Αγέραστες οι δίνες.Ο κύκλος αγέραστος σαν πνεύμα που περιφέρει τα ρόδια του από γενιά σε γενιά, αφήνοντας σαν χνάρι, το πουκάμισό του φιδιού, να περπατήσει ο απόγονος, να ξεγελάσει το Μινώταυρο και να αγκαλιάσει το φως και σένα!!!
Συγκεντρώνω τους πόθους μας, έτσι έξω από τους προμαχώνες έχω την πολιτεία μας στην καρδιά και έναν αόρατο στρατό με άρματα και άλογα βάζω στα δικά σου χέρια
Πήγαινε στην παραλία σκύψε στη θάλασσα … ξεκίνα να μετράς τις σταγόνες του νερού.... Τόσο πολύ σ’αγαπώ!!!
Γ.ΡΟϊΛΟΣ 1867-1928
Οι ποιητές (π. 1919)
Το DNA του Ποιητή
Μίνα Παπανικολάου
“Στα βιβλία της ζωής, που δεν γράφτηκαν ακόμα, στο αίμα των Ποιητών που θα ρέει πάντα ταγμένο στην Ουτοπία, στο θάνατο που νικήθηκε από το δάκρυ της αγάπης, στα παλάτια που χτίσαμε, αποκλείοντας τα σκοτάδια, στο Φως, Νυν και Αεί”
Η φιλόλογος μητέρα του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην βαθιά καλλιέργειά του, μέρος της οποίας υπήρξε η στροφή του προς την γαλλική φιλολογία και κουλτούρα. Αργότερα, έχοντας ζήσει 35 ολόκληρα χρόνια στην Γαλλία, ο Φασιανός κάποια στιγμή δικαιωματικά χρησιμοποίησε την περίφημη ρήση του Αλμπέρ Καμύ «η πατρίδα μου είναι η γαλλική γλώσσα». Είχε μάλιστα φιλοτεχνήσει την αφίσα του Καμύ σε μια έκθεση για τον Γάλλο ποιητή που είχε φιλοξενηθεί στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας.
Όλα τα παραπάνω μα και πολλά άλλα σχετικά με την ζωή και το έργο του Ελληνα εικαστικού, θύμισε το βράδυ της Τετάρτης στο κοινό της Γαλλικής Πρεσβείας ο Γάλλος πρέσβης στην Αθήνα κ. Ζαν Λου Κυν Ντελφόρζ, με αφορμή τα διάσημα του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής που έδωσε στον Αλέκο Φασιανό.
Άγγιξέ με και μην απορείς που έχω αιμάτινο βλέμμα. Μα δεν είδα ποτέ την αυγή' θα είναι η πρώτη με εσένα...
Ίσως να σαι και συ μια μικρή τρυφερή αυταπάτη, μα στο χάος που είναι η ζωή το μικρό είναι κάτι...
Θα χαρώ να βρω μήνυμά σου...
Τα φεγγάρια δεσμεύτηκαν να μικραίνουν σκιές να φέρνουν περισσότερο φως στις καμάρες στις αδοκίμαστες πλεύσεις στων κατακλυσμών τα γυρίσματα να προστατεύουν την κιβωτό των δακρύων κλείνοντας σε ασκούς νέφη Αιόλεια σ’ όλους τους πορθμούς συμπαντικών ταξιδιών για τα πλεούμενα της αγάπης.
ΠΛΕΥΣΕΙΣ - ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ
Άγγελος Πετρουλάκης - Συνάζω τις θύμησες...
Έναν ήλιο που έγερνε έγκοπος, έναν ορίζοντα που μάτωνε, έναν γλάρο που επέμενε να χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω απ’ τα ιστία των τρεχαντηριών.