Αγέραστες οι δίνες.Ο κύκλος αγέραστος σαν πνεύμα που περιφέρει τα ρόδια του από γενιά σε γενιά, αφήνοντας σαν χνάρι, το πουκάμισό του φιδιού, να περπατήσει ο απόγονος, να ξεγελάσει το Μινώταυρο και να αγκαλιάσει το φως και σένα!!!
Συγκεντρώνω τους πόθους μας, έτσι έξω από τους προμαχώνες έχω την πολιτεία μας στην καρδιά και έναν αόρατο στρατό με άρματα και άλογα βάζω στα δικά σου χέρια
Πήγαινε στην παραλία σκύψε στη θάλασσα … ξεκίνα να μετράς τις σταγόνες του νερού.... Τόσο πολύ σ’αγαπώ!!!
Γ.ΡΟϊΛΟΣ 1867-1928
Οι ποιητές (π. 1919)
Το DNA του Ποιητή
Μίνα Παπανικολάου
“Στα βιβλία της ζωής, που δεν γράφτηκαν ακόμα, στο αίμα των Ποιητών που θα ρέει πάντα ταγμένο στην Ουτοπία, στο θάνατο που νικήθηκε από το δάκρυ της αγάπης, στα παλάτια που χτίσαμε, αποκλείοντας τα σκοτάδια, στο Φως, Νυν και Αεί”
Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και τότε, όταν οι κάτοικοι της καταδικασμένης πόλης επέμεναν να ζουν τις ζωές τους όπως πριν, ανίκανοι να ερμηνεύσουν τα σήματα που τους έστελνε το ηφαίστειο – το τόσο οικείο, στη σκιά του οποίου ζούσαν αυτοί και οι πρόγονοί τους, στις πλαγιές του οποίου καλλιεργούσαν τα αμπέλια των παππούδων τους. Η ανθρώπινη συνήθεια –η κατανόηση της αλληλουχίας ζωής και θανάτου– αφόπλισε τα ένστικτα επιβίωσης του καθενός και της κοινωνίας. Από τη μια στιγμή στην άλλη, οι άνθρωποι, τα ζώα τους, οι περιουσίες τους, πέρασαν από την καθημερινότητα στην καταστροφή. Συνέχεια →
Το πλήρες κείμενο του παρακάτω θέματος το δημοσίευσα στο περιοδικό «Μυστική Ελλάδα», τεύχος 5ο (Δεκέμβριος 2004)
[…]
Μια από τις πλέον οικείες λέξεις, που χρησιμοποιείται καθημερινά για να χαρακτηρίσει τους περισσότερους από εμάς, είναι η λέξη «Έλληνας». Αφού η λέξη αυτή είναι η «ταυτότητά» μας, θα περίμενε κανείς να έχει εξερευνηθεί πλήρως και να είναι εύκολο σε κάθε Έλληνα να χορτάσει την περιέργειά του για την περιγραφή του εαυτού του, ανακαλύπτοντας με ευκολία τα κρυμμένα μυστικά αυτής της λέξης.
Κι όμως, δεν είναι έτσι. Η λέξη «Έλληνας», όπως και η λέξη «Ελλάδα», είναι γεμάτες μυστήριο, γεμάτες άγνωστη ιστορία, γεμάτες ιστορικές αναταραχές. Η λέξη «Έλληνας» έχει χαρακτηρίσει τόσο μεταβαλλόμενες, διαφορετικές και ανομοιογενείς ομάδες Συνέχεια →
Ο υδρόμυλος υπήρξε η μηχανή που απελευθέρωσε τον άνθρωπο από την επίπονη αλευροπαρασκευαστική εργασία.
Παρά τη χαμηλότερη απόδοσή του, ο πρώτος τύπος χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα στις ελληνικές περιοχές της Μεσογείου, καθώς απαιτούσε μικρότερη ροή ύδατος. Ο υδρόμυλος συνιστά μία πρωτοποριακή εφαρμογή οδοντωτού συρμού στη μετάδοση ισχύος. Συνέχεια →
Το αρχαιότερο ελληνικό μαντείο, σε έναν τόπο που κατά τον Αριστοτέλη, αποτέλεσε την κοιτίδα του Ελληνικού πολιτισμού.
