ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΥΣΗ – Αλέξανδρος ‘Ισαρης

Μα λίγο πριν
Γυμνοί πίσω από τον τοίχο θα σταθούμε
Κι όταν θα μας ρωτήσουν
Αγαπήσατε;
Εμείς θλιμμένοι όσο ποτέ
Γέρνοντας το κεφάλι
Θα πούμε ναι
Πολύ
Πολύ!

Αλέξανδρος ‘Ισαρης  

Anytime,Anywhere – Sarah Brightman

Tristan Tzara – Η καταιγίδα και το τραγούδι του λιποτάκτη

Αφού πολεμούν οι λαοί,

Γιατί να κρέμεται η σελήνη τόσο κόκκινη

Σαν βουλοκέρι του Θεού επάνω σε μια βίβλο ειρήνης;

Dire Straits – Brothers In Arms

Now the sun’s gone to hell
And the moon’s riding high
Let me bid you farewell
Every man has to die
But it’s written in the starlight
And every line on your palm
We’re fools to make war
On our brothers in arms

T. S. Eliot – «THE HOLLOW MEN»

ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 

I

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι

Είμαστε οι παραφουσκωμένοι άνθρωποι

Γέρνοντας μαζί

Με την περικεφαλαία γεμάτη με άχυρο. Αλίμονο!

Οι εξαντλημένες μας φωνές όταν

Μαζί ψιθυρίζουμε

Είναι βουβές και άσκοπες

Όπως ο αέρας στο ξερό χορτάρι

Ή τα πόδια των ποντικών πάνω σε σπασμένα γυαλιά

στο ξηρό μας κελάρι

In My Heart – Rue Du Soleil

….when you change into my life…
treasuring my lonely heart
pressures of mine
you are always shining bright
you’re in me the breast inside
feeling so right
baby not is all in mine
a future into time
so high….

Μέσα στην ερημιά της φύσης

Ο κόσμος είναι ένα ασέλωτο άλογο.
ενώ προσπαθούμε να μην πέσουμε απ’τη ράχη του
ψιθυρίζουμε στο αυτί του
δεν μπορεί να είσαι αληθινό

(από τη συλλογή, Μέσα στην ερημιά της φύσης) – GOKSENUR, C

http://poeticanet.com/

Century – Lover Why

Ilarie Voronca – Αιμορραγία, ανάβαση

ILARIE VORONCA
 

Κοντά στα όπλα σας, άνθρωποι αδυσώπητοι
Κοντά στους αετούς σας που τους μάθατε να σπαράζουν πνευμόνια

Στον όποιο φλόγες φέροντα, ανήκει ο ίσκιος μου ανάμεσα στις σκυφτές 
    βουνοκορφές,
Προσεκτικά ατενίζοντας την πόλη τη δεμένη με χειροπέδες άρτου.

Αλλά σας λέω: κι αν ακόμη ψάχνατε μέσα μου έως τα πιο βαθιά μου
    σπλάχνα,
Όπως θα έσπαγε κανείς ένα βιολί για να βρει μέσα του τη μελωδία
Ή έναν καθρέφτη που στο βάθος του θα’ θελε να ξεδιαλύνει τις εικόνες
Τ’ όραμα που κουβαλάω εντός μου δεν πρόκειται να το φθάσετε.

Μέσ’ απ’ το πρωινό που ανοίγει μια φλέβα του
Με την ομίχλη σωρευμένη σε γυάλινα σωληνάρια,
Με την ψυχή που μέσ’ στη σάρκα, σαν σε ζουρλομανδύα,
Χτυπιέται, γδέρνει, θέλει να απελευθερωθεί,

Κι εσείς να δαγκώνετε το χιόνι και να δαγκώνεστε μεταξύ σας
Σαν τα σκυλιά ζευγμένα στο έλκηθρο που ανεβαίνει προς ποια
χιονοθύελλα; 

          Δήμιοι ή αδέρφια, δέστε με, βαδίζω ανάμεσά σας, 
          Χωρίς να ξέρω τι θα μου καρφώσετε στην πλάτη: ένα μαχαίρι ή
μια φτερούγα.

Petre Schlemil, 1932

You – Evanescence