνιές της κάμαρης ——————— τον αιμοβόρο τίγρη Μα πώς να μετρήσεις την αγάπη ———- αν όχι με τη μεζούρα της θυσίας Η παγωνιά πάντα μας σώζει ————– ως ακροτελεύτιος σκοπός Η παγωνιά πάντα μας λυτρώνει ————————- απ’ την έπαρση Έχετε δει ποτέ τον παγωμένο να επαίρεται; Έτσι σας χαρίζω απόψε θλίψη, παγωνιά ———– κι ευωδιαστή ταπεινοσύνη Στο χειμέριο καθαρτήριο της ψυχής με τα παγωμένα δάχτυλα γαντζωμένα ——————————– στο μολύβι Γιατί όποιος δεν γεύεται την παγωνιά ————— τον αιφνιδιάζει ο θάνατος
….ύστερα κάποιος θα ‘δινε το σύνθημα και θ’ άρχιζε η εξέγερση, αλλά ποιος θα ‘δινε το σύνθημα; άλλοι έλεγαν ο φύλακας του πάρκου, άλλοι ο αντικρινός φαρμακοποιός κι άλλοι αυτός ο άγνωστος που περνούσε τ’ απογεύματα με το μαύρο καπέλο, αλλά τι σημασία έχει το ποιος, άλλοι κάνουν τις εξεγέρσεις κι ας μην τους θυμάται η Ιστορία -αλλά και ποιο θα ήταν το σύνθημα; άλλοι επέμεναν στη λέξη ΧΙΜΑΙΡΑ, άλλοι στη λέξη ΑΘΩΟΣ, πολλοί έδειχναν το μεγάλο εκκρεμές της πόλης που είχε από χρόνια σταματήσει, αν έμπαινε άξαφνα μπροστά αυτό θα ήταν το σημάδι, άλλοι πάλι κάθονταν στα καφενεία κι ισχυρίζονταν πως θα τους ειδοποιήσουν εν καιρώ………………..
Η παραλία της Dawa στην περιοχή Liaoning της Κίνας φημίζεται για το… κατακόκκινο χρώμα της, το οποίο δεν οφείλεται στην απόχρωση της άμμου, αλλά στο φυτό Chenopodiaceae, το οποίο το φθινόπωρο τη μετατρέπει σε μια… «θάλασσα-φωτιά».
Αναβιώνει σήμερα το έθιμο της «Μπάμπως» ή «Βρεξούδια» σε πολλές περιοχές του νομού Σερρών στη Ν. Πέτρα, στη Μονοκκλησιά, στην Α. Καμήλα και στο Χαρωπό Σιντικής.
Το έθιμο έχει τις ρίζες του στην Ανατολική Ρωμυλία. Το μετέφεραν οι Θρακιωτες, και έκτοτε το αναβιώνουν κάθε χρόνο σε πολλά σημεία της Ελλάδας.
Σύμφωνα με την παράδοση «μπάμπω» ονομαζόταν η γηραιότερη γυναίκα του χωριού, που ήταν παράλληλα και η μαμή της μικρής κοινωνίας. Την πρώτη εβδομάδα του νέου χρόνου είχε την τιμητική της. Στο πρόσωπο της γιορταζόταν η γονιμότητα, η ζωή και η γυναίκα.
Περίτεχνα γλυπτά, τεράστιες μορφές και γιγαντιαίες αντιγραφές διάσημων κτιρίων και διεθνών συμβόλων, φτιαγμένα από πάγο και φωτισμένα αριστοτεχνικά συνθέτουν ένα παραμυθένιο σκηνικό στην πόλη Χαρμπίν της Κίνας.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Πάγου, που αποτίει φόρο τιμής στην κινεζική παράδοση και τους τοπικούς μύθους , εκτείνεται σε 750.000 τετραγωνικά μέτρα χωρισμένα σε θεματικές ζώνες.
Όπως κάθε χρόνο από το 1985 που άνοιξε τις πύλες του, έτσι και φέτος προσέλκυσε χιλιάδες επισκέπτες, ντόπιους και από το εξωτερικό.
……Ανάσανε στέναξε Πέθανε λιγάκι Γλυκά αργά πέθανε Πάλεψε κόντρα στου ματιού την κόρη Την ηδονή παράτεινε Όρθωσε το κατάρτι κι άνοιξε πανιά Βάλε ρότα και πλώρη προς την Αφροδίτη το άστρο της πρωίας –η θάλασσα ίδια με κρύσταλλο αδειανό υδραργυρικό– κι αποκοιμήσου ναυαγός.
Πολλά -πολλά χρόνια πριν, όταν ο κόσμος ήταν ακόμα νέος, οι Ινουίτ ζούσαν στο σκοτάδι στο σπίτι τους στις εσχατιές του Βορρά. Δεν είχαν ακούσει ποτέ για το φως της ημέρας, και όταν για πρώτη φορά τους το εξήγησε το Κοράκι, που ταξίδευε πέρα δώθε μεταξύ βορρά και νότου, δεν το πίστεψαν.. Συνέχεια →
«Η φύση της αγάπης αψηφά το χρόνο, την απόσταση και την απώλεια σε φυσικό επίπεδο και, μαζί με τη σπουδαία τέχνη και κάποιες στιγμές μυστικιστικής ενόρασης, είναι ίσως το μόνο πράγμα απ’ όσα βιώνουμε εμείς οι θνητοί το οποίο μπορεί να μας δώσει μια ιδέα για το αιώνιο. Αν το βρούμε, ακόμα και για ελάχιστες στιγμές, στο πλαίσιο μιας στενής σχέσης, ίσως έχουμε ανακαλύψει ένα από τα σημαντικά μυστικά της αθανασίας.»