Στους πρόποδες του όρους Τόμαρος, 22 χλμ νοτιοδυτικα απο τα Ιωάννινα, βρίσκεται σήμερα ο πιό ένδοξος αρχαιολογικός χώρος της Ελλάδας,η αρχαία Δωδώνη.Απο το 1875 που ξεκίνησαν οι ανασκαφές ως το 1950 που ολοκληρώθηκαν, ήρθαν στην επιφάνεια αριστουργήματα όπως το θέατρο, το μαντείο, το βουλευτήριο, το πρυτανείο. Συνέχεια →
Ολόκληρο το ντοκιμαντέρ του BBC που μας ταξιδεύει στην αρχαία Αίγυπτο και μας καλεί να γίνουμε μάρτυρες σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα, το χτίσιμο της μεγάλης Πυραμίδας. Εκπληκτικά εφέ και μια ανθρώπινη ιστορία δίνουν ζωή στο υπέροχο μνημείο…
Δυο αρχαιότατες πόλεις στην Ινδική Κοιλάδα άγνωστες στον περισσότερο κόσμο. Δυο ερειπωμένες πόλεις που αποδεικνύουν περίτρανα ότι χιλιάδες χρόνια πριν (γύρω στο 2300 με 1750 π.Χ.) υπήρχε στον πλανήτη μας ένας προηγμένος πολιτισμός που χάθηκε για πάντα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες… Οι εικασίες για το ποιοι άνθρωποι κατοικούσαν τότε εκείνες τις περιοχές και για το τι απέγιναν είναι πολλές – κι οι αποδείξεις αρκετές. Εμπρός, λοιπόν, ας ετοιμαστούμε για ένα παράξενο ταξίδι στο Σιντ και το Παντζάμπ του σημερινού Πακιστάν, όπου έχουν ανακαλυφθεί τα απομεινάρια των παλαιότατων αυτών πόλεων… και ας αφεθούμε στη μαγεία της μυστηριώδους Ανατολής, μα και στη γοητεία της εναλλακτικής θεώρησης της Ιστορίας του ανθρώπου! Συνέχεια →
«Το Τρένο κλείνει τα 15 του χρόνια και παραμένει στην εφηβεία….»: Η Τατιάνα Λύγαρη υπερήφανη για το «μοναδικό τρένο-θέατρο στην Ευρώπη», γιορτάζει και ετοιμάζεται να υποδεχθεί τη νέα θεατρική περίοδο με ένα πλήρες πρόγραμμα γεμάτο παραστάσεις και μουσική.
‘Εχοντας στο πλάι της τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος έχει γράψει τη μουσική για το έργο του Μπρένταν Μπέαν «’Ενας ‘Ομηρος» αλλά και τους φίλους και συνεργάτες της Κώστα Γεωργουσόπουλο, Γιώργο Κουρουπό και τη Φωτεινή Τσαλίκογλου, η Τατιάνα Λύγαρη έκανε μια αναδρομή στην πορεία του Τρένου… Αποτέλεσμα, πολλές παραγωγές, περισσότεροι από διακόσιες χιλιάδες θεατές και 500 καλλιτέχνες, είναι ένας πρώτος απολογισμός της πρώτης 15ετίας του Τρένου που είδε τα τρία του βαγόνια να τριπλασιάζονται και σήμερα να φθάνουν αισίως τον αριθμό εννέα, «μαζί με τις ελιές και τις πικροδάφνες που φυτέψαμε τότε και σήμερα έχουν μεγαλώσει πολύ», όπως πρόσθεσε η «ψυχή» του τραίνου. «Παραμένουμε κι ένα φυτώριο νέων, ενώ το μόνον που μειώσαμε είναι τις τιμές μας». ‘Οσο για τις θέσεις στα βαγόνια αυτές παραμένουν ίδιες: 33 για το μουσικό και 78 για το θεατρικό. Συνέχεια →
Από το 1999, η 10η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί από την UNESCO ως «Παγκόσμια Ημέρα της Επιστήμης για την Ειρήνη και την Ανάπτυξη», ώστε να δίδεται η ευκαιρία για την απότιση της δέουσας τιμής στη σημαντική συνεισφορά της επιστήμης στη βιώσιμη ανάπτυξη και στην ενίσχυση της ειρήνης.
Η είδηση της πτώσης της Τροίας χρειάστηκε εβδομάδες να μαθευτεί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το 1572, η είδηση της σφαγής της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου χρειάστηκε 3 ημέρες να διαδοθεί από το Παρίσι στη Μαδρίτη. Σήμερα, η διάδοση της είδησης πραγματοποιείται σε ελάχιστα δευτερόλεπτα… Συνέχεια →
Άγγιξέ με και μην απορείς που έχω αιμάτινο βλέμμα. Μα δεν είδα ποτέ την αυγή' θα είναι η πρώτη με εσένα...
Ίσως να σαι και συ μια μικρή τρυφερή αυταπάτη, μα στο χάος που είναι η ζωή το μικρό είναι κάτι...
Θα χαρώ να βρω μήνυμά σου...
Τα φεγγάρια δεσμεύτηκαν να μικραίνουν σκιές να φέρνουν περισσότερο φως στις καμάρες στις αδοκίμαστες πλεύσεις στων κατακλυσμών τα γυρίσματα να προστατεύουν την κιβωτό των δακρύων κλείνοντας σε ασκούς νέφη Αιόλεια σ’ όλους τους πορθμούς συμπαντικών ταξιδιών για τα πλεούμενα της αγάπης.
ΠΛΕΥΣΕΙΣ - ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ
Άγγελος Πετρουλάκης - Συνάζω τις θύμησες...
Έναν ήλιο που έγερνε έγκοπος, έναν ορίζοντα που μάτωνε, έναν γλάρο που επέμενε να χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω απ’ τα ιστία των τρεχαντηριών.