Αγέραστες οι δίνες.Ο κύκλος αγέραστος σαν πνεύμα που περιφέρει τα ρόδια του από γενιά σε γενιά, αφήνοντας σαν χνάρι, το πουκάμισό του φιδιού, να περπατήσει ο απόγονος, να ξεγελάσει το Μινώταυρο και να αγκαλιάσει το φως και σένα!!!
Συγκεντρώνω τους πόθους μας, έτσι έξω από τους προμαχώνες έχω την πολιτεία μας στην καρδιά και έναν αόρατο στρατό με άρματα και άλογα βάζω στα δικά σου χέρια
Πήγαινε στην παραλία σκύψε στη θάλασσα … ξεκίνα να μετράς τις σταγόνες του νερού.... Τόσο πολύ σ’αγαπώ!!!
Γ.ΡΟϊΛΟΣ 1867-1928
Οι ποιητές (π. 1919)
Το DNA του Ποιητή
Μίνα Παπανικολάου
“Στα βιβλία της ζωής, που δεν γράφτηκαν ακόμα, στο αίμα των Ποιητών που θα ρέει πάντα ταγμένο στην Ουτοπία, στο θάνατο που νικήθηκε από το δάκρυ της αγάπης, στα παλάτια που χτίσαμε, αποκλείοντας τα σκοτάδια, στο Φως, Νυν και Αεί”
κάθε απόψε σ’ αγιάζει η νύχτα άφησε τα πέντε δάκτυλα μου να κρατήσουν το χέρι σου στην νυχτερινή πορεία προς το όνειρο και καθένα απ’ αυτά θα κτυπάει ένα πλήκτρο των αισθήσεων που ζητάει άγγιγμα τρυφερά σίγουρο, κοιμήσου αγάπη μου κοιμήσου κάθε απόψε γεννιέται η αγάπη δεν είσαι μόνη σου στο χρόνο των θαυμάτων…
Τα φεγγάρια δεσμεύτηκαν να μικραίνουν σκιές να φέρνουν περισσότερο φως στις καμάρες στις αδοκίμαστες πλεύσεις στων κατακλυσμών τα γυρίσματα να προστατεύουν την κιβωτό των δακρύων κλείνοντας σε ασκούς νέφη Αιόλεια σ’ όλους τους πορθμούς συμπαντικών ταξιδιών για τα πλεούμενα της αγάπης.
Μάθαινε και τ’ απλούστερα! Γι’ αυτούς που ο καιρός τους ήρθε ποτέ δεν είναι πολύ αργά! Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί! Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο! Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή! Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε, εξηντάχρονε! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Ψάξε για σχολείο, άστεγε! Προμηθεύσου γνώση, παγωμένε! Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν’ ένα όπλο. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις, Σύντροφε! Μην αφεθείς να πείθεσαι μάθε να βλέπεις συ ο ίδιος! Ό,τι δεν ξέρεις ο ίδιος καθόλου δεν το ξέρεις. Έλεγξε το λογαριασμό εσύ θα τον πληρώσεις. Ψάξε με τα δάχτυλα κάθε σημάδι Ρώτα: πώς βρέθηκε αυτό εδώ. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Σε χωμάτινο δρομάκι, εκείνο που στοίχειωνε τον Πύργο της Βαβέλ, εκεί γεννηθήκαμε αγάπη μου. Ανάμεσα σε σκίνα κι αγριόχορτα, ευχές και οδυρμούς τραγουδήσαμε το πρώτο κλάμα μας, την πρώτη δίκη,την πρώτη ήττα μας.
Ο «Ναμπούκο», η δημοφιλής όπερα του Τζουζέπε Βέρντι, παρουσιάζεται από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού για τέσσερις παραστάσεις (26, 27, 28, 29 Ιουλίου 2011).
Την ορχήστρα και τη χορωδία της ΕΛΣ διευθύνει υπό την έμπειρη μπαγκέτα του ο αρχιμουσικός Ηλίας Βουδούρης. Τη σκηνοθεσία της όπερας υπογράφει ο Βασίλης Νικολαΐδης. Συνέχεια →
From the first day I saw her I knew she was the one As she stared in my eyes and smiled For her lips were the colour of the roses That grew down the river, all bloody and wild
Άγγιξέ με και μην απορείς που έχω αιμάτινο βλέμμα. Μα δεν είδα ποτέ την αυγή' θα είναι η πρώτη με εσένα...
Ίσως να σαι και συ μια μικρή τρυφερή αυταπάτη, μα στο χάος που είναι η ζωή το μικρό είναι κάτι...
Θα χαρώ να βρω μήνυμά σου...
Τα φεγγάρια δεσμεύτηκαν να μικραίνουν σκιές να φέρνουν περισσότερο φως στις καμάρες στις αδοκίμαστες πλεύσεις στων κατακλυσμών τα γυρίσματα να προστατεύουν την κιβωτό των δακρύων κλείνοντας σε ασκούς νέφη Αιόλεια σ’ όλους τους πορθμούς συμπαντικών ταξιδιών για τα πλεούμενα της αγάπης.
ΠΛΕΥΣΕΙΣ - ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ
Άγγελος Πετρουλάκης - Συνάζω τις θύμησες...
Έναν ήλιο που έγερνε έγκοπος, έναν ορίζοντα που μάτωνε, έναν γλάρο που επέμενε να χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω απ’ τα ιστία των τρεχαντηριών.