Η θεματική αυτής της έκθεσης βασίζεται στην ιδέα ότι η πρόβλεψη του μέλλοντος πηγάζει από τους μύθους του παρελθόντος. Η μυθολογία με τους διαχρονικούς συμβολισμούς της, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας γιατί είναι μνήμη λαών.
Σοφία Καλογεροπούλου
Η Σοφία Καλογεροπούλου είναι «Κιβωτός» και «Θησαυρός». Διαφυλάσσει όλες αυτές τις ιστορίες που πρέπει να σωθούν και τις αφιερώνει στο ανθρώπινο ιερό του Συνέχεια →
Μπορεί να μοιάζει απίστευτο, ωστόσο το εντυπωσιακό αυτό αξιοθέατο είναι πραγματικό και βρίσκεται στην Ταϊλάνδη. Πρόκειται για τον βουδιστικό ναό Wat Rong Khun που μοιάζει σαν να έχει τοποθετηθεί στη γη από ένα θεό.
Ο εμπνευστής αυτού του εκπληκτικού κτίσματος είναι ο Τσάλερμτσάι Κοζιτπιπάτ, ένας Ταϊλανδέζος καλλιτέχνης, ο οποίος σχεδίασε το ναό το 1997 και σχεδόν καταστράφηκε από σεισμό το Μάιο, αλλά ο Κοζιτπιπάτ ανοικοδόμησε το ναό μετά από λαϊκή απαίτηση να μην παραιτηθεί και να μην αφήσει το ναό καταρρεύσει. Συνέχεια →
Λένε πως πλησιάζει η ώρα κι ίσως να ‘ναι αλήθεια. Ποιος όμως πρέπει να κριθεί; Μήπως κι εμείς που ζήσαμε μόνο με το άκουσμα των πρώτων Σου θαυμάτων; Εκείνους μόνο γιάτρεψες για να πιστέψει τώρα ο κόσμος των υγειών σε Σένα. Εκείνους μόνο γιατί εμείς που ακολουθήσαμε στρατιές στρατιών ανάπηροι της Ιστορίας ζήσαμε άλλοι μέσα στις μάταιες προσευχές κι άλλοι μέσα στον πόνο απεγνωσμένοι. Ουδέτερος ελεήμων σαν ελπίδα ωχρή μας άφησες να σε αντικαταστήσουμε: Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε χωρίς το θαύμα.
Υποτιτλισμένο ντοκυμαντέρ (επιλέξτε τους ελληνικούς υπότιτλους) του Christophe Guyon για τον κίνδυνο εξαφάνισης των παραδοσιακών σπόρων και τις δραματικές επιπτώσεις στην ανθρωπότητα από την παγκόσμια κυριαρχία των μεταλλαγμένων σπόρων που κατασκευάζουν οι πολυεθνικοί αγροβιομηχανικοί κολοσσοί.
Ένα μεσαιωνικό σύστημα εκμάθησης μουσικής ανάγνωσης αναβιώνει σχεδόν χίλια χρόνια μετά από την γέννηση του.
Το λεγόμενο prima vista (ή sight reading), δηλαδή η ανάγνωση και εκτέλεση ενός κομματιού γραμμένης μουσικής που ο εκτελεστής δεν έχει ξαναδεί ξαναδεί και συνεπώς ούτε μελετήσει, δεν είναι εύκολο πράγμα. Όταν δε πρόκειται για τραγούδι, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο, καθώς ο τραγουδιστής χρειάζεται να έχει απόλυτο έλεγχο της φωνής του για να το καταφέρει. Συνέχεια →
Άγγιξέ με και μην απορείς που έχω αιμάτινο βλέμμα. Μα δεν είδα ποτέ την αυγή' θα είναι η πρώτη με εσένα...
Ίσως να σαι και συ μια μικρή τρυφερή αυταπάτη, μα στο χάος που είναι η ζωή το μικρό είναι κάτι...
Θα χαρώ να βρω μήνυμά σου...
Τα φεγγάρια δεσμεύτηκαν να μικραίνουν σκιές να φέρνουν περισσότερο φως στις καμάρες στις αδοκίμαστες πλεύσεις στων κατακλυσμών τα γυρίσματα να προστατεύουν την κιβωτό των δακρύων κλείνοντας σε ασκούς νέφη Αιόλεια σ’ όλους τους πορθμούς συμπαντικών ταξιδιών για τα πλεούμενα της αγάπης.
ΠΛΕΥΣΕΙΣ - ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ
Άγγελος Πετρουλάκης - Συνάζω τις θύμησες...
Έναν ήλιο που έγερνε έγκοπος, έναν ορίζοντα που μάτωνε, έναν γλάρο που επέμενε να χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω απ’ τα ιστία των τρεχαντηριών.
http://www.hamogelo.gr/
http://www.wwf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=31&Itemid=65
Που ακούμπησες τα λευκά σου φτερά και έγιναν γκρίζα; ρώτησε τον γλάρο μια πεταλούδα.
- Πέρασα από την σκέψη ενός πικραμένου...
ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ
William Adolphe Bouguereau, 1862, ο Ορέστης καταδιωκόμενος από τις Ερινύες
Francois-Xavier Fabre (1766-Montpellier-1837), The Judjement of Paris, ca.1807-8, Virginia Museum
Τάδε έφη... ΕΦΗ 