Βασίλης Κολτούκης- «Μουσικοί του δρόμου»

Ο Γιώργος Λούκος μέχρι πρότινος αγνοούσε τη δουλειά του Βασίλη Κολτούκη. Με το που είδε όμως τις μαυρόασπρες φωτογραφίες του με μουσικούς του δρόμου απ’ όλον τον πλανήτη, έσπευσε να εντάξει την παρουσίασή τους στις εικαστικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών. Από το ερχόμενο Σάββατο, στον εξωτερικό Διάδρομο της Πειραιώς 260, σαράντα πέντε φωτογραφίες από τις χιλιάδες που έχει τραβήξει ο Κολτούκης τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια θ’ αποκαλύπτουν και σ’ εμάς την ομορφιά που κρύβουν οι νότες, τον οίστρο που συνεπαίρνει τους πλανόδιους ερμηνευτές, αλλά και τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει το ταξίδι όταν περιπλανιέσαι χωρίς στόχο και παραδίνεσαι στη μαγεία της στιγμής.

‘Ετσι ταξιδεύει ο Βασίλης Κολτούκης: «Ποτέ δεν κάνω σχέδια πριν φύγω, είμαι σε όλα ανοιχτός. Αφήνομαι στα βλέμματα των ανθρώπων και στις μυρωδιές των τόπων και το μόνο που προσπαθώ είναι να πάρω μια γεύση από την κουλτούρα τους». Πολίτης του κόσμου γεννημένος στην Αρτα, μυήθηκε στην τέχνη της φωτογραφίας από το σπουδαίο ουμανιστή φωτογράφο Εντουάρ Μπουμπά (1923-1999), τον οποίο γνώρισε στο Παρίσι ενώ σπούδαζε Γαλλική Φιλολογία:

«’Ημουν σ’ ένα βιβλιοπωλείο του Καρτιέ Λατέν κι όπως ξεφύλλιζα θαμπωμένος ένα λεύκωμά του, μοιράστηκα τον ενθουσιασμό μου με την πωλήτρια. «Ξέρετε», μου λέει, «ο Μπουμπά περνάει καθημερινά από ‘δώ, θα χαιρόταν αν τα λέγατε από κοντά». Αφησα, λοιπόν, το τηλέφωνό μου και όντως με κάλεσε! Στην πρώτη από τις πολλές συναντήσεις μας δεν μιλήσαμε καθόλου για τεχνικά ζητήματα, μόνο για λογοτεχνία. Εκείνος μου έδωσε να καταλάβω πόσο σημαντική είναι η ποίηση για ν’ ακονίζεται η ματιά. Αν δεν διαβάζεις, δεν μελετάς, δεν ακούς μουσική, θα τραβάς όπως οι άλλοι. Δεν αρκεί η μηχανή για να κάνεις τον κόσμο να συμφωνήσει με την ουτοπία σου…».

‘Οπως ομολογεί ο Κολτούκης, η μουσική είναι το απωθημένο του. «Ξεκίνησα μικρός να μαθαίνω φλάουτο στη Φιλαρμονική της Αρτας, αλλά δεν είχα υπομονή. Το ίδιο διαπίστωσα και αργότερα στην Αθήνα, όπου από την αγάπη μου για το τάνγκο, άρχισα μαθήματα ακορντεόν. Πάλι όμως τα παράτησα. Αν μη τι άλλο, ακούω τα πάντα -τζαζ, μπλουζ, ρεμπέτικα, έθνικ- είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Γι’ αυτό και όπου ταξιδεύω μαγνητίζομαι από τους πλανόδιους μουσικούς. Με μερικούς πιάνω κουβέντα, κάποιους τους φωτογραφίζω στα κρυφά, άλλοτε πάω γυρεύοντας να τους συναντήσω σε γλέντια ή σε πανηγύρια κι άλλους τους ανακαλύπτω με οδηγό τις μελωδίες τους…».

Στην έκθεση «Μουσικοί του δρόμου» παρελαύνουν στιγμιότυπα από τη Γουατεμάλα, την Κούβα, την Αιθιοπία, την Κίνα, την Ινδία και το Θιβέτ, όπως και από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα, τη Σερβία, την Τουρκία ή την Ουκρανία και το Ουζμπεκιστάν. Ο φακός του Κολτούκη έχει απαθανατίσει γέροντες αλλά και πιτσιρίκια, μοναχικούς βιρτουόζους αλλά και ολόκληρα συγκροτήματα, ερασιτέχνες αλλά κι επαγγελματίες που το πρωί παίζουν στις πλατείες και το βράδυ σε μεγάλα ορχηστρικά σχήματα. «’Ενα βράδυ στην Οδησσό», θυμάται, «χειμώνα, με ψιλόβροχο, βγαίνοντας από ένα μπαράκι ακούω ένα ακορντέον που σου έσκιζε τα σωθικά. Ηταν ένας τύπος που δεν ήθελε ούτε λεφτά ούτε τίποτα. Για την ψυχή του έπαιζε. Δεν τον φωτογράφισα, δεν είχα ενέργεια. Με είχε ρουφήξει αυτό που άκουγα».

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes–politismos&id=366466